We hadden onlangs een boeiend gesprek met de leden van de werkgroep huwelijksvoorbereiding, ten huize van Frans en Ineke.
Peter was ook van de partij, maar zijn vrouw Vicky kon door omstandigheden niet aanwezig zijn.
Na een korte fotosessie in de tuin kwam de eerste vraag:
© Geert Defauw
v.l.n.r.: Ineke, Frans en Peter
Hebben jullie dezelfde functie binnen je dienstverlening of heeft iedereen een aparte inbreng?
Peter:
In feite werken we als team. We zijn allemaal een beetje polyvalent. Soms spreken we op de avond zelf af wie wat doet, maar eigenlijk doen we hetzelfde.
Frans:
Qua voorbereiding zorg ik meestal voor het afspreken van de datums. Omdat Ineke en ik dit al jaren doen, volgen we de werkwijze samen op. Deken Geert spreekt ons altijd aan en geeft de kandidaten op tijd door.
Ineke:
Wij volgen ook wel de vorming die het bisdom geeft. Meestal geeft het bisdom eenmaal per jaar een vorming, en daar gaan wij al jaren naartoe. Daar doen wij ideeën op die we dan naar de werkgroep brengen. We overleggen over de zaken die we wel of niet kunnen gebruiken.
Hoeveel leden zitten in die werkgroep?
Ineke:
Momenteel zijn we met vier, maar we krijgen steun van deken Geert en van Paul De Neve, pastoor van Oostakker. Die heeft dat in het verleden ook gedaan. We werken ook samen met de Bavoparochie. We gebruiken dezelfde werkwijze. Alleen doen zij dat op één dag, terwijl wij dat spreiden over twee momenten.
Frans:
Toen wij begonnen zijn onder pastoor Raf Vermeulen, waren we met drie koppels: een koppel uit Eksaarde en twee uit Lokeren. Op een bepaald moment is dan iemand weggevallen en later zijn dan Peter en Vicky erbij gekomen.
Ineke:
Het bisdom stelt soms heel creatieve werkvormen voor
Veranderen die werkvormen vaak?
Frans:
Niet echt, maar dit jaar hebben we voor de eerste keer gewerkt via een wandeling met een QR-code. Dat was uitgewerkt door het bisdom en eigenlijk kwam het idee van het bisdom Brugge.
Hoe verloopt zo’n huwelijksvoorbereiding?
Zijn daar bepaalde voorwaarden aan verbonden?
Ineke:
Er zijn geen voorwaarden! Iedereen is welkom. Het zijn de mensen zelf die de stap zetten naar de deken of het secretariaat. Tegenwoordig kunnen die koppels heel verscheiden zijn: jonge koppels, koppels met kinderen, koppels die hun vroegere partner hebben verloren. Maar de aanvraag komt van buitenaf. Deken Geert is de eerste die hen verwelkomt. De eerste zondag van januari worden alle mensen die dit jaar christelijk gaan huwen uitgenodigd naar de elfuurmis, en daarna volgt een receptie. Dat is eigenlijk een heel gezellig moment. Na een losse babbel stellen wij voor wat er dit jaar gaat gebeuren en we moedigen hen aan om naar de bijeenkomsten te komen. Die zijn heel laagdrempelig. Dit jaar hebben we de Valentijnswandeling georganiseerd met daarna pannenkoeken in de dekenij. We willen hen laten aanvoelen dat ze welkom zijn en dat we zeker niet elitair willen doen. In feite is het de bedoeling om die God een beetje dichter bij de mensen te brengen.
Dan is er één avond die begeleid wordt door Paul De Neve. Dat gaat over de huwelijksviering. Aan die liturgie moet je je houden als je voor de kerk wil trouwen. Die liturgie wordt uitgelegd en we proberen dat op een creatieve manier te doen. Bij de zogenaamde ondervraging bijvoorbeeld mogen ze met elkaar overleggen: wat vinden we goed, wat snappen we of wat is nog onduidelijk... En zo gaat dat met elk onderdeel van die huwelijksliturgie.
En die liturgie moet wel gevolgd worden?
Frans:
Het huwelijkssacrament wordt eigenlijk vertaald in de huwelijksviering. Dat gaat dan niet alleen over de voorbeden, maar ook over de huwelijksbeloften, het symbool van de huwelijkskaars, enzovoort. Op zo’n avond overloopt Paul De Neve al deze aspecten en telkens wordt aan de koppels gevraagd om interactief mee te werken. Bijvoorbeeld wordt hen gevraagd: “Maak nu zelf eens een huwelijksbelofte.” Die partners doen dit en daarna worden de resultaten met elkaar vergeleken.
Ineke:
Dikwijls horen we achteraf van die koppels: “In onze huwelijksviering hebben we veel beter begrepen wat de woorden betekenen die we daar uitspreken.”
Peter:
Tijdens zo’n bijeenkomst krijgen ze de achtergrond mee en het gaat er interactief aan toe. Er wordt ook op een gemoedelijke manier gediscussieerd.
En die avond is dus voor alle koppels die christelijk gaan huwen?
Frans:
Ja, vanuit het bisdom spreekt men over een traject van drie ontmoetingsmomenten. Het eerste gebeurt in januari in de dekenij waarbij we ons project aanprijzen. Dan volgen twee avonden. Dit jaar kwam er iets nieuws in de vorm van die Valentijnswandeling, die trouwens openstond voor iedereen. En ondanks het rotslechte weer kwamen er toch nog vele koppels opdagen om mee te doen!
Die bijeenkomsten moeten dan tamelijk vroeg in het jaar plaatsvinden?
Ineke:
Ja, meestal doen we dat in de vasten, en eigenlijk is er nog een vierde stap: de ondertrouw bij de deken. Die houdt een geloofsgesprek en daar zitten wij uiteraard niet bij.
Hebben de trouwers ook een inbreng in hun viering, los van de vaste liturgie?
Peter:
Jawel, ze mogen de liederen kiezen en ook de lezingen en de voorbeden.
Ineke:
De lezingen moeten wel uit de bijbel komen. Maar wij gaan ons niet moeien met hun keuze. Wij hebben wel een werkpuntje. De koppels vragen ons materiaal waaruit ze kunnen kiezen. Deken Geert geeft hen een map met teksten, maar die map ligt soms een tijdje bij één koppel, waardoor de andere moeten wachten tot die vrijkomt. Eigenlijk zouden we dit allemaal moeten digitaliseren, zodat het materiaal via een website te raadplegen is.
Hoe lang zijn jullie al met dit project bezig?
Peter:
Wij zijn in 2016 begonnen. Er was een echtpaar weggevallen en wij zijn toen in de plaats gekomen.
Frans:
Ik denk dat wij daar in het jaar 2000 mee gestart zijn. Daarvoor deed men dit nog met een andere methode. Er kwam een notaris en een gynaecoloog vertellen, maar het bisdom wilde andere accenten leggen. Raf Vermeulen was toen pastoor in Zele en hij kende mensen die al met die nieuwe inzichten werkten. Wij zijn toen eens gaan kijken en zo zijn we begonnen...
En blijven jullie nog altijd even enthousiast om dit te doen?
Ineke:
Jawel, we zijn het nog niet beu! Huwelijkscatechese gebeurt ook niet te vaak. Het gaat om twee avonden, en je moet dat niet alleen doen. Heel veel werk vraagt dat dus niet. Ik vind het ook plezant om eens met je geloof bezig te zijn en om die jonge mensen eens te laten voelen wat dat betekent in de dagdagelijkse praktijk!
Bedankt, Ineke, Frans en Peter!
Geert Defauw
