Onlangs hadden we het geluk om iemand te ontmoeten die zich al ettelijke jaren geheel vrijwillig inzet voor zijn parochiegemeenschap Sint-Anna Heirbrug: François De Bock. Toen we hem uitnodigden voor een gesprekje, stond hij eerst een beetje weigerachtig en dit illustreert zijn bescheidenheid. Maar toen we elkaar uiteindelijk toch ontmoetten in “zijn” kerk, sprak hij heel enthousiast over zijn activiteiten!
François De Bock © Geert Defauw
François, kun je ons iets vertellen over je activiteiten vóór je engagement voor de parochie?
Ik word in juni 76 jaar. Ik ben 38 jaar leerkracht geweest in het toenmalig Heilig Maagdcollege van Dendermonde. Ondertussen is dat het Romerocollege geworden. In het begin van mijn carrière onderwees ik Nederlands, Engels en Duits, maar met Engels ben ik al vroeg gestopt. Ik ging met pensioen op mijn 60ste en dat is ondertussen zo’n 16 jaar geleden. Ik viel zeker niet in het beruchte zwarte gat, omdat ik in de parochie vele bindingen heb.
Maar soms kon het op bepaalde momenten tijdens mijn job wat moeilijk zijn, wegens de combinatie van gezin (ik heb drie dochters) en werk. Ik heb veel te danken aan mijn vrouw! Als zij anders had gestaan tegenover mijn vele bezigheden, dan kon ik dit niet allemaal doen… Zij is na de geboorte van ons kind thuis gebleven en dat heeft mij de kans gegeven om die extra dingen te doen.
Welke functies vervul je allemaal binnen de parochie?
Op dit moment ben ik voorzitter van het Sint-Annakoor en van de parochieraad. Tot tien jaar geleden was ik hoofdverantwoordelijke voor de parochiefeesten. Dat ging over een nauwe samenwerking tussen de school en de parochie. Maar door omstandigheden ben ik hiermee in 2013 gestopt. Ik ben secretaris geweest van de VZW Parochiale Werken, maar dit bestaat ook niet meer sinds de samensmelting van de verschillende parochiegemeenschappen.
Ik ben in 1995 voorzitter geworden van de parochieraad en een jaar later van het koor. Op mijn 16de ben ik in het koor beginnen zingen en zo ben ik dus 60 jaar koorlid.
Ben je als voorzitter van het koor ook de dirigent?
Neen, alleen op sommige zondagse vieringen durf ik dat wel eens doen. Maar bij grote vieringen hebben we een “echte” dirigente. Op dit moment is dat Tin Campo. We repeteren elke dinsdag. Zowat dertig jaar geleden bestond ons koor uit een 50-tal leden. Er waren zelf twee koren: een volwassen koor en een jeugdkoor waarvan de kinderen meestal in de naburige school les volgden. Op dit moment hebben we nog maar 18 zangers. Een probleem is dat we geen basstemmen meer hebben zodat we geen vierstemmige missen meer kunnen zingen. Onze vorige dirigente, die ook het Sint-Gregoriuskoor van Belsele dirigeerde, kwam op het idee om de beide koren te laten samenwerken om het repertoire te kunnen behouden. Dit is nu zowat tien jaar bezig. We repeteren twee weken hier en daarna twee weken in Belsele.
Heb je een verklaring voor die achteruitgang in het koorleven?
Op twintig jaar tijd is dit inderdaad enorm: de mensen worden steeds ouder, sommigen verhuizen of overlijden. En het vergt inderdaad wel enige inspanning om elke dinsdagavond te repeteren. Oudere mensen krijg je dan niet vaak meer naar buiten.
En waaruit bestaat de functie van voorzitter van de parochieraad?
Ik veronderstel dat dit niet hetzelfde is als de kerkraad?
Neen, de parochieraad is officieel opgericht in 1972. Toen was ik er nog niet bij. Het was ook de tijd waarin men begon over te schakelen naar parochieploegen. Maar wij hebben nooit een parochieploeg gekend. Onze parochieraad had als doel om alle parochiale verenigingen een zestal keer per jaar samen te brengen om naar elkaar te luisteren naar wat er gebeurt in al die verenigingen. Soms moesten we knopen doorhakken als er zich problemen voordeden. Maar wij hadden geen beslissingsrecht, het was een adviserend orgaan. De beslissing lag bij het Centraal Kerkbestuur.
