LOURDES
Wat we allemaal (nog niet) weten.
Lourdes is door de meesten van ons bekend als ‘het’ bedevaartoord bij uitstek, waar Maria in 1858 tot 18 maal toe, verscheen aan Bernadette Soubirous. Deze verschijningen gebeurden telkens in een grot aan de Gave-rivier, net buiten het stadje Lourdes. Bernadette was toen 14 jaar oud. Ze was een kind uit een verarmd gezin, dat toch wel wat tegenslagen te verwerken had gekregen. Wat eerst op ongeloof onthaald werd door de kerkelijke en wereldse leiders, veranderde al vlug. Bernadette klonk immers erg gelovig en overtuigd. Ze vroeg bijzondere aandacht voor armen en zieken. Van in het begin kwamen dan ook veel mensen naar dit bijzondere oord, misschien eerst uit nieuwsgierigheid, nadien om te bidden. Zelf trok Bernadette weg naar Nevers in de luwte van een klooster. Op 35-jarige leeftijd overleed ze aldaar.
Bernadette werd misschien te lang afgeschilderd als een eenvoudig, ja zelfs simpel, niet al te snugger meisje. En aan dat meisje had Maria haar boodschap gegeven. Maar Bernadette was een kind dat onderricht gekregen had van de rector van de paters van Garaisson in Betharram. Daarnaast heeft ze voor de verschijningen ook een tijdje gewoond en gewerkt in Bartrès. Het merkwaardige altaarretabel van het kerkje aldaar moet haar ook bijzonder aangesproken hebben, met o.a. de afbeelding van Maria op bezoek bij Elisabeth, beiden in verwachting, met de doop van Jezus door Johannes in de Jordaan en met de onthoofding van Johannes. Hoe jong ze ook was, ze had zeker een mystieke achtergrond, wanneer Maria aan haar verscheen.
Wat heeft Lourdes te maken met ons leven?
In het beginjaren was Lourdes bezoeken, haast ondoenbaar. Toch waren er al vlug georganiseerde bedevaarten, met vooral rijkere lui. Maar dat veranderde, dankzij de ontwikkeling van de spoorwegen. De ouderen onder ons herinneren zich nog goed de talrijke nachttreinen naar Lourdes. Op bedevaart gaan naar Lourdes bleef een heel avontuur. Het was gelijktijdig ook een beetje vakantie. Voor de tweede wereldoorlog begonnen mijnwerkers-brancardiers mee te gaan, in dienst van zieken. Want die ‘ruwe’ mijnwerkers konden ook zacht zijn voor zieken. Tot op de dag van vandaag trekken er nog steeds mijnwerkers-brancardiers van onze parochies naar Lourdes. Ze doen dit in functie van zieken, bejaarden en gehandicapten. Uiteraard gaan er ook steeds gewone bedevaarders mee, en sinds een 25-tal jaren zijn daar ook jongeren bijgekomen. Zij hebben eigen programmamomenten, maar steken ook graag een helpende hand uit.
Lourdes is een plaats waar veel onzekerheid, veel leed, pijn en droefheid samenkomt en aan Maria voorgelegd wordt. Lourdes is een plaats waar dit alles ook met elkaar gedeeld wordt. Lourdes is een plaats waar rond dit alles gebeden wordt, persoonlijk aan de grot, samen in vieringen. Lourdes is een plaats waar liefde, vreugde en dank opwellen. Mirakels gebeuren er niet veel in Lourdes, maar wonderen des te meer: wonderbaarlijke genezingen van mensen die terug ‘aangesterkt’ naar huis keren. Zo maakt Maria in Lourdes mensen weer nieuw. Hoevelen onder ons hebben dat al niet voor een stukje mogen voelen?
Wat hebben onze parochies met Lourdes?
Op het eerste zicht hebben onze parochies zo goed als niets met Lourdes te maken. In de zomer vertrekken kleine groepen bedevaarders, brancardiers en zieken ’s ochtends vroeg in alle stilte met een bus naar het treinstation in Tourcoing of elders in Noord Frankrijk, om vanaf daar met de TGV verder te reizen tot Lourdes. Al even geruisloos komen ze een weekje later terug. Haast onopgemerkt. Misschien haalt dit nieuws wel het parochieblad, of net niet? Hoe kan die mooie boodschap van Lourdes, hoe kan die ene krachtige week van christelijk samenleven ginder, weerklinken in onze parochies? Een vraag om over na te denken.
Het magnificat van de hoop.
Dit is het thema voor de Lourdesbedevaart dit jaar. Klinkt dit eigenaardig? Het Magnificat van Maria is een gebed van vreugde en van dank. Het is haar lofzang aan de Schepper. Iemand die zich nederig opstelt, kan ook dank zeggen. Maria zegt ten volle dank aan Hem die grote dingen doet aan haar en aan Zijn volk. Degene die niets ontbeert, kan ook niet danken. Maar hoeveel mensen zijn vandaag de dag, ondanks hun comfortabel leven, niet ontevreden, gelaten, steeds klagend… Sommigen spotten zelfs met de tekorten van anderen. Klopt dit alles wel? Zijn we niet allen broze mensen? Verlangen wij niet allen soms naar een luisterend oor, naar woorden van kracht? Broosheid delen is een kunst. Maria deelde haar broosheid, maar ook haar vreugde met haar nicht Elisabeth. En ook in Lourdes nodigt ze de bedevaarders uit om hun broosheid te delen met haar en met andere bedevaarders.
