Ook ik veroordeel u niet. Een andere kijk op “de biecht”. | Kerknet
Overslaan en naar de inhoud gaan

Recent bezocht

Bekijk je recent bezochte microsites, auteurs en thema's
kerknet
  • Hulp
  • Startpagina portaal
  • Mijn parochie
  • Aanmelden of registreren
Menu
  • Startpagina
  • Kerk
  • Vieringen
  • Shop
  • Zoeken
Heilige Laurentiusparochie Lokeren-Moerbeke

Heilige Laurentiusparochie Lokeren-Moerbeke

  • Startpagina
  • Contacten
  • Kerken & vieringen
  • Zoeken
  • Meer
    • Kerken & vieringen
    • Zoeken
    • Contactpunten 300 jaar Sint-Laurentius Welkom in onze gemeenschap! Een sacrament aanvragen
      Leven vanuit de doopKinderdoopVolwassendoopEerste CommunieVormselVerzoening en geestelijke begeleidingHuwelijkZiekenzalving
      Overlijden Eucharistieviering
      Aanvraag misintentieMisvieringenMisdienaarsKindernevendienstGelegenheidskoorMis de koffie nietVolg of herbekijk de zondagvieringSchriftlezingen van de dagWij zeggen dankWord met het Woord
      Koren
      GelegenheidskoorJeugdkoor De PepernotenMalaikaSint-Anna HeirbrugSint-GregoriusOrganisten
      Alpha cursus
      VolwassenenJongeren
      Jongeren
      Vragen van jongerenMisdienaarsJeugdkoor De PepernotenAlpha YouthJongeren in Lourdes, Frankrijk 2025Wereldjongerendagen 2027 - Seoul, Zuid Korea
      Gebedsgroep H. Rafael Diaconie
      Buitenlandse parochianenCommuniedragersBroederlijk delenGemeenschap Emiliani
      Sociale media
      OverzichtWhatsappInstagramFacebook
      Bedevaart naar Rome Onze parochiegemeenschap
      ParochieploegMetgezellenHandig overzichtInhoud Website
      Beiaardconcerten Parochieblad
      KERK & levenHeilige parochianen
      Parochiezalen Dekenaat Lokeren
      WebsiteHeilige Bavoparochie
      Bisdom Gent
      WebsiteBeleidsdocumentenCCV GentCatecheseGezinspastoraalBedevaartenRoepingenPermanent diaconaatSynodale kerkOecumene
      ICL Wereldkerk
      VaticaanVatican NewsL´osservatoreromanoEWTN
      Privacy beleid Agenda Zoek op Kerknet

Ook ik veroordeel u niet. Een andere kijk op “de biecht”.

icon-icon-artikel
Gepubliceerd op woensdag 29 maart 2017 - 20:49
Afdrukken

Van al de sacramenten, zal dat van de verzoening (de ‘biecht’) wel het minst populair zijn: dit sacrament kampt niet alleen met een imagoprobleem, het lijdt ook onder de geloofscrisis. Waar enkele decennia geleden dit sacrament nog heel regelmatig werd toegediend en ‘ondergaan’, merken we dat vandaag de dag de biechtpraktijk sterk is teruggelopen. Dit heeft natuurlijk te maken met een nog niet zo ver verleden dat vooral een negatieve bijsmaak gaf aan het sacrament. De nadruk lag erg op de fouten die men maakte, de staat van (erf)zonde waarin men zich bevindt en wat men moet doen om het goed te maken. God die streng is en straft indien nodig. Het biechten was “verplicht” en gebeurde in de beslotenheid van de biechtstoel omdat men zich beschaamd voelde over de zonden die men had gepleegd. Ook het zondebesef is in een sterk veranderde tijd gewijzigd zijn. Er worden vragen gesteld over het nut en de zinvolheid van het belijden van fouten en tekorten … Het “probleem” waar het sacrament van de verzoening mee kampt is dus complex en diepgeworteld. Dit artikel hoopt de blik op dit bijzonder sterke en intense sacrament te verruimen en wil zeker niet oproepen of verplichten om meer gaan te biechten. Wel is het een uitnodiging tot een herontdekking en dus ook herwaardering van het mooie geschenk van de verzoening.

