Het klinkt aanmatigender dan het bedoeld is. Natuurlijk heeft niemand in de hand wat er met de hemel gebeurt of wat de toekomst zal brengen. En toch. Lourdes is een begenadigde plaats. Hier beleef je dingen, die je elders niet meemaakt. Ik denk nu bijvoorbeeld aan de vele verhalen die ik mensen hoor doen, en die niet zelden een heel leven samenvatten. Niet te verwonderen: deze plaats doet als vanzelf nadenken over je leven en bepaalde lijnen zien, die elders verborgen blijven. Of ik denk gewoon aan ontmoetingen: mensen van lang geleden, die ik opnieuw tegenkom. Of mensen die ik al jaren ken en hier op een nieuwe wijze leer kennen – alsof ik ze nu pas echt ken. Of nog: mensen die je nog nooit hebt gezien en met wie je je toch verwant kunt voelen omdat je eenzelfde geloof deelt.
In die zin beleef je de tijd op deze plaats anders dan elders: de tijd heeft een intensiteit, die je elders niet vindt. Al is het programma veel minder gevuld dan gewoonlijk, je beleeft de zaken zoveel meer aan de binnenkant, dat de tijd zo voorbij is.
Misschien is dit inderdaad de plaats waar de hemel de aarde raakt en je al een kunt proeven van wat eeuwigheid, ‘tijdloosheid’ betekent…
