In het kader van de week van de verpleegkundigen en de vroedvrouwen die van 23- tot 29 maart liep gingen we bij twee verpleegkundigen op bezoek om hen aan het woord rond hun werk en hun motivaties. Claire-Alice Ntamwemera en Irenée Lequeux.
Even Irenée voorstellen
Ik ben Irenée en getrouwd met Sidoine Alika en pap van 3 kinderen. Ik werk als verpleegkundige in een dagcentrum, Centre Ado, één van de diensten van de Franstalige vzw L’Equipe. Het heeft het statuut van een dagziekenhuis waar ik werk naast dokters, psychologen en opvoeders. De jongeren zijn tussen 12 en 18 jaar oud. Het klassieke werk van een verpleegkundige, zoals bloedafnames en wondverzorging, is er maar een klein percentage van mijn tijd. Ooit werkte twee jaar als sociaal werker maar ik miste iets meer concreets. Ik volgde dan de opleiding van verpleegkundige en ook de specialisatie van spoed en intensieve zorgen. Door een ervaring tijdens een interventie en een gesprek met een vriendin kwam ik toch bij psychiatrische verpleegkunde terecht en hier kan ik met jongeren werken. Dat is boeiend, ze zijn meer in evolutie, het ‘beweegt’, anders van bij volwassenen. Ik zit mee in de poel van leefgroepbegeleiders die in de voor- en namiddag een activiteit voorbereiden. Eén dag ben ik van wacht als verpleegkundige.
In dit werk moet je in relatie treden met de jongeren en hun vertrouwen winnen.
Hier worden geen jongeren in crisis opgevangen, maar wel jongeren in een tweede fase die van elders doorgestuurd en al wat ‘gestabiliseerd’. Ze verblijven bij ons van 9u tot 17u.
Belangrijkste
Wat ik het belangrijkste vind in mijn werk is die relatie opbouwen met de jongeren. Ik doe activiteiten met hen zoals gaan kano varen. Dat lijkt aan de buitenkant aangenaam aar dat is niet evident met jongeren met psychoses en andere aandoeningen. Het is een evenwicht zoeken tussen genoeg afstand bewaren om jezelf niet te verliezen en toch een zekere nabijheid hebben. Je zou je gemakkelijk in je job kunnen installeren maar dan kom je er niet, je moet je ook kunnen investeren met je persoon. Die jongeren helpen zichzelf te zijn en terug zijn relaties te helpen opbouwen. Want sommigen zijn sinds alle lange tijd dichtgeklapt of hebben al vrij vroeg een psychose ontwikkelt. Mijn ervaring als sociaal werker helpt me wel. Maar we praten niet te veel over die diagnose of het label dat ze opgekleefd kregen. Want jongeren kunnen wel degelijk evolueren. Er is wel meer en meer autisme bij jongeren.
Dingen samen doen
Ik koos voor het werken met jongeren omdat ik met hen dingen kan doen zoals dat kano varen. We spelen ook gezelschapsspelen. Ook de school met jongeren van Type 5 komen bij ons en krijgen zowat 2 à 5 activiteiten per week en daarna wat meer schoolse activiteiten. Spel is iets heel therapeutisch om bepaalden eigenschappen boven te halen. Er is ook muurklimmen waar het vertrouwen en hechting kan versterkt worden. Er is ook improvisatie met een externe animator. Soms gaan we op daguitstap. Meer dan de bespreking achteraf met het team vind ik belangrijk wat de jongeren bij zo’n activiteit beleven. Ik ben vooral een buitenmens en hou van activiteiten buiten waarbij men zijn lichaam ook wat inspant of op de proef stelt. We zitten teveel binnen. Zo zijn we ook bij een groenteteler gaan werken. Hen laten kennis maken met de werkelijkheid en hen laten voelen dat ze iets waard zijn.
Soms ook moeilijk
Ik doe graag wat ik doe maar ik ben ook niet met mijn job getrouwd. Samenwerken in team is ook een uitdaging Mijn patiënten zijn het belangrijkst wel maar er is ook mijn gezin. Je neemt wel iets mee naar huis van het werk, het geeft een zekere vermoeidheid. Je moet zorgen voor je eigen mentaal welzijn. Af en toe moet je nee kunnen zeggen, je kan de hele wereld niet redden. Ook een gezond leven naast het werk belangrijk.
Roeping
Op de verpleegschool zei men dat je geen roeping meer moet aanvaarden. Vroeger waren er heel veel religieuzen en weinig leken in de zorg en zij stonden er dag en nacht. Op stage in St-Jan zag ik hoe zuster Léontine op het einde van de dag op elke dienst langs kwam op te vragen hoe het was. Zo’n roeping, dat kan ik niet zeggen van mijn werk. Mijn werk is wel iets dat ik niet allen doe voor het geld, dat had ik andere dingen moeten doen. Mijn geloof geeft me wel kracht om moeilijke jongeren te zien als een kind van God en dus ook recht heeft op mijn respect en mijn hulp. Zij zijn mijn naaste. Maar in elke job is het belangrijk hoe je ze doet, met respect voor degenen voor wie je het doet. Ik had een andere job kunnen doen maar het beste van jezelf geven in wat je nu doet, dat is je roeping. En dat afgewisseld met andere dingen naast je werk. Roeping is dus wel actueel en ik hoop dat iedereen met een zekere roeping kan werken.
