De tijd is donker
en de nachten lang.
En niemand weet wat komt.
Toch kan er hoop
zoals het ochtendlicht
gaan dagen.
Zij wordt gezien,
gevoed, gedragen
door mensen
die bewogen
door het goede en het kleine,
blijven geloven
in het onverwachte.
Zij breken muren af.
Zij brengen samen,
geven licht door,
wekken kracht en zingen
boven onmacht uit.
Verwachting
legt de angst het zwijgen op.
Vertrouwen blijft haar wandelstaf
op alle wegen.
Kris Gelaude
