Woord van de pastoor: Kwaliteit
Heeft dit leven nog zin? Is er nog ‘kwaliteit’ van leven? Moet er nog een dokter gebeld worden? Is er nog een ziekenhuisopname nodig? Wie geconfronteerd wordt met een zwaarzieke of stervende ouder herkent die vragen wel. Je kan volledig meegaan in die vragen waarvan bij de meeste het antwoord al gesuggereerd wordt. Meegaan omdat je het er volledig mee eens bent, omdat er geen enkele uitweg meer is. Of omdat het jouw leven makkelijker maakt, of jouw geweten sust dat de medisch geschoolden op die manier het ‘beste’ voorhebben met je dierbare. Het kan ook zijn dat die vragen je doen nadenken, je verrassen, ja zelfs boos maken. Bijvoorbeeld omdat ze een bevestiging lijken te zijn van het proces dat al een tijdje bezig zijn: een gebrek aan professionele zorg voor je volledig afhankelijke geliefde, een liever kwijt dan rijk zijn. Het lijkt tegen de stroom invaren geworden: durven zeggen dat de dagelijkse zorg, het nabij blijven natuurlijk wél moet verdergezet worden. Durven ingaan dus tegen die slogantaal over ‘kwaliteit van leven’. Zou het kunnen dat het zitten aan een ziekbed, het toch voeren van een schijnbaar zinloos gesprek omwille van dementie, het voederen van je ouder als een vogeltje, … zou het kunnen dat dit te koesteren kwaliteit is van de hoogste plank voor beide partijen?
Pastoor Patrick
