Op 5 oktober tijdens de eucharistieviering overleed Zuster Godelieve in het Rusthuis l’Aurore in Terhulpen. Ze zou volgende maand 93 worden. In 1948 trad ze in bij de Zusters van Fichermont. Meer dan 40 jaar was ze pastorale werkster in Kuregem. Op het gedachtenisprentje schrijft ze: ‘Tussen de mensen leven was mijn droom, dit in wel en wee. Dit heb ik dank zij velen, mijn familie, Congregatie, de Missies en hier ter lande mogen beleven’. Dat heeft ze overvloedig gedaan. Daarvan getuigden de 350 aanwezigen op haar uitvaart op 12 oktober in de kerk van Sint-Guido. Een daverend applaus toen de kist de kerk verliet zegt meer dan vele woorden. Bedankt Zuster Godelieve voor de vele mooie jaren die we samen met jou mochten beleven in Kuregem. (pater Hugo)
HOMELIE VAN DE UITVAART
“Tussen de mensen zijn en met hen leven was haar grote droom. En dat heeft ze ook gedaan, zowel bij aangename momenten, bij allerlei feestjes die ze nooit afsloeg, als bij droeve momenten waar ze altijd aanwezig was om mensen te steunen en te troosten.
Bij mijn weten heeft ze tijdens haar leven nooit een wereldschokkend wonder gedaan, maar heel haar leven was een aaneenschakeling van wonderen: als verpleegster in het vroegere hospitaal St. Anneken hier in Anderlecht, tijdens haar jarenlang werkzaam zijn in Congo, bij het onthaal in haar klooster van Fichermont, waar ze heel veel mensen heeft leren kennen, en tijdens haar meer dan 40 jaar leven en werken in Kuregem en omgeving. Ze was er voor iedereen, zowel voor de armste sukkelaars, de straatlopers, als voor welstellenden, hogere ambtenaren, ministers, prinsen of prinsessen, bisschoppen en kardinalen, en zelfs voor de koning. Ze bezat de kunst om die allemaal te ontmoeten.
Godelieve leefde graag en goed. Ze dronk graag een glaasje porto, maar nooit alleen, en ze was verzot op een lekker ijsje. Ze was heel dankbaar voor de geneugten van het leven.
Haar groot geluk was ook: mensen samen brengen. Eén van de hoogtepunten was in de kelders van de Abattoir waar ze zo’n 500 mensen bij elkaar had gekregen om samen haar jubileum van 50 jaar kloosterleven, als zuster Dominicanes, te vieren en bij die gelegenheid ook al haar vrienden te bedanken.
Alhoewel ze vele jaren alleen heeft gewoond, was ze als religieuze, trouw aan haar gebed en is ze altijd nauw verbonden gebleven met haar congregatie. Haar Bijbel lag altijd dicht bij haar en haar geliefde psalm 139, die we zojuist hoorden voorlezen, behoorde tot haar dagelijks gebed.
Het evangelie met de passage waar Jezus tot 3x toe aan Petrus vraagt: zie je me graag? was haar lievelingsstukje. De vraag van Jezus was ook tot haar gericht en haar antwoord was telkens zoals dat van Petrus: “ja Heer, je weet toch dat ik je graag zie”. En haar liefde tot de Heer is niet bij woorden gebleven. Tot het einde van haar dagen, zelfs nog in het rusthuis ‘Aurore’, waar ze bijna dagelijks bezoek van mensen kreeg, toonde ze aan iedereen die liefde met een bemoedigend woordje.
Zich voorbereidend op de dood
En dan werd het voor ieder van ons pijnlijk te moeten vaststellen dat haar krachten verminderden en dat ze, heel bewust, zich voorbereidde op de dood.
‘Het is genoeg geweest’, zei ze, ‘de Heer mag mij komen halen.
Maar, zei ze ook soms, ik ben altijd beleefd geweest: ik heb anderen graag laten voorgaan.’
Wanneer iemand met wie je zo vertrouwd was, met wie je gedurende zoveel jaren lief en leed hebt gedeeld, sterft dan valt het afscheid nemen zwaar, dan komt de dood zo heel dicht in je eigen leven en dan komen er allerlei vragen in je op, vragen waarop je zomaar geen antwoord kan geven: waar is Godelieve nu? Gisteren zat ze nog met ons aan tafel! En nu? Is haar leven nu voor goed voorbij? En waarom komt ze ons niets zeggen zoals ze had geschreven op een klein stukje paper: ik hoop allen weer te zien en als het kan zal ik jullie iets komen vertellen. De grote vraag die velen zich stellen: is er nog leven na de dood?
Aan Jezus heeft men in de tijd ook diezelfde vraag gesteld. Zijn antwoord was nogal vaag: het leven hiernamaals zal anders zijn. Maar Hijzelf geloofde heel sterk in de God van het leven. De Nederlandse zanger Freed de Jonge, zoon van een dominee, zingt in een zeer opgewekt lied: ‘Er is leven na de dood.’ Over het hiernamaals kunnen we weinig of niets zeggen, maar er over zwijgen kunnen we ook niet.
Ik denk dat we God mogen danken dat we Godelieve hebben gekend, dat we een stukje weg met haar mochten meegaan. Ze was een vrouw die kon delen om andereen een menswaardig bestaan te geven, die haar huis gastvrij openstelde, die kon luisteren naar de vreugden en het verdriet van mensen, die in stilte kon bidden en kon vragen om vergiffenis, want inderdaad ze had ook fouten en gebreken en kon zich ook wel eens kwaad maken.
Gelukkig maar, want dat behoort bij het mens zijn. Vergiffenis vragen en vergeving schenken behoort tot de kern van ons christen zijn en is, denk ik, een voorwaarde om heilig verklaard te worden. En iemand schreef me: de kerk is met Godelieve een vrouwelijke heilige rijker.
