Onlangs waren we te gast bij een jong gezin waarvan de ouders zich fiere en blije gelovigen noemen.
Samen met hun drie kinderen beleven zij hun geloof op een actieve enthousiaste manier.
Meer dan de moeite waard dus om een boeiend gesprek met de ouders aan te gaan, maar ook de kinderen vulden af en toe gepast aan!
We laten hen graag aan het woord…
© Geert Defauw
Van links naar rechts: Marieke, Olivier, Ewoud, Nander en Machteld. Ook in beeld: de hond Porthos.
Kunnen jullie jezelf even voorstellen?
Olivier: Ik ben afkomstig van Zulte. Ik ben zelfstandig ingenieur en werk als expert explosieveiligheid. Ik ben er verantwoordelijk voor dat dingen niet ontploffen en dat er geen mensen gewond raken. Ik ben tien jaar bij de brandweer van Stekene geweest, maar de combinatie werk en privé maakte dat heel moeilijk, zodat ik hiermee gestopt ben.
Marieke: Ik werk als leerkracht buitengewoon onderwijs in de Broederschool Lokeren. Het is een type 2, wat betekent dat het gaat over leerlingen (van 13 tot 21 jaar) met een verstandelijke beperking. Ik ben ook groepsleidster bij de Europascouts.
Wat zijn Europascouts?
Olivier: Enerzijds zijn we traditioneel, maar ook katholiek. Daarnaast heb je ook FOS (Federatie Open Scouting) die pluralistisch is. Europascouts zijn heel Europees gericht en er wordt veel aandacht besteed aan contacten met andere scouts, over de grenzen heen. Over alle landen wordt dezelfde pedagogie gevolgd. En wij hebben elkaar daar leren kennen…
Hebben jullie gelovig-zijn van thuis uit meegekregen of is dat later gekomen?
Marieke: Ik heb dit van thuis uit meegekregen. Ik heb vele mooie voorbeelden van mijn ouders gehad. Ze hebben ons (ik heb nog broers en zussen) betrokken bij de parochie van Stekene door in een groep met jonge gezinnen samen de zondagsmis op feestdagen te verzorgen. We waren ook misdienaar. Maar dan word je groter en dan kon ik me optrekken aan de Europascouts, want in de parochiekerk kwam niet zoveel jong volk.
Olivier: Bij mij is dit een ander verhaal. Mijn ouders waren eerder oppervlakkig gelovig. Maar ze zijn dan uit elkaar gegaan. Ik werd toen geholpen door mensen die heel gelovig waren. Op die manier is dat bij mij gestart. Ondertussen bouwde ik mijn vriendenkring uit, ook dankzij de Europascouts.
Marieke: We hebben ook mogen kennismaken met de Sint-Michielsbeweging. Oorspronkelijk zat deze groep vooral in Kortrijk en Waregem, maar nu zitten ze ook in Leuven, Gent, Brugge en Oosterzele.
Olivier: De beweging startte in Kortrijk, in de Sint-Michielskerk. Dat was een parochie met nogal weinig volk, maar nu moet je “stampen” om er binnen te geraken! Die beweging richt zich vooral op jongeren en is meegegroeid, want de jongeren worden volwassenen en toch blijven ze naar de kerk komen. De organisatie zorgt ook voor hulp bij mensen met armoede en begeleiding van kinderen met hun huiswerk…
Hoe uiten jullie je geloofsbeleving? Doen jullie extra dingen?
Marieke: Om te beginnen gaan wij naar de mis, wat al een groot verschil is met sommige andere jongeren. We proberen dat elke week te doen. Toen onze kinderen erg jong waren, verliep dit soms wat moeilijker. Maar omdat we niet altijd alleen met onze kinderen willen gaan, kiezen we vaak voor verschillende parochies. Als we vrienden of familie bezoeken, gaan we daar eerst samen naar de mis.
En in welke kerken in de buurt beleven jullie dan de zondagsmis?
Marieke: Wij gaan nu naar Sint-Anna Heirbrug, omdat er in Stekene geen zondagsmis meer is. In Sinaai is er maar om de maand een mis en nu is dit dorp moeilijk bereikbaar door de werken.
Olivier: Een zaterdagavondviering is voor ons moeilijk, want het wordt al rap te laat voor onze kinderen. Maar we proberen ook gelovig te zijn in ons doen, en niet alleen in het woord. In ons dagdagelijks professioneel leven proberen wij Jezus als voorbeeld te nemen en Hem te volgen. Mensen rondom ons beschouwen ons als betrouwbaar, op wie men kan rekenen en terecht kan bij problemen. Maar we gaan niet expliciet zeggen dat we gelovig zijn. Dat komt vaak tot uiting in een gesprek en dan schrikken ze soms. We zeggen dat wel niet vooraf, want dat kan een barrière opwerpen.
Marieke: En onze kinderen beleven hun geloof ook en uiten dat bijvoorbeeld in een gebed vóór het eten. Als dan andere kinderen op bezoek komen, kijken die wel eventjes raar. Ze zijn ook misdienaar.
Machteld: Maar ik doe dit niet meer, want ik zit liever in de kerk; er zijn misdienaars genoeg.
