Bouwen aan een "gastvrije" parochie

Over een paar weken ligt het pastorale werkjaar alweer achter ons … twee welverdiende zomermaanden lachen ons toe. Het eerste jaar van de “nieuwe” parochie in Lokeren en Moerbeke ligt dus bijna achter ons. Gesterkt door de ervaringen van dit eerste jaar, vol kennismakingen en ook al heel wat nieuwe initiatieven, mogen we dankbaar zijn voor het gedeelde leven en het gedeelde geloof. Er zijn immers veel mooie dingen gebeurd, het voorbije jaar. Niet altijd groots of spectaculair.

Ons Kerk-zijn toont zich wel vaker uiterst alledaags of gewoon
(en maar goed ook),
maar steeds doorleefd.

Het parochieblad wilde daarvan getuige zijn. Regelmatig konden we in kleine of grotere berichtjes lezen hoe veelzijdig de diamant van ons geloof geslepen is door tal van ervaringen. Of het nu was van de adventskaarsen die de ronde deden … de ten huize van … de ervaringen rond de Goede Week … de vele ontmoetingen: voor of na de viering, of elders in de parochie … activiteiten van vormelingen of eerste communicanten … Het leven werd gedeeld het voorbije jaar en dat geeft moed, smaakt naar meer – hoopvol mogen we kijken naar de toekomst!

Grondhouding van onze parochie
Voor volgend jaar (en de jaren daarna uiteraard) willen we als grondhouding van ons pastoraal werken een spiritualiteit van gastvrijheid voorop plaatsen. Deze pastorale grondhouding is niet enkel iets voor de priesters. Doorheen het doopsel delen we immers allemaal in het zogenaamde algemene priesterschap.

Elk van ons is dus geroepen om pastor, herder te zijn:
zorg te dragen in liefdevolle aandacht voor de naaste.

Dit pastor zijn is een taak die velen gelukkig al opnemen (denken we bijvoorbeeld maar aan de zorg voor eenzamen doorheen ziekenbezoek of -communie of de attente aandacht van catechisten voor vormelingen). Onze gemeenschap heeft – zeker in deze tijd – vele herders nodig: vrouwen en mannen die pastor willen zijn: zorgzaam, zorg dragend voor de medemens. Sommigen van ons zullen als herder vooraan lopen, mee de weg banen en anderen uit de wind zetten; sommige herders lopen achterop: ze hebben oog voor wie zwak is en niet altijd kan volgen; sommige herders lopen middenin de kudde om te enthousiasmeren en animeren … kortom: elk is geroepen om met de eigen talenten en charisma’s herder te zijn.

Enkele voorbeelden
Het voorbije jaar zocht de gemeenschap van Koewacht noodgedwongen een nieuw onderkomen. De kerk was voor de weekenddiensten al een tijdje gesloten, voor de initiatiesacramenten werd ze wel nog gebruikt. De nakende verkoop deed ons vorige zomer al de beslissing nemen dat voor de eerste communie en het vormsel zou worden uitgeweken naar de Sint-Antonius Abt-kerk van Moerbeke. Nadat wat koudwatervrees werd overwonnen, zijn de twee ‘aparte’ vormselwerkingen intenser gaan samenwerken. Met respect voor de eigenheid en manier van doen maar tegelijk elkaar versterkend waar dat mogelijk was en kijk … wat misschien nog niet zo gek lang geleden onmogelijk leek gebeurde nu quasi spontaan: de viering mocht samen gebeuren. Eenzelfde weg werd afgelegd met de eerste communicanten: doorheen in de instapvieringen mochten ze wat thuiskomen en wennen aan die andere kerk, op hun grote feest waren ze er klaar voor.

In de Goede Week mochten we – zo lazen we enkele weken geleden – op een heel andere en intense manier die heilige dagen beleven.

Het samen vieren bracht ons als gemeenschap niet alleen dichter bij elkaar: samen konden we ook de Heer heel dichtbij komen.

