Op 7 juli zal het precies 40 jaar geleden zijn dat onze deken Geert tot priester is gewijd.
Voldoende reden dus om daar iets meer over te vernemen.
We zochten hem op in de dekenij en bij een lekker kopje koffie kwam spontaan onze eerste vraag:
Klopt het dat u op 7 juli priester bent geworden?
Inderdaad, dat was op een zaterdag in de Sint-Baafskathedraal in Gent. We waren toen met acht priesterkandidaten, waarvan er nu nog zeven in functie zijn.
Eén ervan is ondertussen met pensioen, want die was al wat ouder toen hij gewijd werd.
Herinnert u zich nog iets van die wijding?
Uiteraard. We waren met acht families in een volle kathedraal. De toenmalige bisschop Van Peteghem heeft mij gewijd. Een van de rites die daar plaatsvinden, is dat je volledig op de grond moet liggen met je gezicht naar beneden. Daar gingen toch enkele repetities aan vooraf, ook voor de andere plechtigheden…
Mijn ouders, broers en zus waren daarbij – ik heb vijf broers en één zus - en ook mijn grootmoeder. Zij heeft de kelk geschonken. Later volgde dan een dankmis in de parochie van Hamme waar ik geboren ben.
In welke parochies bent u overal priester geweest?
Ik ben begonnen in september in Sint-Niklaas, meer bepaald in de Heistraat met de Christus-Koningkerk. Daar ben ik zeven jaar onderpastoor geweest. Ik was veel met de jeugd bezig en ging mee op kamp met de jeugdbeweging.
Van daar trok ik naar Eeklo, ook als onderpastoor gedurende vijf jaar. Mijn periode als onderpastoor was wel interessant, want dan draag je nog niet zoveel verantwoordelijkheid. Toen werd ik zeven jaar pastoor in Zottegem en daarna ook zeven jaar in Gent aan de Brugse Poort. Ik had daar als diaken vroeger stage gedaan en kende de situatie dus al een beetje. Het is een heel mooie Gentse wijk met toch veel armoede en vreemdelingen.
Daarna werd ik benoemd in Evergem, ditmaal als deken. Die periode duurde ruim vier jaar. En ten slotte kwam ik terecht in Lokeren, waar ik al acht jaar dienst doe. Dit is dus mijn langste periode!
Is er veel veranderd in uw priesterambt sinds 1984?
Ik ben geneigd om te zeggen: toch niet. Het kerkbezoek begon toen ook al te dalen. Er waren toen ook al vernieuwingen in de catechese. De secularisatie was dan ook reeds duidelijk. De echte overgang vond al plaats in de jaren 60, na het concilie. Wat wél veranderd is, is de functie. Er bestaan nu parochiegemeenschappen die elk hun zorg vragen.
Gaat u dit jubileum vieren?
Uiteraard: in de eucharistieviering op zondag 7 juli in de kerk Sint-Anna Heirbrug. Daarna volgt waarschijnlijk een receptie. Ook met de familie zal ik dit wel vieren.
Hoe kijkt u terug op die tijd als priester?
Ik hou er een voldaan gevoel aan over. Ik heb tot nu toe al een mooi parcours kunnen afleggen, dankzij de steun van zovele mensen. Elke parochie heeft zijn eigen kenmerken, maar ik heb er overal een mooie tijd beleefd! Ook nu nog zijn er zovele medewerkers die goed werk verrichten.
Denkt u ook al aan uw pensioen?
Over vier jaar word ik 70, en dan mag je met pensioen. In principe word je op 75-jarige leeftijd verplicht op “emeritaat” gezet. Maar ik vind 70 wel goed, want het wordt wel zwaar met die avondvergaderingen bijvoorbeeld. De voorwaarde is natuurlijk dat ik gezond blijf, want dat heb je niet in de hand…
Ziet u nog uw collega’s die samen met u gewijd zijn?
Dat gebeurt niet zo vaak, maar we zien mekaar bij gelegenheid. Van de acht collega’s in het bisdom Gent is er één uitgeweken naar West-Vlaanderen: Lode Aerts is daar bisschop geworden!
Hebt ù geen ambitie om bisschop te worden?
Mijn ambitie is om op 70-jarige leeftijd met pensioen te gaan (lacht)! Maar in de Kerk kan je eigenlijk geen ambitie hebben. Je wordt gevraagd… Je kan je dus nooit kandidaat stellen voor een bepaalde functie. Zo werkt dat niet. En achteraf kan je eigenlijk nooit het verwijt krijgen dat je het niet goed doet. Ze moesten je maar niet gevraagd hebben!
Dank u wel, deken Geert, voor dit boeiende gesprek!
We wensen u nog vele gelukkige jaren in de parochie Heilige Laurentius!
Geert Defauw
