VRIJWILLIGERS KLEUREN DE SAMENLEVING… EN DUS OOK ONZE MARIA MAGDALENAPAROCHIE IN DEINZE
Van 26 februari tot 6 maart is er de jaarlijkse Week van de Vrijwilliger. Een initiatief dat steeds meer weerklank vindt in onze samenleving. Vrijwilligers zijn dan ook onbetaalbaar (doordenkertje…) ! In onze Maria Magdalenaparochie in Deinze zijn honderden (!) vrijwilligers actief. Zij verdienen uiteraard onze oprechte dank en waardering en dat konden we in het coronajaar 2020 nog net voor het uitbreken van de pandemie uitgebreid vieren met een Vrijwilligersfeest. Vorig jaar en ook dit jaar is een dergelijk evenement nog niet mogelijk maar in de toekomst zal de draad van het Vrijwilligersfeest zeker opnieuw opgenomen worden. Alle vrijwilligers in onze parochie zullen in de loop van de eerste helft van maart bedacht worden met een kaartje en een kleine attentie, en tijdens de zondagsvieringen op 5 en 6 maart zal er ook passende aandacht besteed worden aan de Week van de Vrijwilliger.
Dus : DANK, DANK aan elke vrijwilliger in onze parochie, op welke manier hij of zij ook bijdraagt tot het parochiaal leven. Wij pikten twee echtparen uit om bij hen te peilen naar hun ervaringen met vrijwilligerswerk. U leest hun relaas hieronder.
Aan het eerste echtpaar, Freddy Vandermeeren en Mieke De Winter uit Vosselare, stelden we enkele vragen :
Waaruit bestaat uw vrijwilligerswerk in onze parochie, en eventueel ook elders in onze samenleving?
Mieke : Samen met mijn man vormen we de lokale werkgroep van de kerkplek Vosselare. Ik zorg voor heel wat kostertaken, maar ik speel geen orgel. Ik ben commumiedrager op de hoogdagen, lid van de parochieraad Deinze-Nevele en ben gestart met rouwpastoraal.
Ik ben voorzitster van Samana Vosselare en verantwoordelijke bloed bij het Rode Kruis. Lid van een vijftal verenigingen.
Freddy : Ook ik ben betrokken bij de kostertaken bij eucharistievieringen, doopsels, huwelijken en begrafenissen. Verantwoordelijk voor het secretariaat van de kerkplek Vosselare, voor de administratie en gelden. En ik hou een oogje in het zeil betreffende het kerkgebouw. Maar de meeste tijd wordt besteed aan muziek : liederen kiezen en voorstellen voor de vieringen. Om de 14 dagen leid ik de koorrepetities met de parochiekoren van Hansbeke, Merendree en Vosselare. Elke week dirigeer ik de aanwezigen tijdens de eucharistievieringen.
Tevens ben ik dit jaar reeds 39 jaar dirigent van de harmonie van Vinkt.
Vanwaar komt uw engagement? Vanuit welke visie, motivatie?
Mieke : Vanuit mijn vroeger beroep als thuisverpleegster, het gelovig opgevoed zijn en van Vosselare afkomstig zijn. Dit speelt allemaal een rol. Mijn ouders zijn ook steeds heel sociaal geëngageerd geweest. Het zit dus in de genen.
Freddy: Ik hou van het samen met mensen muziek maken en van het samen zingen in de liturgie. Zingen is tweemaal bidden en vormt gemeenschap. Door de eeuwen heen heeft het Christendom prachtige muziek en liederen voortgebracht, ter glorie van God.
Welke voldoening geeft uw vrijwilligerswerk u ? En welke moeilijkheden en hinderpalen ondervindt u bij uw vrijwilligerswerk?
Mieke : De vriendschap en genegenheid die je ontvangt van de mensen. En dat houdt je jong.
Jammer dat er geen nieuwe vrijwilligers bijkomen: de ouderen stoppen en de jongeren nemen andere activiteiten op. Zij hebben veel meer keuzes dan vroeger.