Dat dit mocht gebeuren in een open sfeer waar er zoveel ruimte was voor elkaar … waar we de genade mochten ontvangen een volwassen iemand in ons midden te vormen … waar we mochten genieten van stilte, gebed, soberheid maar tegelijk ook de uitbundigheid van Pasen en Licht.

Op Pinksteren mochten we in heel wat kerken opnieuw deze jonge gezinnen in ons midden begroeten. Minder in aantal misschien maar in plaats van ons bezig te houden wie er “moest” zijn en niet was … kunnen we ons misschien beter met evenveel energie storten op wie er wél was omdat ze voelden omdat zij aanvoelden dat ook zij er, als het past, bij mogen zijn. Gastvrij zijn, zeker naar jongeren en jonge gezinnen vraagt zulk een mildheid. In plaats van mopperen omdat ze er niet zijn, of mopperen omdat ze er wel zijn (en er rumoer is of de vaste plek is ingenomen), kunnen we ook blij zijn hen te mogen ontmoeten en iets mee te geven dat hopelijk vrucht mag dragen te gepasten tijde.

Gastvrijheid mochten we ervaren in de advent: vele geloofsvrienden stelden hun huis open om een ander te ontvangen. Zo deden de adventskaarsen hun ronde doorheen de straten van Lokeren en Moerbeke en mocht de Heer zich welkom weten … gastvrijheid was er zeker “ten huize van” de gastgezinnen die in de veertigdagentijd voor een spiritualiteitsavond andere parochianen welkom heetten.

De dekenij – dat majestueuze gebouw tussen bib en cultuurcentrum – opent zich ook regelmatig gastvrij … en dan niet enkel voor de schone schijn op tv. Ook komende zomer hopen we weer velen mensen te mogen ontmoeten op de beiaardconcerten en het Laurentiusfeest. In de veertigdagentijd was er elke woensdagmiddag soep.
Vormelingen, ouders van dopelingen, vergaderingen …

De dekenij wil een open huis van en voor de gemeenschap zijn, net zoals onze kerken.

Mogen en niet moeten
Dat alles mag dus gebeuren. En tel maar eens in het vorige stukje van voorbedeelden hoeveel er “mag”/”mocht” gebeuren. Niet omdat het moet of het een strakke regel is. Wij mogen samen gelovig zijn en ons geliefd weten door God. Dat mag. Dat moet niet. Niemand is verplicht maar iedereen is wel welkom én verwacht. Regelmatig of af en toe. In goede dagen en in kwade dagen.

Kortom: een gastvrije parochie is open, niet gesloten.
Ze wil mensen laten thuiskomen, al is het maar even.

Ze wil eerst anderen beluisteren om daarna, pas in een tweede beweging, zelf te spreken over de eigen drijfveren en overtuiging zodat als derde stap gezocht kan worden naar wat en hoe er mag en kan gebeuren op dat moment, vertrekkende vanuit die eerste vraag.

Een gastvrije parochie kiest voor een pastoraal van het haalbare.
Een gastvrije parochie zet geen streepjes op een aanwezigheidslijst maar is wel oprecht bezorgd om wie er niet is.

Een gastvrije parochie laat het leven toe, gaat steeds in overleg met respect voor de anderen en voor elkaar. Rekening houdend uiteraard met het gemeenschappelijke project: we zijn geen eilanden voor en naast elkaar maar mogen samen één geheel vormen, we zijn geen kerk op ons eigen maar willen mee intreden in de lange stoet van mensen die – steeds in veranderende tijden – oprecht hebben gezocht naar hoe zij Kerk mochten zijn. Dat is de uitdaging die voor ons ligt en de weg die wij mogen gaan. Ga je mee?

Dank voor zoveel moois het voorbije jaar en hoopvol kijken we naar de toekomst die in alle gastvrijheid mag openbreken.

Deken Geert & priester Herbert