AFWEZIGEN HADDEN ONGELIJK OP HET PAROCHIEBERAAD OVER DE TOEKOMST VAN DE PAROCHIE
Voor de tweede keer in dit werkjaar organiseerde de Parochie in Deinze een parochieberaad, waarop iedereen welkom is om na te denken over een of ander aspect van de pastoraal.
Op 31 mei hadden enkele tientallen mensen de weg naar het Martinuscentrum gevonden om er een avond mee te maken met als thema “Niet overleven maar leven! De parochie van de toekomst”. Na het gebed werd gastspreker Marc Peersman (CCV Bisdom Gent) ingeleid door Dirk Vlaemynck, lid van onze parochieploeg.
We proberen hier een korte samenvatting te geven van de hoofdgedachten uit de bijzonder interessante uiteenzetting van Marc Peersman:
- Het project van de nieuwe parochie
- Vroeger telde onze parochie in Deinze niet minder dan 19 parochies. De herstructurering tot één nieuwe parochie was absoluut nodig voor de toekomst van de geloofsgemeenschap in onze stad.
- In de nieuwe parochie is “missionaire bekering” een absolute noodzaak. Dit wordt in de volgende punten verder duidelijk.
- De vreugde als motor
- Het begin van die “missionaire bekering” is : de vreugde van het evangelie uitstralen. Is die vreugde bij ons te zien?? Want in deze tijd moeten mensen die met de Kerk kennismaken, een parochie kunnen zien als een plek waar mensen die vreugde van het evangelie kunnen zien, ontdekken, proeven. Dit is essentieel voor het voortbestaan en de toekomst van de Kerk!
- Leven in plaats van overleven
- In deze tijden van “krimpen” in de Kerk mag dat geen “kramp” worden : wij moeten ons niet vastklampen aan wat we nog hebben, uit schrik ook dat nog te verliezen. Ook mogen wij in de Kerk niet in aantallen denken, zoals een ledenvereniging, en de Kerk zien als “onze” parochie, “onze” liturgie en catechese. Missionaire bekering is afstappen van deze verkrampende en verlammende ideeën en ruimte maken voor een uitnodigende, getuigende, openbarende, fascinerende, vreugdevolle gemeenschap van gelovigen.
- De nieuwe parochie : een positief project
- De eerste opdracht van een parochie moet zijn : een “bad van geloof” zijn. De diepste roeping van de Kerk is niet een religieuze service op 1001 plekken, maar een plaats waar men je “laat proeven van God”, waar men je een “bad van geloof” aanbiedt met alles wat je nodig hebt om te leven als christen.
- We evolueren van een parochie als een “territorium” (MIJN kerk, MIJN parochie) naar een oase van geloof, levenskrachtig en aantrekkelijk, doordrongen van de vreugde van het evangelie. De parochie moet niet meer “overal zijn”, maar waar ze is, moet ze vitaal zijn, levendig, kwalitatief sterk. Als we willen dat we over 30 jaar in ons bisdom nog zulke plekken kunnen aantreffen, moeten we daar nu dringend naartoe werken.
- Zulke oase is eigenlijk een lichtplek (ze straalt uit, ze verzamelt op zondag voor eucharistie en initiatie) en een zoutplek waar mensen hun leven kunnen kruiden in gebed, diaconie, bijbelgroep, zorggroep,…
- De nieuwe parochie ziet zichzelf niet meer als een vereniging voor mensen met religieuze behoeften, maar als één familie rond Jezus Christus en als een nieuwe samenleving.
Het spreekt vanzelf dat dit alles een serieuze mentaliteitsverandering vraagt, zeker van de “gewone man in de straat”. Heel wat mensen hebben bij de herstructurering van de parochies afgehaakt. De overgang van MIJN kerk en parochie naar de nieuwe parochie zoals hierboven uitgelegd, was of is voor hen te hoog gegrepen… Alle begrip en respect daarvoor. Maar we moeten blijven geloven en hopen dat de nieuwe visie op de parochie mensen zal blijven aanspreken om in vreugde het evangelie te delen en te vieren met elkaar. De Geest van Pinksteren waait waarheen hij wil en zal ons blijven inspireren om de vreugde van het evangelie te blijven beleven en uit te stralen in de 21ste eeuw.
Vanuit deze hoopvolle gedachte werd dit parochieberaad besloten met een ruime kans tot ontmoeting en gesprek met elkaar, bij een drankje. Bedankt, iedereen die deze avond mogelijk gemaakt heeft!
Frans Neirinck