Waarom kies je voor de kerk in Heirbrug? Heeft dat te maken met je beroep in Lokeren?
Marieke: Neen, want we waren echt op zoek; we waren “parochieloos”. We zochten naar missen in de buurt die omstreeks halfelf plaatsvonden. We kwamen in de Sint-Annakerk aan, en deken Geert stond al aan de deur om ons te verwelkomen. We werden daar heel hartelijk ontvangen.
Nander: En op diezelfde dag mochten we ook een molen bezoeken en we kregen daar heel wat uitleg. Dat was echt een dag waarop we uitgenodigd werden!
Ewoud: Ik ga naar een katholieke school, maar ik vind dat er te weinig wordt gedaan rond geloofsbeleving. Het enige verschil met de gemeenschapsscholen is dat er bij ons enkel godsdienst wordt gegeven.
Machteld: In de herfstvakantie hebben we meegedaan aan het Kisikamp. Dat is een kamp voor gelovige kinderen vanaf het eerste leerjaar. Elke dag hebben we een beetje catechese en op het einde van de dag spelen we een musical rond een bijbels thema, bijvoorbeeld Jezus die uit de doden is opgestaan.
Ik merk dat jullie je geloof mooi proberen door te geven aan jullie kinderen. Lukt dat een beetje?
Marieke: Jawel, maar ze zijn nog op de leeftijd waarop ze zich niet afkeren bijvoorbeeld. Voor jongeren vanaf 15, 16 jaar ligt dat soms anders. Zij willen hun eigen weg vinden en dat is dus een heel cruciale periode. Wij willen enerzijds hun handje niet blijven vasthouden, maar anderzijds willen we wel een inspiratiebron blijven. Als die wegvalt, droogt dat op. Wij proberen zelf onze eigen spiritualiteit te verzorgen, zodat we op heel wat vragen kunnen antwoorden die van onze kinderen komen. Ons geloof maakt ons vreugdevol en zorgt voor een rijker leven. En dat proberen we aan onze kinderen te laten zien, in de hoop dat zij dat ook oppikken. Er staat zoveel moois in de bijbel en er is zoveel moois in ons geloof dat we niet bij anderen vinden… We proberen te getuigen en voor te leven, maar het is niet evident om écht te getuigen, want niet iedereen staat daarvoor open.
Hoe verlopen jullie contacten met leeftijdsgenoten die niet praktiserend zijn?
Marieke: We hebben heel veel vriendschappen die al lang bestaan en die niet gelovig zijn, maar die hebben respect voor onze opvatting.
Olivier: Het gebeurt wel eens dat we met minder bekende mensen in gesprek gaan, en dan horen ze dat we naar de mis gaan. En ze begrijpen en appreciëren dit.
Hoe staan jullie tegenover het dalend kerkbezoek?
Olivier: We merken ook wel dat verschillende kerken gesloten worden, maar dit heeft ook een voordeel. Vele mensen gaan uit gewoonte naar steeds dezelfde kerk, maar mensen van onze generatie gaan bewust naar een kerk die wel nog open blijft. Dit zorgt er dan voor dat er in plaats van één jong gezin er ineens een viertal samenkomen, wat het voor ons en de kinderen leuker maakt.
Twee van jullie kinderen zijn misdienaar. Doen jullie ook iets speciaals?
Marieke: Af en toe geef ik een kindernevendienst. Dit is nog maar pas van de grond gekomen in Lokeren. Ik heb dat vroeger in Stekene gedaan. Onze oudste, Ewoud, was op 8-jarige leeftijd een ramp om mee te nemen in de kerk. Hij kon niet stil zitten. Omdat ik zelf leerkracht ben, vroeg ik of ik de kinderen apart kon nemen en dat mocht. Nu doen we dat tijdens de advent in Sint-Anna-Heirbrug. We nemen de kinderen apart van het openingsgebed tot aan de voorbeden. Het evangelie wordt een beetje aangepast op het niveau van de kinderen. Dat gebeurt in de kapel naast de kerk. Ik vind dit wel leuk om te doen…
Hebben jullie tips voor de Kerk om meer jonge mensen naar het kerkgebouw te krijgen?
Olivier: Als je jonge mensen wil aantrekken, is het belangrijk om de zaken op hun niveau aan te bieden, zoals een kindernevendienst. Als de kinderen graag komen, zullen de ouders dat ook doen. Ik stel wel vast dat men op een bepaald moment lakser is geworden. Maar dat heeft een tegengesteld effect gehad. Naar andere plaatsen waar men juist conservatiever te werk gaat, gaan meer jonge mensen. Zij zoeken duidelijkheid.
Marieke: Met een viering alleen kom je er niet. Vroeger werd het geloof doorgegeven in de gezinnen en dan ging je naar de mis en je begreep wat er gebeurde. Maar nu alles duiden wat er in een viering gebeurt, is moeilijk. De teksten van de lezingen zijn niet gemakkelijk, maar als je ze beter begrijpt, zijn ze heel mooi. Hoe meer we hiermee bezig zijn, hoe rijker alles wordt.
Hartelijke dank voor dit boeiend gesprek, waarin jullie toch veel dingen verteld hebben waarover we eens dieper kunnen nadenken!
Geert Defauw