Fouten vergeven?
We moeten in de evangelies niet lang zoeken om de eerste kiemen van dit sacrament te vinden. Jezus vergeeft zondaars en maakt zo nieuw leven mogelijk. Denken we bijvoorbeeld aan het verhaal van de boetvaardige zondares die met haar tranen Jezus’ voeten wast (Lc 7,36-50). Hij vergeeft haar al haar zonden, “al waren het er velen” en biedt daardoor een toekomst aan deze vrouw. Dit maakt zo een indruk dat zijn tafelgenoten zich afvragen wie die Jezus toch is, dat hij zonden vergeeft (Lc 7,49). Maar daar blijft het niet bij. Wanneer Hij de leerlingen de wereld in zendt, hoort bij hun optreden het vergeven van zonden (Joh 20,23), volledig in het spoor zoals Hij dat deed. Bij de eerste verzen van het boek Handelingen vinden we dan ook al Petrus die zonden vergeeft (Hnd 2,38). De Jakobusbrief (5,16) en de eerste Johannesbrief (1,9) spreken expliciet over het belijden van zonden aan elkaar: het is een getuigenis van de “biechtpraktijk” van de Kerk in de eerste eeuwen. Deze praktijk groeide uit tot het sacrament van de verzoening en legde een hele weg af tot de “identiteitscrisis” waar zij vandaag mee worstelt. Belangrijker is dat met het Tweede Vaticaans Concilie er een nieuwe periode aanbreekt: we spreken vanaf nu eerder over het “sacrament van de verzoening”. De nadruk ligt dus op de verzoening: onze God is een barmhartige God (Dt 4,31). De liefde die Hij voor ons voelt staat dus voorop. Eerder nog dan het boete doen.

Drie levensdraden herstellen
Het woord “boeten” is op zich niet slecht gekozen in de context van het sacrament van de verzoening. Boeten is een woord dat ook gebruikt wordt in de wereld van de visvangst. Vissers boeten regelmatig de netten. Boeten staat dan voor het herstellen van een visnet. Slechte draden of gaten worden gemaakt, “geboet”. Wanneer wij boeten herstellen wij ook geschonden draden in ons leven. Het zijn drie levensdraden die ons leven samen houden. Die levensdraden waardoor we verbonden zijn met onszelf, met onze medemensen en met God.
Wanneer we voor het sacrament van de verzoening kiezen willen we dus herstellen wat fout liep in of met onszelf, met onze naaste en bij God. Dit oprecht herkennen en erkennen heeft niets te maken met een aangepraat of overladen schuldbesef: het is je mens onder de mensen weten. Niemand is perfect en iedereen gaat wel eens in de fout, maakt een verkeerde inschatting of reageert minder gepast. Deze kleine en/of grote tekorten rechtzetten is het vragen naar een nieuwe kans, vanuit een oprechte spijt, met de hoop en het voornemen er beter van te worden: voor jezelf doe je dat, maar ook voor God en voor de naaste wil je een goed, beter mens worden en zijn.

“Iedereen is wel eens fout en heeft nood aan Gods verzoening … zelfs de paus!” © Pinterest

God vergeeft altijd …
Natuurlijk, maar dat mag geen excuus zijn om er op los te leven. Want het is niet omdat zijn liefde voor ons zo groot is, dat we Hem daarom niet kunnen kwetsen door ons doen en laten, alsof het Hem helemaal koud laat wat wij doen. God is betrokken op zijn mensen, Hij is begaan met ons. Hij wil niets liever dan in relatie staan met ons: daartoe doet Hij ons een ongelofelijk liefdesaanbod. En vurig hoopt Hij dat we “ja” zouden zeggen. Maar ook “ja” zouden doen: onverdeeld goed zijn – zo staat er in de Bergrede. Maar wij zijn God niet, het is “des mensen” dat we (soms) tekort schieten, falen, vallen maar ook weer willen opstaan. En onze liefdevolle God is zo “zot van ons” dat Hij geen kwaad woord, afgunst, haat of nijd over ons uitspreekt. Liefdevol kijkt Hij uit – zoals de vader in de parabel van de verloren zoon – naar onze ommekeer en thuiskomst om ons te omarmen, terug op te nemen en de liefdesrelatie opnieuw aan te gaan. Feest moet er zijn – want er is een vernieuwd leven mogelijk. Altijd weer opnieuw. Is er geen “maar”? Toch wel! God vergeeft ons keer op keer, maar … Hij vraagt ons twee dingen. We moeten oprecht spijt hebben. Biechten mag geen formalisme zijn zoals het overlopen van een boodschappenlijst. We moeten eerlijk zijn. Daarnaast krijgen we een zending mee: zondig niet meer. Jezus zegt tegen de overspelige vrouw deze mooie woorden: “Ook Ik veroordeel u niet, ga nu heen en zondig niet meer” (Joh 8,11). Vergeving krijgen is dus ook werken aan dat nieuwe leven – menselijk en dus met vallen en opstaan – maar wel goed, ja zelfs “beter” of “onverdeeld goed” proberen te zijn.

