We kunnen niet samen vieren en dus ook niet samen zingen. Het valt ons zwaar, zeker met Kerstmis in het verschiet. Komende zondag zitten we reeds halfweg in onze voorbereiding op dit geboortefeest en zingt de liturgie normaal haar vreugde uit op die 3e zondag van de Advent. We noemen hem de zondag van de vreugde: ‘ Gaudete’; verheug je, wees blij! Het licht op de adventskrans wordt voller en de paarse kleur wordt zelfs even bijgesteld en verzacht met een roze kazuifel in de liturgie. Maar in deze Coronatijd moeten we al heel wat dieper graven om vreugde in onszelf te ontwaren. Het donkere van de tijd riskeert ook ons hart in duisternis te hullen. Bladerend in het liedboek Zingt Jubilate viel mijn oog op dit adventslied: ‘Tastend langs de wand’. Ik kende het niet maar de titel intrigeerde me en leek me te passen bij hoe we ons nu vaak voelen: wat tastend en onzeker, niet wetend wat de toekomst ons brengen zal. Het lied verwijst naar de visioenen van Jesaja. Terwijl wij “tastend langs de wand” zoeken naar troost, komt een “man die loopt te dromen” (Jesaja). Het lied eindigt hoopvol: “wij zijn nog niet verloren”. De tekst is van Michaël Steehouder op een melodie van Jan Vermulst.
Tastend langs de wand als blinden, in het donker gaan wij voort
en wij wachten op een woord waar wij licht in kunnen vinden.
Als je niet meer ziet welke kant je op moet, biedt een wand je steun en houvast. Het houdt je recht en zolang de wand er is blijf je stappen. Onwillekeurig denk ik aan Lourdes waar mensen met hun hand, glijdend op de rotswand in de grot, voorbij stappen en hun zorgen aan Maria toevertrouwen. Een wand kan ons ook een beklemmend en opgesloten gevoel geven dat we willen doorbreken op zoek naar vrijheid en ademruimte. Nu voelen we ons wellicht vaker zo: wanner komt er een eind aan deze pandemie? Wie spreekt ons een woord van licht en bevrijding toe?
Komt een man die loopt te dromen, gloeiend vuur heeft hem geraakt,
zingt: het is nog niet te laat voor de vrede die zal komen.
Door de cijfercombinatie alleen al leek 2020 een veelbelovend jaar te worden. Een nieuw decennium dat hoop op betere tijden inhoudt. Maar vele gebeurtenissen in onze wijde wereld dreigen die hoop de kop in te drukken: oorlogen, miljoenen mensen op de vlucht, presidenten die hun volk onderdrukken en ten allen prijs de macht willen behouden ten koste van hun burgers. Daar bovenop nog een pandemie bij het begin van dat decennium. Wie draagt daarin dan nog vuur in zich? Waar zijn de profeten van vandaag die onze wereld vrede kunnen schenken? Wie maakt ons nog eens duidelijk dat je met wetten en voorschriften nog geen warme samenleving maakt waar men zich verantwoordelijk voelt voor de anderen en zorg voor elkaar wil dragen? Zijn wij het, christenen van vandaag?
Zegt: de laarzen die nog dreunen en de stok die ons nog slaat
zullen branden vroeg of laat, zullen roken en verdwijnen.
Zoals vaak in het Oude Testament wordt er vooruit gekeken en aangekondigd dat de tijd van onrecht ongedaan zal worden gemaakt. Het was de hoop van zovelen die de voorbije eeuwen onschuldig geleden hebben of de dood zijn ingejaagd en de hoop van deze die vandaag nog steeds om recht schreeuwen. Ook Jezus spreekt telkens over het komende Rijk als een Koninkrijk van vrede en gerechtigheid. In de aanloop van Kerst klinken weer deze teksten rond visoenen van vrede en wordt het Kerstekind niet de Vredevorst genoemd?
Ziet: de nacht zal ooit verdwijnen, onze aarde wordt nog vrij,
lachen, zingen zullen wij, onze God zal ons bevrijden.
‘Zing, zeg en zie het’, met andere woorden: vertrouw erop, geloof het. Geloof dat, na de nacht van ellende, ziekte, lijden, geweld en alles wat een mens neerhaalt, er een nieuw licht, een nieuwe dageraad over de wereld opgaat. Wie kan het bewerkstelligen? God zelf zal ons bevrijden. Dat gaan we weer vieren met Kerst: de Verlosser, degene die ons bevrijdt van al wat ons bindt en gevangen houdt, die komt tussen ons wonen. Dan zullen we kunnen zingen en lachen. Het gebeurt elk jaar opnieuw, ook nu midden deze Coronatoestand, komt Hij naar ons toe. Hij wil ons een hart onder de riem steken en komt zelf in dat kwetsbare Kind, Immanuel: God met ons.
Nee wij zijn nog niet verloren, hoe dan ook, gerechtigheid
zal het winnen voor altijd, — als een kind wordt zij geboren.
Het lied heeft inhoudelijk iets van een psalm. Ook deze tekst begon in onzekerheid en hulpeloosheid maar evolueerde naar vertrouwen en geloof dat het anders wordt. De machteloosheid tegenover het kwaad in de wereld keert naar bevestiging dat God alle onrecht weg zal nemen. Zijn gerechtigheid wordt geboren als een kind. Dat betekent kwetsbaar, ongezien, afhankelijk. Aan ons om die gerechtigheid te beschermen en te laten groeien opdat ze de wereld omspoelt en onderdompelt. Niet voor nu, niet voor even maar voor altijd. Het is een opdracht, een zending die nooit af. Ook vandaag is er nood aan gerechtigheid, in het bijzonder voor de arme en de ongeziene. Het is niet toevallig dat de actie van Welzijnszorg telkens tijdens de Advent haar oproep doet om onze solidariteit te tonen met de kleinen. Dit jaar rond de woonproblematiek met ‘Onbetaalbaar’. Daar is nog veel werk aan de winkel maar we zijn niet zonder hoop, want de Vredevorst is op komst.
Ontvang Hem maar in volle vertrouwen, Hij zal je niet teleurstellen.
Pastor Guido
