|
 Ankers van de hoop reizen in 2025 langs verschillende haltes in ons dekenaat.Bij elke halte delen we concrete verhalen van hoop. Zo krijgt de dagelijkse goedheid meer zichtbaarheid en laten we nieuwe verbindingen en dwarsverbanden ontstaan in het dekenaat.
_______________________________________________________________________________________________
Zusters Heilige Harten met enkele moslims aan het Anker van Hoop
_______________________________________________________________________
Het anker te gast in het Bijbels Leerhuis
Op donderdag 27 en vrijdag 28 februari kwamen de deelnemers van het Bijbels leerhuis samen rond de profeet Jona. Die van de grote vis/wlavis. je weet wel.
Op het eind vroegen we hen hoe Jona, als profeet, voor hen een boodschap van hoop had.
Dit waren de mooie reacties:
We gingen ook nog eens op de foto met het anker.
Het dekenale reisanker werd trouwens die vrijdagavond doorgegeven aan Melina van de heilige Damiaanparochie in Erpe-Mere. Wij zijn dankbaar voor de afgelopen maand en kijken uit naar augustus want dan komt het nog eens terug…______________________________________________________________________
Hoop doet leven!
Soms vraag ik me af waar de wereld zou staan zonder hoop, waar ik zou staan zonder hoop? Wij mensen kunnen toch vooral doorgaan met ons leven, als er hoop is dat er mooie en goede momenten zullen komen, dat er misschien ooit vrede zal zijn. Hoop wordt dikwijls gebruikt om heel wat verlangens en wensen uit te drukken, maar hoop is een waarde die je ook niet te naïef mag omschrijven. Hopen op onderscheiding voor een examen zal je meestal behalen door goed te studeren… je kan sterk hopen op promotie in je job, maar dan zal je er moeten voor werken...
Hoop kan ook gekoppeld zijn aan een verlangen veroorzaakt door verlies… verdriet… hoop in de ogen van een kind. Vorige week in de kapel vertelde een 7-jarige jongen dat zijn 2 hondjes waren gestorven. Zijn mama had hem troostend gerustgesteld dat zijn vriendjes nu 2 sterretjes waren aan de hemel. “Ik heb aan mama en papa gevraagd of we eens op reis gaan naar een hele hoge berg, dan ga ik daarop staan en ben ik heel dicht bij mijn hondjes”, zei hij tegen mij. Ook dat is hoop, verlangen, een wens van een kind… waar je stil van wordt.
Hoop is ook een teken van bezorgdheid, hopen dat het beter wordt, dat het goed gaat met onze wereld. Hoop moet onze bondgenoot blijven die ons helpt door te zetten, weer op te staan en door te gaan.
Ik hoop, dat HOOP die kleine vlam mag zijn die verlichting brengt op de dag dat wij het nodig hebben. En ik… ik hoop dat ik kan blijven geloven in de goedheid en schoonheid rondom mij… in de kleinste bloem, de blauwe hemel, de sterren aan het heelal, de wens in de ogen van een kind.
Van harte, Gisèle
____________________________________________________________________________________
Pelgrims van hoop
Hoop
Vier letters en toch zoveel meer.
De kracht van het leven
Een anker dat je vasthoudt wanneer alles om je heen begint te beven
Hoop
Je kan niet zonder
Het lijkt wel een wonder
En toch is het zoveel meer
Een kracht gegeven door de Heer
De kiem van het leven
Een bron van verlangen, geduld, vreugde, liefde, vriendschap, vrede, geluk…
Begin van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde
De draad door ons leven.
Hoop
Het mooiste geschenk dat we kregen
Een houvast voor het leven.
“Vlam van liefde, hoop die ons doet leven…” zo begint het jubellied van dit heilig jaar. Onder het motto “Pelgrims van hoop“ trekken we samen op weg. Op pelgrimstocht gaan is een eeuwenoud gebruik dat als het ware in ons ingebakken zit. Een manier om dichter bij God, onze schepper, Vader, Zoon en H. Geest te komen via Onze-Lieve-Vrouwke, tal van heiligen, heilige plaatsen en tochtgenoten. Geen privilege van vrome katholieken maar over de godsdiensten heen in alle landen en culturen trekken mensen op pelgrimstocht. Wij allen pelgrims van hoop.
