Als je dit leest is het eind juni, de laatste schooldag van een bewogen schooljaar. Kinderen en jongeren kijken uit naar de vakantietijd, net als hun leerkrachten die een zwaar jaar achter de rug hebben. Met hen vele mensen die snakken naar rust en ontspanning. Een periode om wat op adem te komen, om een nieuw evenwicht te vinden. Misschien vormen deze vakantieweken ook wel een kans om onze manier van leven wat te oriënteren of zelfs te heroriënteren.
Stappen naar boven
Ik ben altijd geboeid geweest door heuvels of bergen. Plekken waar je naar boven kan stappen of klimmen en op de top van een prachtig uitzicht kan genieten. De tocht naar boven kan soms heftig zijn en een flinke inspanningen vragen. Zo fel zelfs dat je twijfelt of dit wel een goed idee was en of het wel de moeite loont. Tegelijk merk je, wanneer je achterom kijkt dat je toch vordert en vaak al een heel eind bent opgeschoten. Wie ooit in de bergen stapte, weet dat er na een eerste schijnbare top alweer een andere ligt en dat je er nog helemaal niet bent. Niet opgeven en volhouden is dan de boodschap. Het lijkt wat op het afgelopen jaar dat heel wat inspanningen van ons vroeg en ons met vallen en opstaan bij de huidige versoepelingen bracht. Een paar goede (berg)gidsen waren nodig om ons veilig langs allerlei hindernissen te leiden. Maar soms worden gidsen niet geloofd en wordt hun expertise in vraag gesteld. Men begint te morren. Het lijkt van alle tijden te zijn. Tijdens hun tocht doorheen de woestijn keerde het Joodse volk zich ook tegen Mozes, hun gids.
Op de top
Eenmaal boven op de top word je beloond met een prachtig uitzicht. Eerst wat uitblazen en op adem komen dan kijken en genieten. Vaak zonder veel woorden of eerder uitgelaten over wat je allemaal ziet liggen aan je voeten. Je bent blij dat je er geraakt bent na die al dan niet pittige klim. Je valt stil en kijkt vol verwondering om je heen. Je ademt met volle teugen en je vult je longen met de pure lucht die je beneden of in de stad niet vindt. Buiten een kleine rugzak heb je niets maar je ‘bent’ vooral. Er moet even niets, je mag er gewoon zijn, mens in die mooie, grote schepping. Vakantie ten top, op een top. Het gebeurt dat je spontaan ‘dank je’ zegt voor al dat moois die de Maker van dit alles ons schenkt. Sommigen zeggen dat je op een top dichter bij God komt. Letterlijk natuurlijk niet maar er valt wel veel weg dat ons verhindert om bij Hem te komen. We laten het achter ons, komen er even los van. Is dat niet wat vakantie nemen bedoelt: tijd nemen om stil te vallen, dankbaar om wat we ontvangen, verwonderd om mens en natuur en God daarin een plaats geven?
Oriëntatietafel
Dikwijls vind je op de top ook een oriëntatietafel. Ze helpt ons om ons te oriënt-eren, de oriënt (het oosten en dus ook de andere windstreken) te vinden, om ons te situeren. Wat zien we liggen? Vlak onder onze voeten of heel ver aan de einder of zelfs helemaal achter de horizon? Het vraagt wat tijd om alles thuis te brengen en in het landschap te herkennen. Zo’n tafel helpt ons onze plaats te vinden in het landschap. We hebben er nood aan te weten hoe we ons verhouden tegenover de omgeving. We wijzen dan met enige fierheid dingen aan die we ontdekt hebben. We proberen dingen thuis te brengen en zo ook onszelf wat thuis te brengen.
Heroriënteren
Net als de oriëntatietafel helpt de vakantietijd om ons te situeren, om even stil te staan en te kijken, waar staan we? Persoonlijk met ons eigen leven? Hoe verhouden we ons tot onze omgeving, onze leefwereld? Hoe staat het met het leven van onze geloofsgemeenschap? Met onze Kerk? Met onze wereld? Net omdat heel wat activiteiten en bezigheden op een ander ritme gebeuren of stil gevallen zijn, krijgen we de tijd om te zien hoe we daarin staan. Het is een belangrijke periode waarin kunnen nadenken. Zitten we al dan niet op de weg die we willen gaan, op een weg die leven geeft? Niet alleen leven voor onszelf maar ook voor onze naasten? Net door wat afstand te nemen van de dingen zien we soms helderder welke richting we best uitgaan. We krijgen de kans om ons te heroriënteren, om nieuwe wegen in te slaan. Wegen die vaak nog achter de horizon liggen.
Terug naar…?
Na die genomen tijd op de top zullen we terug naar beneden moeten, we kunnen er niet eeuwig blijven. Gaan we langs dezelfde weg terug of hebben we dankzij het uitzicht boven een andere weg ontdekt en gaan we die uitproberen? Zo ook na een vakantietijd. Gaan we daarna de draad gewoon terug opnemen? Gaan we na de Coronacrisis terug naar het ‘normale’ alsof er niets gebeurd is? En wat is dan dit ‘normale’?
We krijgen er de volgende weken tijd en ruimte voor om eerst op krachten te komen en dan ook wat stil te staan bij de dingen en te kijken hoe we in september een nieuwe werkjaar instappen. Eén ding hebben we zeker al geleerd: we hebben elkaar nodig, als mens en als gelovige. Wellicht brengt de vakantietijd nog meer naar boven. Dat wensen we iedereen toe: een vruchtbare en deugddoende tijd van herbronning en heroriëntering!
Pastor Guido
