Dat onze Schepping zich in een precaire toestand bevindt, lezen we in de campagnetekst van Ecokerk: “we zijn de fundamenten aan het aantasten van onze economieën, ons levensonderhoud, de voedselveiligheid, onze gezondheid en levenskwaliteit in de hele wereld. Van de acht miljoen dier- en plantensoorten op aarde zijn er de komende decennia zowat een miljoen met uitsterven bedreigd. En dat is een rechtstreeks gevolg van de menselijke activiteiten.”
Zo kan het niet verder, want gezonde ecosystemen en een rijke biodiversiteit zijn voorwaarden voor het menselijk (over)leven.
Bossen en graslanden zijn belangrijk voor de kringloop van het water en de regulering van het klimaat. En er is ook de productie van zuurstof, de waterzuivering, de bestuiving van gewassen door insecten, de teelt van medicijnen, bouwmaterialen, vezels en voedsel.
Gelukkig is de voorbije decennia het besef beginnen groeien dat het beeld van de mens als heerser over de aarde niet vol te houden is.
Er komt steeds meer kritiek op de groeidwang in de economie en op het menselijk consumptiepatroon. Tegelijk groeit het besef dat we moeten ophouden met het aanbrengen van een scheiding tussen onszelf en de rest van de natuur. Alles is met elkaar verbonden; dat noemen we 'integrale ecologie'. Daarom moeten we streven naar een dringend herstel van onze relatie met de Aarde en alles wat ademt en leeft. Dat maakt deel uit van de ‘ecologische bekering’ waartoe paus Franciscus oproept in zijn encycliek Laudato Si’: “Deze bekering houdt ook het liefdevolle bewustzijn in dat men niet gescheiden is van de andere schepselen, maar met de andere wezens van het heelal een schitterende universele gemeenschap vormt. Een gelovige kijkt niet van buiten af, maar van binnen uit naar de wereld en erkent daarbij de banden waarmee de Vader ons heeft verenigd met alle wezens.” (Laudato Si' 220)
(De tekst gaat verder onder de afbeeldingen)