Freddy : Als een ganse kerkgemeenschap meezingt, dan is dat echt deugddoend. De leden van onze parochiekoren zijn echter niet van de jongsten en door corona zijn er velen gestopt. De liederen zouden ook moderner moeten worden zodat ze ook de jongeren aanspreken.
We lieten ook Patrick en Magda Kerckhaert-Christis uit Deinze aan het woord:
Ons beider ouders waren godvruchtige mensen, traditioneel katholiek, en de zondagsmis werd nooit in vraag gesteld. En zo zijn ook wij trouwe kerkgangers gebleven. Als tiener ben ik een aantal jaren in het parochiekoor van Langerbrugge geweest, maar dat was vooral omdat ook mijn twee beste vrienden in dat koor waren. Tieners willen namelijk zo veel mogelijk bij hun vrienden vertoeven, iets wat alweer Covid 19 voor de jongeren van vandaag niet zo vanzelfsprekend maakt.
Toen we getrouwd zijn en in Deinze gingen wonen, gingen we meestal naar de zondagsmis in de O.-L.-Vrouwekerk, en lang heeft het niet geduurd vooraleer hulppastoor Gaby Desmaele vroeg om lector te worden. Een beetje schoorvoetend ben ik dan eerst “reservelector” geworden, en ben nog steeds lector, al vele jaren ondertussen.
Nog ten tijde van deken Rooms werd er een Romereis georganiseerd en werd dat gedaan via een “spaaractie” : ik hield toen zitting in de Volkskring en deelnemers kwamen hun maandelijks bedrag voor deelname storten. Ondertussen was Magda ook toegetreden tot het zangkoor Cantate Domino en heeft ze ook een paar jaar als catechiste gewerkt. Nog altijd is Magda lid van CaDo en ook in de zaterdagavondmis zingen we samen nog altijd mee met het gelegenheidskoortje.
Op een bepaald moment heeft deken De Saert gevraagd om de rol van verantwoordelijke voor de lectorenwerking op mij te nemen en dat ben ik blijven doen tot een paar jaar terug.
Onze zoon Christophe is na zijn eerste communie misdienaar geworden en dat is hij gebleven tot hij 18 werd ! Vader en zoon stonden dikwijls samen rond het altaar, als lector en misdienaar.
Nog door toedoen van hulppastoor Gaby Desmaele werd ik ook gevraagd om in de Kruisweg op Goede Vrijdag de figuur van Christus uit te beelden. Ik liet er zowaar mijn baard en haar voor groeien ! Nooit vergeet ik die eerste keer, toen de Kruisweg voor mij eindigde in de graflegging op de trap van de dekenij, en een forse windstoot mijn witte albe helemaal optilde, en ik daar voor dood lag, met mijn “glockenspiel” aanschouwelijk voor al dat publiek (al goed dat ik mijn ondergoed niet achterwege had gelaten …)… Mijn “carrière” als Christus heeft bijna twintig jaar geduurd …
Zo zijn we stilletjesaan van het ene in het andere gerold : op een bepaald moment had men het idee opgevat om een “levende kerststal” met Jozef en Maria uit te beelden. Dat hebben we toch een aantal keren gedaan, bij zoverre dat toen we in Ten Bosse gingen wonen, er buren waren die ons lange tijd gewoon Jozef en Maria noemden omdat ze onze echte voornamen nog niet kenden !
Zo kunnen we nog wel wat doorgaan; we zijn niet voor één gat te vangen en springen hier en daar nog altijd wel eens bij.
Steeds meer laat Covid 19 ons duidelijk voelen wat mensen het meest ontbreekt : het gewone dagdagelijkse en spontane contact met mekaar. En het gebrek aan activiteiten allerlei zoals vroeger mist waarschijnlijk iedereen zowat. En dus missen veel mensen ook de voldoening die kan uitgaan van vrijwilligerswerk. Niets menselijker dan het gewone samenzijn …
Laten we hopen dat de pandemie voortaan gunstig blijft evolueren en uitdoven, en alles terug zijn gewone gangetje zou kunnen gaan !
Wie zich als vrijwilliger wil engageren in onze parochie, neemt best contact op met deken Rudy of parochieassistente Katrien.
