WIJ ZEGGEN DANK
2. Wat vieren we?
Vrienden, ik denk dat jullie net als ik zouden kunnen beseffen: deze teksten zijn de introductie van de introductie van de introductie. Spreken over de Eucharistie is spreken over een lang pad.
Er zijn zoveel woorden dat ze - elke keer als ik de mis vier - mijn aandacht trekken en me elke keer weer doen afvragen: wat betekenen ze in de diepste betekenis? Niet omdat ik er theoretisch geen idee van zou kunnen hebben, maar omdat ze me steeds dieper laten inzien.
Bijvoorbeeld. Toen Jezus bij het laatste avondmaal was, tijdens die intieme maaltijd met zijn vrienden, de apostelen, zei Hij: Blijft dit doen om mij te gedenken (Lucas 22, 19). Dit horen we bij elke mis. Waar verlangde Jezus naar? Gewoon herinnerd worden? Was 'blijft dit doen' iets imperatiefs, iets facultatiefs, een uitnodiging, een suggestie? Waarom herinneren we ons vandaag wat er in het verleden is gebeurd?
De apostelen zaten met Jezus aan tafel en luisterden naar zijn woorden. Persoonlijk twijfel ik er niet aan dat als we de mis vieren, we met de Heer aan tafel zitten, net als de apostelen. We gaan ook zitten om te vieren. En vieren, dat doen wij graag, zeker en vast. Maar wat vieren wij? Alleen die herinnering? Het missaal zegt: ‘wij vieren de gedachtenis van onze verzoening en wij verkondigen de liefde die Gij ons betoont’. En verder zegt het: ‘...waar wij Uw liefde vieren met brood en beker’.
We vieren de liefde van God, we vieren onze verzoening. Wij vieren Hem, maar het is ook een viering voor ons. Hoe eenvoudig klinkt het, maar tegelijkertijd hoe complex! Het is waar dat misschien wel de moeilijkste dingen om te begrijpen de eenvoudigste dingen zijn. Hoe kan ik zoveel liefde vieren die Jezus gaf tijdens slechts een herdenkingsmaaltijd? Is dit alleen een herinnering? Waarom zouden we bij elke viering alleen herdenken wat Jezus deed?
Ergens belijdt de Kerk dat de eucharistie ‘het hoogtepunt waarop het handelen van de Kerk gericht is en tegelijkertijd de bron waaruit al haar kracht voortvloeit' (Sacrosanctum Concilium 10). Het begrijpen van de Eucharistie betekent omhoog gaan. Maar wat zou het een vreugde zijn om daarboven te zijn! Met hoeveel vreugde zouden we afdalen!
Nu, om te herinneren komen we samen voor de maaltijd. Maar dat kunnen we ook thuis doen, toch? Waarvoor gaan we naar de kerk? Waarvoor staan we op op zondag, op een rustdag? Het gaat zeker niet om de vraag ‘waarvoor’, maar om ‘waarom’. Wij vieren feest omdat God ons liefheeft. Zijn toewijding, Zijn lijden, Zijn geduld, Zijn dood, Zijn leven. Is wat Hij heeft gedaan niet de moeite waard om te vieren? En niet alleen wat Hij deed, maar ook Wie Hij is.
Wij houden van vieren, maar vooral als het gaat om vieren met degenen van wie we houden en degenen die van ons houden. Als ik de kans had, zou ik graag dagelijks vieren met Degene die van mij (ons) houdt. Gij niet? Nu heb ik voorlopig nog de mogelijkheid om het minstens één keer per week een uurtje te vieren. Hoe kort is die viering! Hoe groot is Zijn liefde! …
Orlando G.