"Hoop doet leven" zingt Will Tura maar hoop is ook leven. De definitie van hoop, volgens het soort woordenboek dat we hanteren, kan wat verschillen. Volgens Van Dale kunnen we hoop best als volgt definiëren. Hoop is de wensende verwachting, dat iets goeds, dat nog onzeker is en in de toekomst ligt, werkelijkheid zal worden. Prachtig gezegd vind ik toch. Zouden we dan ook kunnen stellen dat hoop ons leven zelf is? De tocht van geboorte over de dood naar eeuwig leven? Ten Paradijze geleiden u de engelen… Met dit lied van hoop nemen we afscheid van onze geliefden wanneer ze vanuit de kerk naar hun laatste rustplaats gedragen worden. Er wordt als het ware een brug tussen het aardse en hemelse leven gemaakt. Ze verlaten het aardse om naar diegene die ons zijn voorgegaan te trekken: voorouders, vrienen, familieleden... zij die verblijven in het hemelse Jeruzalem in de nabijheid van onze Moeder Maria, haar Zoon Jezus en ons aller Vader.
Pelgrims van hoop zijn we samen en alleen.
Dit jaar krijgen we de kans meer dan ooit om even stil te staan, tijd te nemen, onszelf even onder de loep te nemen, door te zetten en niet op te geven te blijven hopen. Hoop geeft kracht. De kracht die we nodig hebben om de handen uit de mouwen te steken, de eerste spade steek te geven om te bouwen wat we voor onmogelijk te verwezenlijken hielden.
Ik, jij, wij krijgen de kans als pelgrims van hoop aan onszelf en onze parochie te bouwen alleen en samen op weg te gaan, durven dromen, proberen met vallen en opstaan gesteund en gedragen door de Goede Herder die elk dag opnieuw met ons meetrekt. Laat ons voor elkaar mensen van hoop zijn en uit volle borst zingen: “Vlam van liefde, hoop die ons doet leven, hoor ons lied, een lofzang uit ons hart…”
Myriam Torrekens
_______________________________________________________________________________
Het anker van de hoop ging zondagochtend 23 februari mee op verplaatsing met de kinderen van de kinderwoorddienst in Ninove. Ze hadden het over mensen en kinderen die er zijn voor hen en anderen. Ze schreven de namen van al die mensen die een lichtpuntje zijn voor anderen op post-its en samen vormden ze een hart. Daarna schreven ze hun boodschap in het logboek dat meereist met het anker nl. wij kinderen hebben hoop, er zijn altijd mensen die zorgen voor een lichtpuntje op onze tocht! Daar krijg je toch een warm hart van, niet?
______________________________________________________________________________
Onze misdienaars waren niet in de kinderwoorddienst maar dragen ook heel wat hoop voor onze gemeenschap. Dank voor jullie inzet!
________________________________________________________________________________________
Een gouden combinatie: H. Rita & hoop
De derde woensdag van de maand is er steevast een viering ter ere van de heilige Rita in Outer. De lezingen van de dag waren op 19 februari bijzonder: Noah en Jezus deden pogingen, niet alles ging onmiddellijk perfect. Het gaat over moed, doorzettingsvermogen... en blijvende hoop!
______________________________________________________________________________
Eind januari, net voor het anker in de Sint-Cornelius-parochie in Ninove belandde, vertrok één van de jongeren die de kinderwoorddienst begeleidt, voor een aantal maanden op Erasmus.
We gaven haar een mini-anker mee (het echte kon immers niet in de handbagage) als herinnering aan het thuisfront en als teken van hoop mocht het daar eens lastig worden.
En kijk, we kregen deze foto toegestuurd met het volgende berichtje:
"Ikzelf kreeg op mijn Erasmus naar Spanje van de kinderwoorddienst ook een anker mee! Dit anker gaat ook met mij mee op tocht in Bilbao. Vandaag ging ik naar een eucharistieviering in de kerk van San José de la Montaña te Bilbao! In mijn hart draag ik de hele Sint-Corneliusparochie met me mee! Groetjes Louise vanuit Bilbao"
Als een pelgrim getuigen van haar geloof. als dat geen teken van hoop is.
_____________________________________________________________________________
Religieus leven in Ninove gevierd
2 februari, de tweede dag met het dekenale anker in de Sint-Corneliusparochie.
Het is eveneens de dag van het religieuze leven!