De beste periodes zijn die geweest waarin we een eigen pastoor hadden. De vroegere deken Dewulf en onze huidige deken Geert zijn wel geïnteresseerd, maar zij hebben/hadden een veel te omvangrijk takenpakket. En ook de rol van leken is hierin heel belangrijk. Als zij niet de steun hebben van een priester, wordt het moeilijk om zelfstandig beslissingen te kunnen nemen.
Ik ben begonnen als secretaris van de parochieraad en toen ik voorzitter werd, heb ik eigenlijk die twee functies gecombineerd. Gelukkig had ik veel steun van Mariette Beyst. Zij nam de notities en gaf mij haar materiaal, zodat ik dit tot een verslag kon uitwerken. Nu wordt die taak waargenomen door Fernand Rogiers en hij doet dat heel goed!
Ik weet dat je ook verantwoordelijk bent voor het doorgeven van de wekelijkse intenties tijdens de zondagsvieringen.
Dat klopt, maar het plaatselijke nieuws wordt nu toch minder doorgegeven. Voor de hoogdaagse vieringen maak ik al jaren de misblaadjes. Hierin staan ook de teksten van de liederen die we zingen. Zo kunnen de mensen meevolgen wat we precies zingen.
Waarschijnlijk is er tijdens je “carrière” heel veel veranderd in de gunstige of minder gunstige zin. Klopt dit?
Eén ding heb ik daarnet al aangehaald: het is zeer jammer dat we niet meer over een eigen pastoor beschikken. Maar het is nu eenmaal zo.
Ten tweede vind ik dat onze katholieke verenigingen toch minder verbonden zijn met het kerkelijke gebeuren en de parochie. Vroeger organiseerde elke vereniging zijn jaarlijkse mis, nu is dat bijna overal weggevallen, behalve bij de chiro.
De reden? Waarschijnlijk hebben de mensen vele andere interesses. Ook het vermogen om vol te houden is verminderd: men engageert zich ergens, maar dan ziet men iets “leukers” en dan stapt men daar naartoe… Wij zijn de jeugd aan het kwijtraken. Qua jeugdwerk doen onze jeugdbewegingen het allemaal nog heel goed, maar ze zijn minder betrokken bij het kerkelijke.
Nochtans is in deze kerk een mooi initiatief opgestart:
de kindernevendiensten…
Inderdaad, en dit is spontaan gegroeid op initiatief van iemand die dat wou proberen. En dat is heel positief, want nu blijkt dat wij geregeld 200 tot 250 mensen mogen ontmoeten in de vieringen. Er komen inderdaad heel wat kinderen en die brengen hun ouders mee en niet omgekeerd!
Vind je het ook geen voordeel dat er een grotere samenwerking ontstaat tussen de verschillende parochiegemeenschappen?
Voor mij wel, maar het is soms moeilijk om anderen daarvan te overtuigen. Vele mensen vinden hun eigen kerk nog altijd de belangrijkste.
Ik denk ook dat men vanuit het priesterkorps te laat een beroep heeft willen doen op leken. Waar is de tijd dat de priester op bezoek gingen bij de gezinnen, ook al werden ze niet altijd binnengelaten? Door het priestertekort is dat inderdaad moeilijk terug te draaien.
Ben je nog van plan om dat zo lang mogelijk vol te houden?
Ik probeer dat! Maar ik hoop dat we af en toe nieuwe gezichten te zien krijgen. De parochieraad zie ik nog vlot verder werken: dat zijn 22 mensen die af en toe samenkomen om naar elkaar te luisteren. Onlangs vroeg ik of ze dit orgaan nog zinvol vonden. Het antwoord was een volmondig ja!
Bedankt, François, voor de heldere uitleg!
En bedankt voor al die jaren engagement voor jouw parochiegemeenschap!
Geert Defauw
