Woord van de pastoor
Doordat de drukkerij van het parochieblad met welverdiende vakantie was, kon er via dit medium geen recent nieuws gemeld worden. Las je zelfs nieuws over het jubileum van priester Daniël Vande Velde, alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Elke lezer wist echter wel van beter… of ‘van slechter’. Op zondag 17 juli verscheen Daniël niet in de Heilig Kruiskerk te Vrasene voor de wekelijkse viering. Hij werd een beetje verder, in zijn huis in de Kerkstraat, dood aangetroffen, na een val van zijn trap. Met een onmiddellijke schokgolf doorheen de ganse parochie. Diepe rouw om het heengaan van een gewaardeerde medemens en een herder met een hart voor zijn schapen, een halve eeuw lang in Beveren. Onmiddellijk en ongewild ook een pijnlijke oefening in ‘crisismanagement’ omdat een voltijdse werkkracht er plots niet meer is en niet kan en niet zal vervangen worden.
Een reden om de pen ter hand te nemen …
Jubileum was ongewild afscheid
Van een terugblik op het jubileum van Daniël kon je al in vorig parochieblad en via deze website genieten. Op vrijdag 1 juli (de wijdingsdag) een door Daniël gesmaakte fietstocht in ‘zijn’ polders met de dichtste medewerkers. Van kerk naar kerk, met telkens een dankwoord en een klein geschenk. En een gezellige barbecue in Kieldrecht, in Kreek 58, als afsluiter. Twee dagen nadien de stemmige eucharistie in Vrasene, bijna 30 jaar ‘zijn’ kerk. Vieren met ‘zijn’ schapen, zijn familie, een vertegenwoordiging van het gemeentebestuur. Bewierookt worden met dankwoorden en zelfs het ereburgerschap van Beveren. Hij zocht die aandacht helemaal niet, maar genoot er wel van. Niemand had echter door dat deze viering voor de meesten het laatste contact met Daniël was. Dat dit jubileum het ongewild afscheid van hem was. Amper twee weken nadien verzamelden we terug met velen in dezelfde kerk. Een veelvoud aan mensen volgde via livestream. Terug rond Daniël, maar dan rond zijn dode lichaam. Zo pijnlijk onverwacht. Diepe rouw. Tegelijk grote dankbaarheid om die schone medemens en die ingoede priester. Stilletjes hopend dat het waar is: dat de dood het laatste woord niet krijgt, ook niet voor ‘onzen’ Daniël.
Versneld herstructureren
De avond van zijn overlijden zaten we met de lokale werkgroep terug in Kieldrecht, in Kreek 58. Niet gezellig lachend en genietend zoals twee weken ervoor. Wel geslagen, verlamd omwille van het droevige nieuws. Om beurt vertellend over de laatste ontmoeting met Daniël, voor sommigen enkele uren of dagen voor zijn dood. Tegelijk beseffend dat er dringend het één en het ander moest aangepakt worden. De uitvaart van Daniël, uiteraard. Maar ook de structuren van onze parochie die door het heengaan van een steunpilaar op hun grondvesten daverden. Ons plan ‘toekomst zondag’ om te beginnen. Iedereen had wel door dat er dankzij Daniël nog eucharistie kon gevierd worden op zondag. Amper twee weken na het in praktijk brengen van het plan, werd er beslist om deze zondagsviering onmiddellijk te schrappen. We hadden ook kunnen puzzelen met gepensioneerde collega’s van buiten onze parochie. We hadden ook kunnen aandringen bij plaatselijke gebedsleiders die enkele maanden voordien beslist hadden de gebedsdiensten in de polders op de vijfde zondag af te bouwen. We hebben dat niet gedaan. Zijn we zeker van ons stuk? Neen, helemaal niet. Staan we achter onze keuze om uit noodzaak in minder kerken op zondag te vieren? Ja, toch wel. Tegelijk de pijn beseffend die deze beslissing met zich meebrengt. Maar we kunnen en willen niet naast de crisis kijken waarin we nu nog meer vertoeven. En die crisis is zoveel groter dan enkel een tekort aan priesters.