“Jongeren vinden langzaam maar zeker de weg terug naar dit mooie sacrament. Hier een foto van een jongerenontmoeting in Sint-Niklaas, enkele jaren geleden. Mgr. Hoogmartens is de biechtvader.”

Ik regel het zelf wel!
“Waarom moet je het tegen de priester zeggen? Ik regel dat zelf wel in mijn gebed.” Het is een reactie die je nogal eens hoort. Uiteraard: de eerste plaats waar gewerkt wordt aan verzoening en vergeving is in het persoonlijke gebed. En natuurlijk moet je het zelf regelen: niemand kan in jouw plaats biechten of boeten. Maar daarnaast is er ook een teken vanuit God. Een sacrament is een toezegging waar God door de Kerkgemeenschap antwoordt op noden van de mens: bij de initiatie van het geloof, bij de band tussen man en vrouw, bij een ziekte, bij verzoening. Zo’n teken is belangrijk, het heil wordt je toegezegd: “God schenke u door het dienstwerk van de Kerk vrijspraak en vrede. En ik ontsla u van uw zonden in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest.” Hier zien we dat het sacrament en het biechtgeheim een dienstwerk is dat de priester voor de Kerk en in naam van God mag toedienen, wezenlijk gaat het dus niet om hem als persoon maar wel om de boeteling die de levensdraad weer wil opnemen en in het reine wil komen. Je belijdt je fouten dus niet aan de priester, maar wel aan God en pas daarna mag de priester een aanwezig teken zijn van Gods barmhartigheid en liefde.

Verzoening … ver gaan voor een zoen
Ook al kijken we anders naar het sacrament van de verzoening. Toch blijft het moeilijk. Het is altijd weer een drempel waar je over moet. Misschien is dat wel het teken van berouw: de spijt en waarschijnlijk ook schroom maken het moeilijk(er) om onze tekorten aan God te bekennen. Maar het mag ons sterken dat God “ver wil gaan” om ons te zoenen: met Zijn vergevende zoen die ons verlost van de ballast die we meeslepen, komt Hij op ons toegelopen (zoals de vader in de parabel van de verloren zonen). Deze vergeving raakt ons diep in onszelf, maakt ons opnieuw heel want ze herstelt de levensdraden. Het “zou zonde zijn” (begrepen als spijtig!), mochten we deze zoen nooit ervaren. De bal ligt dus in ons kamp: lopen ook wij naar God om in zijn opengestrekte armen ons “thuis”, “geheeld”, “levend” te weten? Of om het met een strofe en het refrein van een bekend lied te zeggen en zingen:

“Laat in mijn hart uw wijsheid zinken,
herschep mijn hart in zijn geheel.
Besprenkel mij, ik zal weer blinken
en schitteren als verse sneeuw!
Open mijn mond om u te loven,
stort in mijn hart een nieuwe geest.”

Pr. Herbert

Gepubliceerd door

Heilige Laurentiusparochie Lokeren-Moerbeke

Meer

Veertigdagentijd en Pasen
Artikel

Deel dit artikel

Deel op Facebook
Deel op Twitter
Deel via e-mail

Lees meer

Lazarus leeft © Roel Ottow
readmore

Mosterdzaadjes ~ Lazarus leeft

icon-icon-artikel
De blindgeborene © Roel Ottow
readmore

Mosterdzaadjes ~ Niet meer blind

icon-icon-artikel
Jezus en de Samaritaanse vrouw bij de bron © Roel Ottow
readmore

Mosterdzaadjes ~ De vrouw bij de put

icon-icon-artikel

Reacties

Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw. 

Recent bezocht

Bekijk je recent bezochte microsites, auteurs en thema's
© 2025 Kerk en Media vzw
Vacatures
Contact
Voorwaarden
YouTube
Twitter
Facebook