Vier kloosterzusters in Ninove werden getrakteerd en blijven zich vasthouden aan het anker van de hoop.
_____________________________________________________________________________
Bisschop Lode zegende eind december de dekenale reisankers.
Monseigneur Luysterman gaf ook zijn zegen over de estafette doorheen onze Sint-Corneliusparochie.
_____________________________________________________________________________
Dadoepek…
Is dat Chinees? ’t Klinkt eerder Slavisch. ’t Kan niet Ninoofser zijn.
Hopen doet een mens al van bij zijn geboorte. Al doet hij dat nog niet bewust. “Uuuuu”, huilt een hongerige baby. En al rap wijst het kleine kind met een vingertje naar wat het wil – of het weigert het mondje te openen voor bepaalde etenswaren.
Een kleuter wíl iets, tieners en twens eisen, dromen, worden ongeduldig, een “grotere” mens hoopt.
Om te hopen in de ware zin van het woord moet je, zo denk ik, minstens een beetje volwassen zijn. Het veronderstelt een gedragen verlangen, een uitkijken naar iets wat kàn. Het gaat zoveel dieper dan “dromen” of gewoon “wensen”. Hopen heeft met een relatie te maken met dingen, met mensen, zeker ook met God. Verstand èn hart zijn er in vervat.
Ooit leerden wij uit de catechismus: “Geloof, hoop en liefde, deze drie. Van deze drie is de liefde de grootste.” In onze modernere tijden zien we dat een beetje anders. Uiteraard zijn geloof en liefde noodzakelijk, maar het uitzicht en de draagkracht van hoop gaan dieper.
De Franse auteur Charles Péguy schreef een prachtige tekst over “l’espérance”. De hoop is een eenvoudig meisje, dat de twee anderen leidt. Zij houdt geloof en liefde bij de hand. Zij ziet wat er kan komen. Zíj is de kracht in een wereld op zijn kop. Zij is het die liefde en geloof voortstuwt en die heel de wereld verandert. De twee groten kunnen niet(s) zonder haar.
In mijn ervaring klopt dat. Hoop draagt liefde in zich. Wie hoopt wil iets goeds voor de ander, voor de wereld, voor zichzelf en gelooft dat het kàn.
“Dat hoop ik.” We zeggen het zó vaak. Als we, telkens als we dat uitspreken, streepjes zouden trekken, we zouden er in de kortste keren een dik agenda mee vullen. Misschien moeten we dat eens uittesten.
Het is zalig, hoop te kunnen delen. Eindelijk, denk ik zo, eindelijk ontdekt de Kerk de kracht van de hoop. De hoop geeft onze dagen ook een bredere dimensie; ze maakt de moeilijke uren draaglijker. De gedeelde blijdschap om vervulling kan je met geen woorden beschrijven.
In wezen is de hoop van een oudere precies dezelfde als die van jonge(re) generaties. Al drukken we ze wellicht compleet anders uit. (O rijkdom van taal en verscheidenheid van tijd en omstandigheden.) We hopen gelukkig en gezond te kunnen leven, vriendschap te ervaren en te mogen beantwoorden, een beetje te kunnen bijdragen aan het welbevinden van wie “een eind weegs” met ons gaan, aan de leefbaarheid van onze ruimere wereld.
Wie de hoop koestert, houdt van het leven. En “Gedeelde hoop is (nog altijd) dubbele hoop.” Dat we dat hoe langer, hoe meer mogen ervaren. “Dadoepek” uit de grond van mijn hart.
Chris Van der Perre
____________________________________________________________________________
Dit anker kreeg een unieke plaats in de Abdijkerk om het jubeljaar 'vorm' te geven. Het anker werd met zorg gemaakt door Antoine Fleerakkers. Dankjewel!
_____________________________________________________________________________
Op donderdag 30 januari werd het anker naar Ninove gebracht vanuit Aalst door diaken Hugo en parochie-assistente Krista.
____________________________________________________________________________
Lees alle verhalen van hoop
|
"Spes non confundit
Een heilige deur is een bijzondere deur in een kathedraal of basiliek die alleen tijdens jubeljaren geopend wordt.
Tijdens een persconferentie op 28 oktober 2024 presenteerde aartsbisschop Rino Fisichella officieel de mascotte van het jubileum van 2025, "Luce".
