FEEST PASTORALE EENHEID SINT-AUGUSTINUS
Op zondag 27 augustus kwamen we met de hele pastorale eenheid samen in de kerk van Oedelem voor het Sint-Augustinusfeest. Het werd een deugddoend samenzijn waar we ons over alle parochies heen verbonden mochten voelen. Zowel tijdens de viering als bij het glaasje en hapje achteraf. We willen iedereen bedanken die heeft geholpen om dit feest mogelijk te maken!
Verbondenheid was het centrale thema van de viering. Over die verbondenheid sprak priester Bart in zijn homilie:
Goede vrienden,
iedere zondag komen wij samen in de kerk en vormen wij gemeenschap. Dit samenkomen verbindt ons met elkaar. En we weten ons daarbij ook verbonden met anderen die op zondag hetzelfde doen als wij. Als mensen van dezelfde pastorale eenheid is het goed om af en toe deze verbondenheid sterker gestalte te geven door vieringen als deze van vandaag. We doen het n.a.v. het feest van onze patroonheilige Sint-Augustinus morgen 28 augustus. Vandaag vieren we trouwens zijn moeder: de H. Monica.
Maar wat of wie is het eigenlijk die ons met elkaar verbindt? Wij komen niet samen omdat wij in elkaars buurt wonen, want vele buren zijn hier niet. Ik meen te mogen zeggen dat ik weet wat ons gezamenlijk drijft: het is Jezus. Wij geloven in Jezus. Maar die Jezus confronteert ons vandaag rechtuit met een wezenlijke vraag: “Wie zegt Gij dat Ik ben?” Het is een vraag om ieder individueel over na te denken en op te antwoorden. Het is een zeer belangrijke vraag, want van de antwoorden hangt af hoe hecht verbonden wij zijn met elkaar. Uiteraard zullen de antwoorden variëren en daar is niets mis mee. Onderlinge verschillen kunnen een rijkdom zijn. Toch trekt Jezus zelf een kader, want de belijdenis: “Jij bent Christus, de Zoon van de levende God” noemt Hij een rots om de Kerk op te bouwen. Als we Jezus niet zouden erkennen als Christus, de Zoon van God, bouwen we misschien wel op zand …
Kunnen wij Petrus achterna zeggen: “Jezus, U bent Christus, de Zoon van de levende God”? Het is allerminst vanzelfsprekend om dit te kunnen zeggen. Ook Petrus zegt dit niet uit zichzelf: “Niet vlees en bloed hebben u dit geopenbaard, maar mijn Vader in de hemel.” Het geloof in Jezus Christus is dus ook een gave. Laten we daarom bidden om het licht om de ware God te leren kennen.
Niemand minder dan Sint-Augustinus heeft gezocht in zijn leven om licht, om geluk, om de ware liefde te vinden. Hij hoorde aanvankelijk wel over Jezus spreken, maar voelde zich niet echt aangesproken. Hij is blijven zoeken en geschriften onderzoeken, de Heilige Schrift gelezen, preken beluisterd en zijn moeder Monica heeft intens gebeden. Tot het licht opging en Augustinus Jezus gevonden had als de God zijn leven, Jezus die zijn hart ontvlamde. Hij kon na lang zoeken Jezus erkennen als Christus en werd christen.
Wie persoonlijk zoekt, die zal ook vinden.
Wat Petrus, Augustinus en vele anderen hebben gevonden, hebben zij ook meegedeeld.
Het is mede dankzij wat velen die ons zijn voorgegaan, hebben gevonden en aan ons hebben doorgegeven, dat wij tot geloof in Jezus Christus zijn gekomen.
Op onze beurt zijn we geroepen om de rijkdom van ons leven die we hebben gevonden, aan anderen door te geven. Daarom worden wij ook gezonden.
Ons geloof in Jezus Christus is niet bedoeld om voor onszelf te houden, niet bedoeld om het te houden binnen de eigen kring.
Het is de richting waaraan sommigen ons willen duwen: dat we ons geloof privé houden. Maar in deze val mogen we niet trappen!
Het is de bedoeling dat we met ons geloof in Jezus Christus openlijk naar buiten komen.
Op het einde van elke mis worden we gezonden: Gaat heen … in vrede … naar de mensen.
Maar hoe kunnen we beter gaan dan vanuit een verbondenheid met een gemeenschap.
Vanuit een onderlinge verbondenheid met geloofsgenoten kunnen we des te beter andere mensen tegemoet treden.
Uiteraard ook vanuit een verbondenheid met Christus zelf in wie we geloven.
We gaan naar mensen toe wie ze ook zijn om van Christus te getuigen in ons doen en laten, in daden en woorden, steeds in respect voor andere overtuigingen en levenswijzen en de uniciteit van elke mens.
En we gaan niet alleen naar hen toe, we ontvangen ook graag wie naar ons komt. We zijn een open gemeenschap voor iedereen.
Deze homilie is niet toevallig opgebouwd rond drie sleutelwoorden. Kreeg Petrus twee sleutels in handen, ik geef er u drie: verbonden – gevonden – gezonden:
wij zijn met elkaar verbonden omdat ieder van ons Jezus heeft gevonden als Iemand die ons hart doet kloppen voor de ware liefde en door Wie we gezonden worden naar onze medemensen.
Het zijn de drie woorden van de nieuwe grondtoon voor het komende pastorale werkjaar, met de klemtoon dit jaar op verbondenheid of met andere woorden op gemeenschapsvorming of samen Kerk vormen.
Wie kan immers beter getuigen van de vreugde van het evangelie dan een Kerkgemeenschap die zelf de vreugde van het evangelie beleeft!
Amen.
Pr. Bart Malfait
