Mantelzorger. Een mooi woord. Een MANTEL, een warme en veilige omgeving creëren, om zo op alle vlak ZORG te dragen. Met veel liefde voor mijn moeder, ons ma. Al vele jaren kende ze ernstige gezondheidsproblemen. In 2007 werd voor het eerst de diagnose chronische nierfalen vernoemd. Mijn moeder, een sterke vrouw, het ging haar toen nog goed, de ziekte evolueerde traag. Eigenlijk kon ze nog veel, vooral genieten, samen met papa, uitstapjes maken, familiebezoekjes maar vooral veel tijd doorbrengen met haar 2 kleinzonen.
De jaarlijkse bezoeken aan de nefroloog werden frequenter, 2x/jaar, 3x/jaar. Steeds vergezelde ik haar. Een kleine 10 jaar later werden complicaties bij heelkundige ingreep haar fataal en al snel kwam er nierdialyse. Dit had een hele inpakt, ze was haar vrijheid kwijt. Het was gewoon niet anders, ze had geen andere keuze. Moedig nam ze stilaan de draad van haar leven weer op. Opeens werd de zorg groter, het huishouden werd moeilijk, medisch ging het niet goed. Samen met de huisdokter hebben we naar oplossingen gezocht, alleen kon ik de zorg niet meer aan. De afgelopen 2 jaar verbleef ze heel vaak in het ziekenhuis en was het vaak bang afwachten.. Telkens ging ze een stapje achteruit, stap voor stap hadden we ook al wat afscheid genomen. In februari werd ze opgeven maar wonderbaarlijk was ze na 10 dagen ziekenhuis weer thuis. Je bent mijn wonder-patiënte, noemde de assistent nefroloog haar nog. Gelukkig is papa er altijd voor haar geweest, op elk moment.
Maar toen kwam opeens Corona … Strenge maatregelen werden opgelegd. Thuis waren ik én de verpleegster de enigen die op bezoek kwamen. Toen werd de zorg opeens loodzwaar. Je moet aan zoveel voorzorgsmaatregelen denken. Alles moet extra veilig verlopen én tegelijkertijd zag ik de toestand van mama achteruitgaan.
Ik zag dit en toch ook niet. Je wil het eigenlijk niet zien en dit besef je achteraf pas. Je gaat gewoon door, op automatische piloot. Een vreemde tijd, onze ontmoetingen werden opeens zeer intens maar vooral stil, gelaten, moeizaam. De laatste 3 dagen, was ik constant bij haar, dag en nacht. Op 24 april 2020 heeft ze ons dan rustig verlaten. Ik was erbij, een mooi (klinkt misschien raar) moment. En dan moet je afscheid nemen, alleen, met papa en je gezin. Op dit moment wil je familie en vrienden om je heen om steun te bieden, om mooie herinneringen boven te halen. Het kon toen helaas niet. En Corona gaat nog steeds verder.
Met veel liefde neem ik de ZORG voor papa nu verder op. Moeizaam, het plaatje klopt niet meer, de leegte weegt. Maar dankbaar voor wat mama ons gegeven heeft, zetten we samen ons pad toch stilaan verder. Hopelijk mag ik de mantel voor papa nog lang dragen, ik doe dit met alle plezier.
Petra.
