DAG VAN DE CHRONISCHE ZIEKEN
Tijd is te kostbaar om niet te delen
Op de tweede zondag van oktober vraagt Samana traditiegetrouw extra aandacht voor mensen met een chronische ziekte en lichamelijke beperking. 9 oktober 2022 zetten we het thema ‘Tijd is te kostbaar om niet te delen’ dus om in de praktijk!
In de H. Maria Magdalenaparochie zetten verschillende Samana kernen zich in voor mensen die ziek zijn. Ze organiseren ontmoetings- en vormingsnamiddagen, gaan op bedevaart, organiseren ziekenzalvingen in gemeenschap en brengen de H. Communie aan huis op de hoogdagen. Maar de mooiste opdracht zijn de huisbezoeken. Naar de zieken hun verhaal luisteren en met hen meegaan op hun weg door heen het proces.
Zo getuigt een zieke:
23 augustus 2019: diagnose: slokdarmkanker.
Ik had slikproblemen en evenwichtsstoornissen, na gesprekken met cardioloog en huisarts werd er besloten een gastrocopie uit te voeren en na het onderzoek zei de oncoloog er is een gezwel in de slokdarm dat kwaadaardig is, en we weten niet of er verdere uitzaaiingen zijn. Dit betekende verdere onderzoeken via scanning in het ziekenhuis van Kortrijk. Resultaat er waren geen uitzaaiingen wat toch goed nieuws betekende. De therapie kon starten van chemo en bestralingen. Zo moest ik dagelijks van Maria Middelares naar Kortrijk. Er werd vervoer voorzien, de bestraling duurde maar 5 minuten. Op het einde van de reeks bestralingen kwam ik terug, stapte ik uit het busje en viel gewoon op de grond, ik had geen krachten meer. ( zeer emotioneel voor de zieke). Er kwamen 6 weken volledige rust thuis.
3 december 2019: dag van de operatie
De gesprekken die voorafgingen aan de operatie waren heel goed voorbereid. De chirurgen legden uit wat ze precies gingen doen. Ik wist perfect waarvoor ik stond. De operatie duurde 8 uren in verschillende fazen. Er volgde 3 weken UZ Gent waar de verzorging prachtig was. Ik heb veel afgezien, kon weinig of niets eten en het eerste dat ik kreeg was een ijslolly.
Ik hield alles bij in een dagboek. Dan volgde de revalidatie in de Ceder in Astene, ben er maar een weekje geweest, niet tevreden, nam initiatief om naar huis te komen. Er werd een afspraak gemaakt met de hoofdverpleegkundige van het Wit Gele Kruis. De hoofdverpleger luisterde naar mijn verhaal en stelde een programma op om mij de nodige zorg te bieden.
Ik heb 3 maanden in een ziekenhuisbed geslapen, was een lange lijdensweg, maar ben heel tevreden over de verpleegkundigen van het Wit Gele Kruis en de kinesisten, …
1 september 2022
Nu voel ik me goed en heb ik goesting naar eten, maar dit is nog steeds met mate, kleine hoeveelheden en regelmatig iets eten. Ik mag alles eten behalve rauwe groenten.
Elke dag doe ik mijn oefeningen, maak ik een wandelingetje, hou ik me bezig met opzoekingen op de computer wat betreft verzamelingen, fotografie, muziek beluisteren.
Elke zondag kijk ik naar de H. Mis op de TV en kijk ik ernaar uit om de Levende Heer te ontmoeten tijdens de H. Communie aan huis op de hoogdagen.
Ik moet nog steeds op controle bij de oncoloog en cardioloog en de resultaten zijn hoopvol.
Gedurende al die tijd werd ik gesteund, bemoedigd, geholpen door mijn echtgenote, die altijd klaar voor me stond. ik ben haar daar heel dankbaar voor.
Dank u wel voor deze getuigenis.
We laten ook een verpleegster aan het woord. Zij vertelt over haar ervaring in het ziekenhuis.
Na 41 jaar gewerkt te hebben als verpleegkundige in het ziekenhuis Maria Middelares in Gent, ben ik nu 1 jaar met pensioen. Niettegenstaande er ook moeilijke dagen waren, heb ik het beroep echt heel graag gedaan en blik ik dan ook positief terug op mijn loopbaan.
Al van kleins af wou ik verpleegster worden, dit past bij mijn natuur om behulpzaam te zijn. Het voelde voor mij aan als een roeping. Ik ben blij dat ik zoveel jaren ten dienste van mensen heb kunnen staan. Naast de zorg voor de patiënten zelf, vond ik het ook fijn om een aanspreekpunt te zijn voor familie.
Veel mensen vinden een ziekenhuis een lastige plaats om te verblijven. Het brengt veel zorgen en stress mee. Het is een feit dat je in contact komt met kwetsbare mensen voor wie je zorg draagt en hun leed zien (zowel fysiek als mentaal) valt niet altijd gemakkelijk. Maar daar tegenover is het ook fantastisch en maakt het je blij als je verbetering en genezing ziet en er een glimlach verschijnt op hun gezicht!
De dank, appreciatie en respect van mensen doet het meest deugd. Omgekeerd is het dan ook jammer dat sommige mensen in de samenleving dit niet altijd inzien. Gelukkig is dit maar een minderheid, want velen zien in dat verpleegkunde een knelpuntberoep is.
Inzicht en verantwoordelijkheid is een belangrijk aspect van de zorg als verpleegkundige en het nauw samenwerken met andere zorgverleners, zowel niet-medische als medische, komt de collegialiteit, flexibiliteit en het sociaal aspect ten goede.
Ik zag wel de job evolueren naar steeds meer automatisatie. Het is goed dat de moderne technologie gebruikt wordt voor ieders gezondheid, maar soms merkte ik dat het voor extra werkdruk zorgde en dat dit ten koste was van de tijd die je kon besteden aan de zorg voor de patiënt. Dat vond ik zelf soms lastig.
Ik hoop dat men zal blijven gemotiveerde mensen vinden die met volle overtuiging er willen voor gaan. Het is niet altijd eenvoudig, maar je kan écht iets betekenen voor anderen, je maakt echt een verschil. In mijn ogen blijft het één van de mooiste beroepen. Er zullen altijd zorg- en verpleegkundigen nodig zijn!
Francine Vanobbergen
