Gebedsleiders Maurice en Hugo zijn gezonden door de bisschop

Gebedsleiders Maurice en Hugo zijn gezonden door  de bisschop  

De uitvaartdienst kan vandaag  zowel een eucharistieviering als een woorddienst zijn.
De voorganger van de uitvaartdienst kan zowel een priester, een diaken als een gebedsleider of uitvaartbegeleider zijn De taak van uitvaartbegeleider werd in het leven geroepen om het tekort aan priesters op te vangen. Onze parochiefederatie Diepenbeek kan vandaag beroep doen op twee uitvaartbegeleiders die naast pastoor Rik en diaken Jos kunnen voorgaan in een kerkelijke uitvaartdienst.
Maurice Gyselaers en Hugo Slechten  hebben op voordracht van de pastoor  2 jaar gestudeerd, en één jaar stage gevolgd. Zij werden na die vormingsperiode door de bisschop gemandateerd om in onze federatie een woord- en gebedsdienst te leiden bij een kerkelijke uitvaart. De gebedsdienst is  een  volwaardige liturgievorm voor de uitvaart: er wordt uit de Schrift gelezen, er wordt gebeden en gezongen. De woorden en gebaren van de afscheidsliturgie zijn dezelfde als in de ‘klassieke’ uitvaart.
We laten onze gebedsleiders zelf aan het woord over hun motivatie en hun betrokken kerkelijk engagement.

Maurice:

“Gedurende mijn loopbaan als gemeentebeambte heb ik er altijd een erezaak van gemaakt om de zwaksten of gekwetsten te begeleiden doorheen de administratieve mallemolen, die onze maatschappij vaak oplegt. Ik moest  vaak contact nemen en omgaan met rouwende families.  Die lijn wilde ik, sinds mijn pensionering, doortrekken binnen mijn kerkelijk engagement.  Na 26 jaar vormselcatechese was het tijd voor persoonlijke verdieping in het christelijk geloof.  Die kon ik vinden in mijn training tot leider van de uitvaart en in mijn contacten met de rouwende families, voor en na de uitvaart van een familielid. 
Geloof mij:  rouwenden bijstaan in hun diepste nood is een zeer mooie en dankbare taak,  waar heel veel voldoening uit terugvloeit.  Bovendien kan ik op die manier mijn geloof daadwerkelijk beleven ...  Mensen in onze omgeving opvangen in hun diepste nood.”

 Hugo:

“Mijn geloof in God en mijn christelijke overtuiging waren mijn meest belangrijke drijfveren. Ik denk dat ik vandaag wel kan stellen dat ik mij geroepen voel om met mensen op weg te gaan, ook al weet ik niet precies wat me op die weg allemaal kan tegen komen Het is een opgave en een uitdaging om op een respectvolle manier de boodschap van het evangelie uit te dragen. Dat dit niet eenvoudig is mocht ik  reeds ondervinden.”

Hoe hebben jullie de opleiding tot gebedsleider ervaren?

Maurice:

Zoals ik al zei: het betekende een werkelijke persoonlijke verdieping van mijn geloof.  Bovendien werd ik ingewijd in de betekenis en de rijkdom van de kerkelijke liturgie en de gebruikte symbolieken.  Contacten met groepsleden kandidaat-gebedsleiders uit andere parochies werkten verrijkend;  de begeleiders waren bijzonder geëngageerd.  De persoonlijke huistaken werden ervaren als welkome oefeningen: bij de evaluatie werden de positieve elementen in de verf gezet,  de minder goede werden kritisch besproken.  Bovendien leerden wij spreken voor een groter publiek.” 

Hugo:

 “Het vraagt uiteraard inzet, tijd en energie.  Net zoals iedereen die kerkelijke uitvaarten leidt, stelde ik mij aanvankelijk de vraag of ik het zou aankunnen en of ik de familie bij dat afscheid nemen van een geliefde overledene op een gepaste wijze nabij kon zijn?  In de opleiding is dat uitvoerig besproken en gaandeweg mocht ik ondervinden dat ik die mooie taak aankon. Die ervaring stimuleerde mij om  de vormingscursus gemotiveerd af te werken.”

Welke  inbreng  kan de familie doen  bij een woord- en gebedsdienst?

Maurice:

“Die kan zeer divers zijn. Tijdens het voorafgaand rouwgesprek schetst de familie het leven van de overledene, zowel als mens, als familielid, als gelovige.

Daarnaast kan de familie meewerken om keuzes te maken in de teksten tijdens de avondwake en/of uitvaartviering.  Maar het hoeft niet altijd om woord en teksten te gaan.  Laatst mocht ik de uitvaart leiden van een oma.  Een van haar kleinkinderen, een leerling aan de balletacademie,  had een heel persoonlijke choreografie in elkaar gestoken.  Prachtig gewoon dat ik daar getuige van mocht zijn!
In samenspraak met de familie kan er ook gegrasduind worden in de muzikale inhoud van de gebedsdiensten.  Het is belangrijk een goed evenwicht te vinden tussen liturgische en profane (populaire) gezangen en liedjes, waarvan het archief onuitputtelijk is.  In gemeen overleg kunnen mooie en persoonsgerichte vieringen samengesteld worden.”

Hugo

“Wanneer de familie zelf  enkele teksten en liederen aanbrengt geeft dat voor hen een meerwaarde aan de afscheidsviering. Volgens mij is die viering daarom niet altijd mooier voor de gelovige gemeenschap maar de familie zal zich er meer betrokken bij voelen.”

Afscheid nemen, laat sporen na bij rouwenden. Hoe zijn jullie rouwende mensen nabij, zeg maar wat betekent voor jullie  ‘nazorg’  bij een overlijden?

Maurice:

“Tot nu toe was de Kerk nadrukkelijk aanwezig vanaf het moment van het overlijden, tot en met de uitvaartviering.  Daarna vielen de contacten vaak weg. Het echte rouwproces kan echter pas beginnen als de drukte van de afscheidsceremoniën achter de rug zijn;  als de familie in de “stille fase” treedt. Hierbij kan een rouwbezoek, na verloop van enige tijd  deugd doen,  zowel voor de rouwenden als voor mijzelf.  Een telefoontje,  een E-mail,  een toevallige ontmoeting op straat of een huisbezoek op afspraak, waarbij de pijn om het heengaan en loslaten mag klinken, wordt als zeer heilzaam ervaren.  Op termijn wil ik een werkgroep “Rouwenden Nabij” in het leven roepen, zodat de rouwbezoeken gespreid kunnen worden, zowel over meerdere rouwbezoekers, als in de tijd.  Misschien mag ik bij deze al een oproep richten naar mogelijke kandidaten.  Zij mogen zich steeds melden via het secretariaat.”

 Hugo

 “Ik probeer in te schatten wat de noden zijn bij rouwenden. Sommigen willen of durven niet om hulp vragen. Je kunt hun verdriet niet wegnemen, maar je kunt hen wel helpen bij de verwerking van de emoties door naar hen te luisteren.  Ik tracht  bescheiden te blijven en ik let er op dat ik niet begin te praten over eigen ervaringen.  Soms bied ik praktische hulp  door huishoudelijke klusjes over te nemen of telefoons te beantwoorden.”

Zowel Maurice als Hugo zijn de  lokale pastores en de  parochiale medewerkers dankbaar  voor de opdracht die ze mogen uitvoeren en voor  het vertrouwen dat hen is toebedeeld.  De uitvaartliturgie leiden, zien zij als een voorrecht en een eer.