Een priester met een groot hart ging van ons heen
E.H. Paul Gorré
Op 10 juni 2022 namen we in de Sint-Eligiuskerk van Gentbrugge afscheid van priester Paul Gorré, vele jaren terug een sterk gewaardeerde onderpastoor op de Sint-Laurentiusparochie, hier in onze stad.
Paul was de voorlaatste telg van een gezin van 9 kinderen. Hij werd geboren te Wetteren op 3 februari 1928. Op jonge leeftijd verloor hij zijn vader, zodat hij snel aan het werk moest om mee te zorgen voor het onderhoud van het gezin.
Maar hij droomde er van priester te worden. Zijn kajotter-zijn en de wervingskracht van Cardijn brachten hem er toe om op zijn tweeëntwintigste te kiezen voor het seminarie, voor een lange opleiding. Hij was wat men toen nog noemde ‘een late roeping’. Hij werd te Gent gewijd op 23 mei 1959.
Zijn eerste aanstelling bracht hem naar de Muide te Gent, een rode arbeiderswijk. Geen gemakkelijke taak, maar zijn eenvoud naar de gewone mens toe, zijn hartelijkheid en oprechtheid, maakten van hem een spilfiguur in het maatschappelijk leven van deze parochie.
In 1965 werd hij door zijn oversten verkast naar de Sint-Laurentiusparochie te Lokeren. Het is daar dat we hem hebben leren kennen en waarderen. Bij zijn aanstelling was hij vergezeld van een hele schare mensen uit de Muide. Die hadden niets dan lof voor de nieuwe herder. Dit liet het beste verhopen voor onze stad. Hij heeft de verwachtingen niet beschaamd. Overal was hij aanwezig, bij de jeugd in de Chiro, bij de volwassenenbeweging, vooral in de arbeiderskringen. Hij werd er aalmoezenier op de eerste vraag. Hij was er bij de familiale dagen, gaf enthousiasmerende voordrachten, ging voor bij huwelijksvieringen en bij dopen. Hij vergezelde een hele trein Lokerse bedevaarders naar Lourdes-Frankrijk. Zijn huis in de Torenstraat 12 stond open voor elkeen die hem nodig had. Het was een prachtmens die velen bemoedigd heeft.
We leefden mee met zijn pijn toen hij door zijn toenmalige bisschop berispt werd omdat hij in opdracht van zijn pastoor-deken namens de katholieke boekerij het fusieprotocol van de Lokerse bibliotheken had ondertekend die leidde naar de stadsbibliotheek. Hij had het met de beste bedoelingen en plichtsbewust gedaan, maar monseigneur zag het anders. Lokeren koos voor Paul, en niet voor de wereldvreemde overste.
In 1980 werd hij pastoor benoemd te Oudegem. Lokeren volgde hem naar zijn nieuwe parochie bij zijn aanstelling aldaar. Een prachtige en hartverwarmende viering. In een mooie pastorie, met een tuin waar hij zijn groene vingers kon laten werken. En een hele schare helpers, zo vertelde hij ons later, die niets liever vroegen dan met hem te bouwen aan de parochie, die al een tijdje verwaarloosd was.
En uiteindelijk de aanstelling in Gentbrugge, Sint-Eligius. Het werd in de uitvaartdienst nog eens aangehaald: hele drommen mensen, sympathisanten, van zijn vroeger parochies, vulden er de kerk. Zelfs nog vanuit de Muide waren ze gekomen. Hij heeft er gewerkt tot enkele weken voor zijn overlijden. Toen hij in 2009 op rust ging, vroeg hij om in de pastorie te mogen blijven wonen om verder de belangen van de parochie te kunnen dienen. Enkele weken terug was hij er nog in de zondagsviering voorgegaan. En dat op zijn leeftijd.
Bij de afscheidsviering in Sint-Eligius werd een brief van emeritus-bisschop Luc Van Looy voorgelezen die priester Paul schetste als een man met een groot hart, steeds tot luisteren bereid, en bij wie ieder terecht kon om wat aanmoediging of wat eenvoudige wijze raad. Hij was inderdaad geen academicus, maar een volksmens die de taal van de gewone man/vrouw sprak.
Het gedachtenisprentje toont hem zoals hij was: stil luisterend naar zijn gesprekspartner. We zullen u missen, Paul. We zijn er zeker van dat je hierboven een plaatsje, dicht bij Cardijn, zal worden aangeboden. Geniet ervan!