Er zijn nog andere gevolgen naar aanleiding van het overlijden van Daniël. Speciale diensten zullen niet automatisch in alle polderkerken kunnen doorgaan. Sommige worden geschrapt, bijvoorbeeld rond Wapenstilstand. Andere worden een gebedsdienst, bijvoorbeeld rond kermissen. Nog andere worden gebundeld, bijvoorbeeld rond Allerzielen en Lichtmis. Aparte reeds geboekte dopen zullen ‘uitgevoerd’ worden door onze diakens. Maar wie in de polders nu nog een doop aanvraagt, zal de weg gewezen worden naar een maandelijkse gemeenschappelijke doopviering op zondagnamiddag, afwisselend in Kallo, Vrasene, Verrebroek en Kieldrecht. Op zondag om 9.00 u. kan er, in de eucharistie te Kieldrecht, elke week gedoopt worden. Dankzij dezelfde diakens kunnen ook de geplande huwelijken doorgaan. Wat de uitvaarten betreft: voortaan staat een ganse groep voorgangers ter beschikking. Diakens, priester Johan Van Daele, leken (mannen én vrouwen) en ondergetekende.
Einde van een tijdperk?
Je zou bovenstaande mededelingen koel, zakelijk en ongepast kunnen noemen. We begrijpen die opmerking. Het is echter een keuze om niet bij de pakken te blijven zitten. Om de schade niet nog groter te maken door niet te besturen. Het is ook een toegeven dat we – hoe spijtig ook – aan het einde van een tijdperk gekomen zijn. Daniël heeft het geluk gehad twintig jaar onderpastoor te zijn, op dezelfde plek dan nog wel, O.-L.-Vrouw-van-Bijstand, Beveren. Een onderpastoor kon zijn tanden zetten in een paar projecten, en kende z’n volk. Het waren natuurlijk ook nog de jaren van de bloeiende parochies. Nieuwe kerken werden zelfs nog gebouwd. Daarna dertig jaar pastoor. Op dezelfde plaats, Vrasene. Om er met de jaren geleidelijk aan kerkplekken bij te krijgen. Die geleidelijkheid, het blijven op dezelfde plek, én de talenten van Daniël zorgden ervoor dat hij zijn schapen kende. Kennen in de bijbelse betekenis, dit wil zeggen ook beminnen.
De meeste van de resterend actieve priesters hebben die hierboven beschreven tijd maar kort meegemaakt, en hebben alle redenen om ‘jaloers’ te zijn op hun oudere collega’s. Waar nu nog benoemd wordt door het bisdom, krijgt men (veel te) grote gebieden cadeau. Omdat de doos priesters leeg is. Juist, het werk per kerkplek is verminderd, en er zijn ook zoveel minder mensen die parochiaan willen zijn. Maar de structuren blijven nog overeind, en waar ze kunnen aangepast worden, verloopt dat niet altijd zonder slag of stoot. We moeten onder ogen zien dat het heel andere tijden zijn. Op 17 juli is, met de dood van Daniël, het einde van een tijdperk aangebroken, of we dat nu willen of niet. We hadden dit einde liefst met nog een aantal jaren uitgesteld. Maar het is nu eenmaal anders.
Oproep
Toch weigeren we de pessimist uit te hangen. Ons schip zit in een zware storm en Jezus lijkt te slapen. Herkenbaar uit het evangelie toch? Hij slaagde erin de leerlingen gerust te stellen, de storm te bedwingen. Wij proberen de schade te beperken door de koppen bij elkaar te steken en beslissingen te nemen waar dat nodig is. Maar we geven (niet) graag toe dat we ons zo klein en onmachtig voelen. Red ons, Heer, want wij dreigen te vergaan. Dit is, jawel, een rechtstreekse oproep naar Jezus. Om ons ook vandaag niet te laten verdrinken. De (nieuwe) herder, ondergetekende, roept de lezer op om er samen de moed in te houden. Om het voorbeeld van Daniël, de nabije herder, te volgen. Om medemensen op te zoeken. Als we allemaal een beetje van zijn taken overnemen, dan moet het toch mogelijk blijven. Het leven in een tijdperk zoals we het gekend hebben: een beetje zorg dragen voor elkaar, door elkaar zorgzaam en zalvend nabij te zijn. Daniël, geef ons hierbij dat duwtje in de rug. En rust jij nu maar in vrede.
Pastoor Patrick
Via deze webpagina op onze site kan je de livestream (met dank aan de gemeente Beveren) van de uitvaart nog tot eind augustus bekijken. Ook de homilie van de uitvaart vind je er terug.