Mensen zitten samen in de wachtkamer van de dokter. Ze kennen elkaar niet en zwijgen dan ook alsof hun leven ervan afhangt. Een vrouw komt binnen met een kind in de kinderwagen. Ze neemt plaats en lacht naar de kleine jongen. Hij lacht ook en begint te tateren. Een deftige heer glimlacht. Een vrouw wuift. Iemand zegt: een vriendelijk kindje! Hoe oud is hij al? Een ander zegt tegen zijn buur: een gelukkig kind, dat zie je. Het heeft nog geen zorgen. De stille groep van daarnet is een groep lachende en babbelende mensen geworden. Wie bracht dat teweeg? De onschuld van een kind.
Een kind kan veel. Het haalt het goede in de mens boven. Er steekt veel goeds in ieder mens, maar het komt vaak onvoldoende naar buiten. Kon dat maar, dan zou er meer vrede en harmonie in de samenleving zijn. De weerloosheid van een kind roept op tot dienstvaardige liefde. Men gaat ervoor door het vuur. Wat hebben onze ouders al niet gedaan voor ons.
Is het dan te verwonderen dat God tot ons komt in de gestalte van een kind? Hij, de Allerhoogste, daalt af naar de mensen en wil klein en hulpeloos beginnen. God had zich kunnen openbaren in een wereldwonder, in een overdonderende verschijning.
Zoals Hij aan Mozes verscheen:
Mijn gelaat kunt gij niet zien,
want geen mens kan mijn gelaat zien en in leven blijven
Wanneer mijn heerlijkheid voorbijgaat
zal ik u in de rotsholte laten schuilen
en Ik zal u met mijn beschermen.
Als ik dan mijn hand terugtrek
kunt gij Mij van achteren zien
(Ex.33, 20-22).
Of de profeet Elia die de Heer niet zag in de storm die bergen deed splijten, noch in het vuur.
Maar wel in het suizen van een zachte bries.
Zodra Elia dit hoorde bedekte hij zijn gezicht met zijn mantel
en bleef staan aan de ingang van de grot
(1Koningen, 19, 12-13).
De joden hadden schrik voor de Heer, voor zijn almacht. Maar niets van dat alles meer in de komst van de Heer Jezus. Hij wordt als een kind geboren in de stal.
De geboorte van de Heer Jezus
is de innemende glimlach
van God naar de mens.
De Heer Jezus werd door de profeten voorspeld als ‘Emmanuel’, wat betekent ‘God-met-ons’. Maria en Jozef hadden de opdracht gekregen hem Jezus te nomen, en dat betekent ‘God redt’. Deze woorden hebben een diepe betekenis: wat klein is begonnen, houdt niet meer op. De Heer Jezus gaat niet meer van ons weg. Hij blijft met ons in de heilsgeschiedenis en in het leven van iedere gedoopte. Door ons doopsel zijn wij van den huize geworden, zijn wij kinderen van God. Dit is een grote genade waar we ons elke dag over mogen verheugen, zowel in vreugde als in droefenis. We kunnen blijvend op Hem rekenen. In de geloofsbelijdenis zeggen we elke zondag:
die omwille van ons heil uit de hemel is neergedaald.
Cisterciënzer-abt Bernardus van Clairvaux zei dat Kerstmis niet enkel het herdenken is van de historische geboorte van het kerstkind in zwakheid, maar ook over Zijn komst in ons leven in geestkracht en genade, en over Zijn wederkomst aan het einde der tijden in heerlijkheid.
De wereld is vol problemen. Honger en oorlog, een zware pandemie er bovenop, teisteren veel mensen. We voelen ons machteloos. Laten we ons niet door angst laten overmannen. Laten we kijken naar dat kind in de kribbe: God is klein begonnen. Wat toen begonnen is, is niet meer tegen te houden. Hoe het zinloze kwaad ook aanbeukt tegen Gods plannen, uiteindelijk zal de liefde overwinnen. Maar nu al kunnen onze wederzijdse genegenheid voor elkaar, onze soms kleine liefdeblijken, een stroom worden die de aarde vrediger maakt. Alleen moeten we onszelf inspannen om het kwaad dat ook in ons leeft, overwonnen wordt een groot hart voor ons medemensen. De Kersttijd is daar de uitgelezen oefenschool voor. En in die school zijn we nooit afgestudeerd. Dagelijks mag het woord van de Heer Jezus onze oefenschool zijn.
God is met ons. Wat wij dagelijks ten goede proberen, heeft Gods welwillende zegen. Met al die kleine stappen redt God de wereld, en sterkt Hij ons om in de wederwaardigheden van het leven stand te houden. Hij wil ons daarvoor nodig hebben. We mogen de angst onze koers niet laten bepalen. In het kind Jezus glimlacht God naar ons; laten wij terug glimlachen in de stilte van ons hart, in gebed en liturgie, en in oprechte medemenselijkheid tegenover onze naasten, in het bijzonder hen die door het leven niet gespaard worden en het moeilijk hebben.
Over een paar weken zullen we de kerststal weer wegbergen en zal de kerstboom zijn naalden verloren zijn. Maar de boodschap blijft:
God is met ons! Hij redt ons!
We zingen het uit in een mooi kerstlied:
Komt ons in diepe nacht ter ore:
de morgenster is opgegaan,
een mensenkind voor ons geboren,
God zal ons redden is zijn Naam.
Opent uw hart, gelooft uw ogen,
vertrouwt u toe aan wat gij ziet:
hoe ’t woord van God van alzo hoge,
hier menselijk aan ons geschiedt.
(Z.J. 206)
Zalig Kerstmis!
Gunter Maes.
