Dat is het eerste woord van Jezus dat wij volgende zondag in het evangelie zullen horen. Het is dan al de 2e Paaszondag. Dan eindigt de feestelijke week na de hoogdag van Pasen: het ‘paasoctaaf’. We spreken gewoonlijk van ‘Beloken Pasen’. 'Beloken' komt van het werkwoord 'beluiken', (af)sluiten. Met Beloken Pasen wordt de paasweek dus afgesloten. In deze eerste weken na Pasen horen we hoe Jezus na zijn dood en verrijzenis zijn leerlingen opzoekt om hen te bemoedigen. Nu terwijl ze bijeen waren achter gesloten deuren uit vrees voor de Joden, volgende week terwijl een paar leerlingen onderweg zijn naar Emmaüs.
Jezus bezoekt zijn leerlingen (Johannes 20, 19-31)
Nu zondag krijgen we dit prachtige evangelie te horen. Jezus komt zijn leerlingen een hart onder de riem steken. Zijn eerste woord is ‘Vrede zij u’. De leerlingen zaten bang en ontgoocheld bij elkaar achter gesloten deuren. Dáár komt Jezus met zijn vrede aanwezig. Ook aan ons geeft Hij die vrede die alle angst mag overwinnen, een vrede die we zelf niet kunnen maken en die ons in elke eucharistie weer wordt toegezegd. Hoeveel nood hebben we niet aan die vrede die telkens weer bedreigd wordt door zoveel dat op ons afkomt?
De enige, echteJezus
Na zijn vredewens, toont Jezus zijn handen en zijn zijde met daarin de wonden van zijn kruisiging. Niet om te zeggen, ‘kijk wat me werd aangedaan, maar ‘dit ben Ik te boven, dit heb Ik overwonnen’. Het gaat wel degelijk om diezelfde Jezus, het is geen spook dat ze zien. Dat mogen we niet vergeten. De Lijdende Dienaar en de Verrezen Heer zijn niet van mekaar los te maken. Hij, die alleen gewapend met de liefde het kwaad het hoofd biedt, wordt gekwetst. De wonden laten ook zien welke pijn en ellende Hij op zich heeft genomen. Als we de gekwetste Jezus niet aanvaarden in ons leven ontbreekt er nog iets aan ons geloof.
Ook wij hebben kwetsuren en littekens, maar door Hem weten we dat het leven onverwoestbaar is. We hebben onze kleine en grote verdrieten maar met Jezus mogen we vertrouwen dat dit niet de bovenhand zal halen, dat het leven niet te verwoesten is.
Vrede en verzoening uitdragen
‘Zoals de Vader mij eens zond, zo zend Ik jullie’ en ‘Als gij iemands zonden vergeeft zijn ze vergeven en als gij ze niet vergeeft zijn ze niet vergeven’ voegt Jezus er nog aan toe. De leerlingen krijgen een opdracht: zonden vergeven, verzoenen. Dat is ook een opdracht voor ons, zijn leerlingen van vandaag: mensen van verzoening zijn, vredestichters. En dat is iets anders dan gewoon verdraagzaam zijn: het is niet ‘je mag er zijn, maar je moet niets van mij verwachten.’ Vrede stichten echter is actief: kansen geven, beminnen door wat we zeggen of doen. Verzoening is een van de mooiste dingen in ons geloof. Mensen vergeven, vergeven worden behoort tot de kern van ons samenleven: binnen een koppel, een gezin, een parochie, een samenleving. Zonder mekaar nieuwe kansen te geven komen we niet verder.
Vergeven maakt ons vrij, haalt ons uit het moeras van wraak, cynisme en bitterheid, want we kunnen verder. In ons geloof staan we in relatie, met God en met onze medemensen. Geloven zonder vergeven en vergeven worden is niet mogelijk. Van een christen mag je iets meer verwachten of in bepaalde omstandigheden ‘en toch’. Een boodschap waarvan we zelf leven kunnen we toch niet voor onszelf houden?
We staan er niet alleen voor
‘Ontvang de heilige Geest’. De Heer laat ons niet alleen ploeteren. De Helper, de Geest wordt ons toegezegd. Je ziet Hem niet maar je ziet wel wat Hij met mensen doet. Wij zijn ‘zalfmensen’, gezalfd om net als Jezus in het leven te staan. Geroepen om te leven naar de geest van die eerste christenen uit de Handelingen. We ontvingen die Geest bij ons doopsel en bij ons vormsel. Leven we er ook naar?
Door twijfel tot geloof komen
En toch twijfelen we wel eens zoals Thomas, willen we eerst zien en zeker zijn. Hij staat als beeld van ons allen als christen: het ene moment zijn we bereid om Jezus tot in de dood te volgen en op andere momenten twijfelen we sterk. Thomas geraakt er niet uit op eigen krachten, zoals niemand van ons. Als we als mensen gekwetst worden geraken we er niet alleen uit.
Jezus zet de 1e stap
In alle paasverhalen is Jezus de initiatiefnemer, Hij komt op de leerlingen toe en zegt hen zijn vrede toe. Thomas verandert en gaat geloven als hij Jezus mag aanraken in zijn wonden. Daarom zegt Jezus ons: leg maar uw handen op de gevoelige, zere plekken van de samenleving vandaag en al hun kwetsuren. Dan worden deze plaatsen, net als Jezus’ handen, geen zwakke plaatsen maar de sterke tekenen van de kracht van de liefde.
De verbondenheid met de Verrezen Heer en de verbondenheid met de mens gaan samen en zullen mekaar beïnvloeden. Moge zijn vrede en zijn Geest op ons rusten vandaag om ze te beleven. Een sterke en mooie Paastijd toegewenst!
Pastor Guido
