Vroeger kreeg ik elk jaar van een vriend uit Overijse een kist appelen van zijn oogst. Zorgzaam bewaarde ik ze op een koele plaats. Hoe langer ze liggen, hoe fletser de smaak wordt, maar toch blijven ze in zich nog de herinnering aan de overvloed van de voorbije zomerzon bewaren.
Hem schillend bedenk ik dat zo een appel iets zegt over wie we zelf zijn en wat ons groeikracht schenkt.
Een appel bestaat uit drie delen: de schil, het vlees en het klokkenhuis.
De schil is de uiterlijke verpakking. Gewoonlijk halen we ze er af, tenzij we de appel zomaar uit de vuist eten. Net onder de schil zitten de meeste vitaminen, zegt de volkswijsheid. Maar het bijt gemakkelijker zonder schil. Toch heeft die kleurige en glanzende schil mij ooit wel verleid tot het plukken van dit fruit. Door wat laten wij ons leiden in onze keuzes? Door de uiterlijke verpakking van iets, door de smaakgevers en de trendzetters die ons verleiden om toe te happen in wat ze ons aanbieden? Of is onze eigen voorkeur en keuze toch sterk genoeg om niet zomaar in de eerste de beste (soms verboden) vrucht te bijten?
Eenmaal de schil eraf gehaald komt het vlees van de appel tevoorschijn. Daar is het elke smulpaap om te doen. Het vlees van de appel geeft hem zijn eigenheid en smaak. Het is ook datgene wat ons leven en onze inzet goesting en zin geeft. Waar halen wij die goesting vandaan? Koesteren wij ons genoeg in het licht van de zon om ons leven smaak en kleur te geven, een aroma zoals een appel die heeft? Het is deugddoend zo te leven als je ervan kunt uitstralen en meedelen aan anderen.
Als de laatste brokjes zijn afgeknabbeld, komen we aan het klokhuis van de appel. Gewoonlijk gooien we die weg, want dat rekenen we niet tot het eetbare gedeelte. Toch is dat de kern van de appel. In de pit zit zijn eerste levensbeginsel. Gooien wij soms niet te snel de pit, de kern van waaruit ons leven kan groeien en gestalte krijgen over boord, omdat het moeilijker te kauwen en te verteren is? Durven we al eens dieper te boren en zo de bronnen te herkennen die werkelijk waardevol zijn voor ons leven en ons samenleven.? Wat is dus ons klokhuis, de drijvende kracht die ons mens-zijn bijeenhoudt en aroma geeft?
