De 4de editie van onthaal van het Vredeslicht startte dit jaar aan het WZC Hof van Egmont. Net als in andere woonzorgcentra te lande leeft hier vandaag de laatste generatie Belgen die zelf als kind de oorlog hebben meegemaakt met al zijn verschrikkingen én ook met het moment dat het terug vrede werd, zo ook Paula. Hierbij een stuk uit de indrukwekkende getuigenis van Paula, voorgelezen door diaken Koen:
“We waren nog jong tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar de herinneringen – de angst, de onzekerheid, het gemis – ze blijven. We leefden toen in duisternis, soms letterlijk. En toch… zelfs in die donkere jaren was er af en toe een klein lichtje dat hoop bracht. Een glimlach. Een gedeeld stuk brood. Een teken dat we elkaar niet vergeten waren. Misschien raakt het Vredeslicht ons daarom zo diep. Het licht lijkt klein, kwetsbaar zelfs, maar het draagt een grote kracht in zich. Zoals men het van hand tot hand draagt, duizenden kilometers ver, zo dragen wij allemaal een stukje verantwoordelijkheid voor de vrede. Het licht vertrekt in Bethlehem, een plaats waar conflicten nog altijd voelbaar zijn en toch blijft het licht jaar na jaar die moeilijke grenzen oversteken. Dat alleen al is een boodschap: zelfs waar spanning heerst, kan hoop blijven branden.…Precies dat is wat het Vredeslicht vandaag wil blijven vertellen. Dat vrede niet vanzelf komt. Dat ze begint in ons eigen hart, in hoe we elkaar benaderen, in onze huizen, in onze gezinnen, in met wie we samenwonen en samenleven, in de woorden die we kiezen, in ons geduld en onze bereidheid om te luisteren naar elkaar….Vandaag geven wij dit licht symbolisch aan jullie door. Aan kinderen, kleinkinderen, vrienden en buren. Moge het ons eraan herinneren dat vrede geen verleden tijd mag worden. Dat de verhalen van vroeger ons mogen waarschuwen, maar ook mogen inspireren om elke dag, op onze eigen manier, een beetje vrede door te geven.”
Na het samen zingen van het Vredeslied gaat de lichtjestocht richting Colomakerk, begeleid door 2 vriendelijke politiemannen op de fiets. Wanneer de kop van de stoet aankomt op de tangent zien we pas hoe groot de opkomst is: een hele lange sliert van lichtjes helemaal terug tot aan het WZC!
Aangekomen aan Colomakerk worden we onthaald door een brandende vuurkorf en wijd-open deuren. Zodra iedereen zit, wordt het licht gedoofd en start het Vredeslichtkoor met “Als alles duister is”. Het teken voor Merlijn, vormeling van Leest om het vredeslicht binnen te brengen. Later in de wake verspreiden de “vuurstarters” van Sint-Rombout dit vlammetje aan de aanwezigen onder begeleiding van “Love, shine a light”.
Muisstil wordt het als we de getuigenissen horen van Erna van het Koraalhuis, gevangenisaalmoezenier Cindy en Abdelhay, lid van de moslimgemeenschap.
Na de wake wordt iedereen uitgenodigd aan een rijkelijk cake-, wafel- en koekjesbuffet aangebracht door vlijtige vrijwilligers uit verschillende gemeenschappen. De giften hiervoor gaan integraal naar het Koraalhuis.
Met vreugde en erkentelijkheid blikken we terug op een geslaagde editie met zichtbaar enthousiaste mensen, geraakt door de boodschap van het Vredeslicht. In de woorden van Martin Luther King: “Duisternis kan geen duisternis verdrijven. Enkel licht kan dat. Haat kan geen haat verdrijven, alleen liefde kan dat!”
Meer foto's kan u terugvinden op Facebook en Instagram van @KerkMechelen.
