Sinds november zijn we terug ‘thuis’, op onze vaste stek in het Groot-Begijnhof. De restauratiewerken aan de buitenkant van ons pand hebben uiteindelijk meer dan een jaar geduurd. Heel die tijd heeft onze werking een onderdak gevonden in het Standonckstraatje. We zijn het DPC erg dankbaar voor hun geduldige gastvrijheid!
Op dit moment hebben we het meeste verbouwingsstof weggekregen, en dromen we van een laag verf aan de binnenkant en mooie, warme gordijnen aan onze ramen. Onze kerstboom staat al, voorlopig nog gewoon groen, en onze kerstbeeldjes (zonder dak boven het hoofd) staan weer op hun vertrouwde plek op de schouw in onze onthaalruimte. Die beeldjes staan daar trouwens heel het jaar rond. Heel passend, vind ik dat, in een huis waar iedereen welkom is, zonder onderscheid. Ook en vooral mensen voor wie er nergens anders plaats is…
Samen met mijn ploeg van vrijwilligers probeer ik iedereen die bij ons in het Fonteinstraatje aanbelt, warm te ontvangen: jong en oud, blank en gekleurd, alleenstaand of met een gezin, met of zonder papieren, gelovig en niet-gelovig, mensen uit Mechelen en van over heel de wereld… Mensen, elk met hun rugzak, soms zwaar gekwetst, of op de vlucht voor geweld en oorlog, eenzaam, ziek van stress en zorgen, dakloos…
Ze kunnen zich bij ons warmen, ook letterlijk. Of een douche nemen. Of ze komen om Nederlands te leren. We bieden hen voedzame, verse soep aan, koffie en thee… Ze kunnen brood en fruit krijgen voor thuis, de computer gebruiken of de telefoon. Soms helpen we iemand uit de nood met bijvoorbeeld een voedselpakket of medicatie. En vooral… we luisteren. We luisteren naar hun verhaal, en proberen hulp te bieden waar mogelijk, of samen een uitweg te zoeken, of gewoon het samen uit te houden… Wat zij meemaken en doorstaan, hun verhaal raakt ons… De radeloze paniek in de ogen van Amir. Zijn ouders en schoonouders, zijn vrouw en twee dochtertjes van 5 en 7 jaar zijn nog altijd in Gaza, constant op de vlucht voor bombardementen, zonder water of voedsel… Als ze nog leven ondertussen…? Hanna, een christen uit Syrië, die al meer dan 3 jaar zijn gezin enkel ziet via Whatsapp. Hij is doodongerust over hun veiligheid, hij mist hen zo… Bob, die 6 maand geleden een beroerte kreeg, en sindsdien niet meer de oude werd, de laatste weken lijkt hij zichzelf bij momenten helemaal kwijt, komt hij verward en gedesoriënteerd in het Koraalhuis aan…. Emira, die uit Marokko vertrok toen ze 25 was, op de vlucht voor het geweld van haar broers, en die 15 jaar lang ondergedoken overleefde en nu met een bang hartje door de Mechelse straten doolt, constant op haar hoede en en zonder verweer tegen huisjesmelkers… Stef die opgroeide van de ene jeugdvoorziening naar de andere, en die er zo naar snakt om van betekenis te zijn, om iets te kunnen, om nodig te zijn… Ruth, een Congolese vrouw die 9 maanden geleden totaal onverwachts haar 45-jarige man verloor. We hielpen haar op weg met alle paperassen… Onlangs kwam ze nog eens binnen in het Koraalhuis, met tranen in de ogen en op weg naar nergens: ‘‘Erna, ik verjaar vandaag…’
In het Koraalhuis gebeuren soms wondere dingen… Carolien en Willy, die niet houden van mensen van kleur, maar die naar Ruth gebaren van ‘Kom, zet je hier maar bij ons aan tafel.’
Hanna uit Syrië, die in Mechelen beland is met een diepe haat tegen de moslims in zijn land, die hem bedreigd hadden en meermaals proberen te ontvoeren… Ik zie hoe hij en Amir, een Palestijnse moslim, samen koffie drinken en elkaar tot steun zijn… Vorige woensdag namiddag hebben we in de onthaalruimte pimpampet gespeeld. Met mensen van overal, van allerlei religies en nationaliteiten. Het was een hartverwarmende namiddag met hilarische momenten vol Babylonische spraakverwarring. Een zacht tegengif tegen de beelden van TV-journaals én tegen de toenemende grimmige argwaan en achterdocht tussen mensen…
Volgende week zaterdag, 13 december, ben ik heel graag aanwezig bij de aankomst van het Vredeslicht in Coloma. Om mee Licht door te geven, van hand tot hand. Zo ontstaat Vrede. Van mens tot mens.
Erna van het Koraalhuis
3 december 2025
