In deze laatste weken van augustus willen we nog even mijmeren over vakantie …
Vakantie is zo een tijd dat je keuzes moet maken. Maar je moet vooreerst kiezen voor vakantie! En daarna zal je nog dikwijls moeten kiezen … Wie op vakantie vertrekt vraagt zich af: “Moet dit allemaal weeral mee?” Wat kunnen we eigenlijk allemaal missen? Met wat kunnen we overleven?
Vakantietijd is ook, of we nu weggaan of niet, toch meestal wel de tijd waarin we eens met andere ogen om ons heen kijken. De veelkleurige schoonheid van de schepping dringt, juist als we op vakantie zijn, vaak pas goed tot ons door. Ook als we ons dagelijks werk dan eindelijk achter ons laten, is het goed om eens aan het strand te liggen of om in de bergen rond te lopen of om cultuur te zoeken in een toffe stad, of gewoon in een bos een eekhoorn te zien wegrennen. We krijgen de kans om de wonderen van de natuur op te zoeken.
Mensen zoeken doelen in de vakantie, elk op zijn eigen manier. Velen willen te voet of met de fiets een geweldig grote tocht maken. Dat is momenteel erg in trek. Zo gaan er elk jaar 300.000 mensen te voet of met de fiets naar Compostella, in Spanje. De pelgrims die dit doen zoeken cultuur, vriendschap, avontuur maar ook innerlijk naar iets dat hen sterker maakt. Voor velen, iets dat hen dichter bij God brengt. Bijna iedere pelgrim neemt een steen mee. Deze steen staat symbool voor de dingen die jouw leven of dat van anderen bezwaren, symbool voor dingen die je wil achterlaten … die je aan God wil doorgeven. Deze plaats noemt in het Spaans: “Cruz de Ferro” (Kruis van ijzer). Het staat boven op een enorme berg van stenen die er al honderden jaren neergelegd werden. Zo heeft elke pelgrim in zijn rugzak niet alleen kleren en proviand mee, evenzeer neemt hij de pijn en vreugdeverhalen, wensen en dromen met zich mee. En het schone van dit alles is dat op de Camino (zo heet die pelgrimstocht naar Santiago de Compostella) mensen van alles ontdekken. Tochtgenoten worden lotgenoten en lotgenoten worden bondgenoten. Maar het neerleggen van die steen is voor ieder anders. Sommigen bidden, sommigen wenen, sommigen zingen … maar iedereen is bewogen. Iedereen gelooft dat het kan, dat je daar iets kunt achterlaten en dat je klaar bent om opnieuw te beginnen.
Vakantie is een zegen, vooral als je ervan profiteert om een aantal dingen weer op punt te stellen, dit wil zeggen om je leven weer vanuit een andere hoek te bekijken. De hoek van waaruit je het leven ziet, kleurt het hele leven. Eigenlijk dient zo ónze vakantie te zijn. Een soort pompstation. Nieuwe kracht en nieuwe moed tanken, nieuwe energie om er weer tegen aan te kunnen. En wáár je dan bent, dat doet er eigenlijk niet toe. Want overal is die "benzine", die brandstof om vérder te kunnen. Overal is die te krijgen. Ja, letterlijk: te krijgen. Helemaal voor niks.
Laten we, met een zekere Bijbelse vrijheid, ons daarbij inspireren op het evangelie. Vakantie is tijd maken om over ons eigen levensverhaal even na te denken, tijd maken om op verhaal te komen. Tijd maken om mekaar te bezoeken, om gastvrij te zijn voor uw gasten. Tijd maken om eens een kerk binnen te stappen en te genieten van de stilte, van de donkerte, of van het licht van de glasramen. Tijd maken om andere culturen, andere mensen, andere gewoontes te leren waarderen en te bewonderen.
Tijd maken om ook de “thuismatch” goed te spelen. Want vakantie is niet alleen maar naar het buitenland trekken! Velen amuseren zich zogenaamd beter op verplaatsing. Daar kunnen we genieten, daar zijn we gezellig, daar brengen we sfeer. Maar tijdens de thuismatch, het gewoon thuis zijn, kunnen we soms niet opbrengen wat we op de vakantiebestemming wel kunnen.
De vakantie is daarom ook de periode waar je tijd en aandacht hebt voor de thuismatchen, die minstens even goed en liefst beter moeten zijn dan die op verplaatsing.
