Toen vorige vrijdag het Overlegcomité besliste om de vooraf aangekondigde versoepelingen vanaf 1 april niet te laten doorgaan werd het stil bij menig christen. Geen goed nieuws dus bij het uitkijken naar het Paastriduüm. De hoop om Pasen met 50 mensen buiten te kunnen vieren werd onderuit gehaald. Misschien maakte het jou triestig of eerder wat opstandig? Wat nu? Wel het nieuwe leven van Pasen wordt niet tegengehouden, het breekt weer door, ook midden deze Coronacrisis. Aan welke tekenen kunnen we dan wel zien dat de Verrijzenis zich realiseert? Ik nodig jullie uit om eens mee te lezen in het evangelie van de Paaswake: Marcus 16, 1-8
‘De eerste dag van de week’
Op het eerste zicht een ordinaire zin. Het gewone leven van een gewone week herneemt. Nu ja, gewoon, Jezus was toch nog maar net gestorven? Niets zou nog hetzelfde zijn. Ja, maar niet zoals de vrouwen het zich hadden voorgesteld. Het lichaam gaan balsemen, gaan rouwen bij het graf… Neen, dit is een nieuwe week, de eerste dag in een nieuwe tijd. Een totale breuk met de week ervoor. De evangelist Marcus schrijft het ons zo: ‘toen de Sabbat voorbij was, op de eerste dag van de week,…Het oude is voorbij, hier begint iets nieuws. Zo is onze God: altijd begint Hij iets nieuws, sinds eeuwen al. Hij wil met ons vooruit, ook nu weer.
‘Heel vroeg toen de zon juist op was’
Een tweede zin vol betekenis. Het donkerste van de nacht is achter de rug en er gaat nieuw licht op. Net zoals het is na een lange nacht van waken bij een ziek- of sterfbed en de morgen aanbreekt. Het is nog allemaal vers maar het licht keert terug. Ik denk dan onwillekeurig aan dat mooie Taizélied: ‘Als alle duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft…’. De zon gaat op en ze gaat nooit meer onder. Met het licht keert ook de hoop terug. ‘Meer dan wachters naar de ochtend kijk ik uit naar U’ zingt psalm 130. We kijken uit naar het einde van deze pandemie, naar het einde van oorlogen, discriminatie en geweld.
‘De steen was weggerold en deze was zeer groot’
Normaal sluit een zware steen de toegang tot een graf af. Het was de zorg van de vrouwen wie die steen voor hen zou wegrollen. Normale menselijke bedenkingen maar het bleken onnodige zorgen te zijn, want de steen wás weggerold. Groot en zwaar, maar dat is geen hinder om het nieuwe leven te laten uitbreken. Niets kan het tegenhouden. Soms ligt er een steen op een mensenhart die men zelf niet kan wegrollen. Iemand anders moet het voor ons doen. Vergeven is zo’n steen wegrollen. Soms verspert een steen van vooroordelen de weg naar ontmoeting met de ander. Tussen mensen, tussen volken. Als die steen is weggerold is opstanding nabij.
‘Hij is verrezen, Hij is niet hier’
Duidelijke taal van de engel die tot hen spreekt. Maar verwarrend en beangstigend voor de vrouwen. Dit hadden ze helemaal niet verwacht. God komt steeds tot ons op onverwachte manieren: Hij wordt geboren in een stal, ver van Jeruzalem en sterft weerloos en onschuldig op een kruis. Nu is ook het enige wat hen van Hem nog restte, zijn lichaam, niet terug te vinden. Hij is vanaf nu op een nieuwe wijze onder hen, onder ons aanwezig.
‘Hij gaat u voor naar Galilea’
Waar Jezus ooit naar hen toegekomen was, toen Hij aan zijn publiek leven begon en hen riep, moeten de leerlingen nu zelf naar Hem toegaan. Ze moeten ‘uit hun kot komen’. Wij moesten zoveel mogelijk ’in ons kot blijven’ bij het uitbreken van de Coronacrisis, maar hier moeten de leerlingen zelf in beweging komen, weg van de plek waarin ze angstig teruggeplooid waren.
Verrijzenis is opstaan, in beweging komen. De Geest zelf zal hen voorgoed voorstuwen na Pinksteren. Wij ontvingen de Geest bij ons doopsel en ons vormsel. Krijgt Hij ons nog in beweging?
‘Daar zult ge Hem zien zoals Hij u gezegd heeft’
Een laatste bevestiging als het ware om ons over de streep te trekken: Hijzelf heeft het gezegd dat je Hem terug zult zien, dus twijfel nu niet langer meer. Ze moeten terug naar Galilea, daar waar het allemaal begon tussen hen en Jezus. Misschien moeten we af en toe ook eens terug naar dat begin in ons eigen geloof. Daar waar we Jezus leerden kennen en besloten met Hem op weg te gaan in ons leven. Net zoals je aan een goede vriend of vriendin zou vragen: ‘waar hebben we mekaar eigenlijk voor het eerst ontmoet?’. Het doet dan deugd dat weer even onder woorden te brengen. Zou het ook niet zo kunnen zijn met die vriendschapsrelatie tussen Jezus en ons? Tegelijk is Galilea ook grensgebied voor de Joden en woont er een mengeling van mensen, is het ‘multicultureel en multireligieus’.
Zo lijkt dat Galilea van toen veel op onze leefomgeving van nu. ‘Wel’, zegt Jezus, ‘net daar wil Ik jou ontmoeten’. Hij is dus dichter bij dan we soms vermoeden. We zullen Hem vinden in Anderlecht.
Vandaag en morgen
Pasen gebeurt dus wel degelijk ook dit jaar. Een nieuwe dag vol licht breekt aan. Over alles wat duister is gaat het licht van Pasen op, niet om onze problemen op te lossen maar om ze in een ander licht te zien. De steen is van het graf weggerol. De steen van de dood, van onze angst, onze twijfel, de steen die ons bindt aan de dood. Hij verrijst en reikt ons nieuw leven aan. Vanaf Pasen is niets uiteindelijk zinloos want wie valt vangt Hij op, wie sterft staat op in een nieuw leven. Jezus nodigt ons uit om Hem te volgen, om verrijzenismensen te zijn: tonen dat de Heer leeft en daarvan leven. Pasen vieren is een levenswerk. Paasmensen worden duurt een heel leven lang. Het is nooit af.
Wij wensen jullie allen een Zalig Paasfeest!
Vertrouw dat het goed komt want Hi is ons voorgegaan.
Moge de vreugde van de verrezen Christus de onze worden!
Uw pastores Tite en Guido en de pastorale ploeg
