Schilderwerken kerk Verrebroek beëindigd

Na ongeveer 28 jaar en ook als gevolg van opstijgend grondvocht besloot de kerkraad in overleg met de betrokken hogere instanties de Sint-Laurentiuskerk opnieuw te laten schilderen en het vochtprobleem aan te pakken. Op 19 augustus 2021 gaf het agentschap Onroerend Erfgoed van de Vlaamse Gemeenschap toestemming en later subsidie voor die werken. Op 10 januari 2022 gaf ook het Beverse gemeentebestuur haar zegen. De werkzaamheden aan het interieur startten op 22 februari. De bestrijding van het optrekkend grondvocht in de kerkmuren en de zuilen gebeurde door injectie door de firma AVW BV uit Keerbergen.
 

De schilderwerken verliepen vlot en waren afgewerkt binnen de voorziene tijd. De kerk opende terug voor de erediensten op 1 mei na een grondige poetsbeurt door vrijwilligers. Gewezen parochiepastoor Daniël Vande Velde ging op die dag de plechtige eucharistieviering voor. Pastoor Patrick De Baets verontschuldigde zich omwille van een eerstecommunieviering in Beveren. Het Sint-Laurentiuskoor o.l.v. dirigent Johan Cerpentier en met Gustaaf Moerman aan het koororgel zorgden voor feestelijke muzikale klanken. Na de kerkdienst werden de aanwezigen door de kerkraad uitgenodigd voor een drankje achteraan in de kerk. 

We maken hier van de gelegenheid gebruik om een zeer beknopte blik in de lange geschiedenis van de Sint-Laurentiuskerk te werpen met nadruk op de  vermeldingen van enkele (ver)bouw-, renovatie- en schilderwerken.

Reeds in de 12de eeuw (1141) was er sprake van een bidplaats in Verrebroek. Twee eeuwen later kende de parochie door moerontginning en turfwinning een zodanige grote bloei, dat de abt van de Norbertijnen abdij in Drongen besloot de oude Romaanse kapel te laten vervangen door een grote kerk met drie beuken. Begin van de 15de eeuw werden de bouw van de toren (westzijde) en het hoogkoor (oostzijde) los van elkaar aangevat.

Vele stormvloeden en strategische overstromingen in functie van de Tachtigjarige Oorlog (1568-1648), teisterden de regio. De moerontginning ging ten onder en daarmee ook de economische bloei van Verrebroek. Het beschikbare geld van onder meer de tiendheffers werd besteed aan het bouwen en herstellen van de dijken met het opbergen van de groots opgezette kerkplannen als gevolg. 

Na de Vrede van Munster in 1648 - het geboortejaar van Philip Verheyen - kwam de heropbloei van het dorp en grepen er aan de kerk in verschillende fasen grote verbouwingen en uitbreidingen plaats. Hierdoor kreeg het gebouw eind 17de eeuw nagenoeg het definitief uitzicht, maar toen wel met een hoge torenspits. Deze werd in 1804 door de Fransen gehalveerd om er een semafoor of seintoestel op te plaatsen dat bestemd was voor de Franse marinelijn langs de Schelde. Met een kleine aanpassing nadien kreeg de toren zijn huidige karakteristieke vorm waarin sommigen “hoe durven ze” een peperbus menen te zien.

Ook het kerkgebouw had te lijden onder de Franse Revolutie met in 1797 de verkoop van de kerkmeubelen die nadien terug gekocht zijn. Tijdens WO II haalden de Duitsers de klokken uit de toren om te versmelten tot oorlogstuigen.