Het jaar vordert al flink. Je merkt het op het veld en in de tuin: alles wat gezaaid werd, is al flink aan het groeien. Het is flink druk overal. Iedereen heeft zo zijn eigen zorgen: de studenten bereiden zich voor op de examens, de politici op een verkiezing,… Allen hopen we op hetzelfde, een goed resultaat. We hopen op cijfers die tonen hoe goed we zijn, dat we ons weten te onderscheiden van de groep of mooier nog, dat wij de primus zijn.
Maar wat we écht verlangen is veel eenvoudiger, van politicus tot student tot de hardwerkende zelfstandige: gewoon wat rust en vakantie, samen zijn met je familie en vrienden, jezelf mogen zijn bij elkaar, samen aan tafel of samen fijne dingen doen. Dat geeft de energie die je nodig hebt om er in het nieuwe jaar weer volop tegenaan te gaan.
Want resultaten vragen inzet en offers. Er moet hard gewerkt worden om je doel te bereiken. Dat is niet minder zo als je lid wordt van een parochieploeg. Knopen doorhakken en belangrijke beslissingen nemen is natuurlijk nooit makkelijk. En al zeker niet als je beslissing impact heeft op al die mensen die samen parochie vormen. We willen wel veel maar kunnen zo weinig.
Paulus getuigt van deze worsteling die ieder mens vast kent wanneer hij zegt “ik wil het goede wel, maar het goede doen kan ik niet, wat ik verlang te doen, het goede, laat ik na. Wat ik wil vermijden, het kwade, dat doe ik.”
Eenvoudig is het nooit en het zijn sowieso geen makkelijke tijden. Velen onder ons hebben het ooit anders gekend, toen leefden we nog vrij en naar onze eigen zin. Nu is dat niet meer zo evident, je merkt dat aan alles. Verdergaan voelt dan soms net als afscheid nemen. Dan denkt een mens bij zichzelf wel eens, het wordt vast anders maar wordt het ook beter?
Anders wordt het in elk geval. Dat is ook onze opdracht als parochieploeg, om daar mee om te gaan met die veranderingen en om te proberen dat in goede banen te leiden. Daarvoor vormen wij samen een ploeg: allemaal verschillende mensen met verschillende ideeën, verschillende achtergronden. Een groep die niet samenhangt en geen duidelijk doel kan onderscheiden voor zichzelf.
Je kan niet verwachten dat dat werkt want natuurlijk begint iedereen dan te zwijgen of te praten en op het eind van de vergadering heeft iedereen hetzelfde gevoel: dat er net naar hem of haar niet geluisterd werd.
Praten kent ook zo zijn beperkingen, het is vaak niet de sleutel tot verandering, dat heeft iedereen vast al mogen ondervinden. Vaak helpt het niet, soms zeg je zelfs beter niks.
De sleutel ligt elders: “het geloof komt uit het gehoor”, zegt de apostel Paulus. Want dan kan er iets gebeuren; als je goed gaat luisteren naar Gods Woord en in die Geest naar elkaar. Je ziet elkaar steeds meer als bekende mens, vertrouwde mens, een mens die God gewild heeft.
Door goed te luisteren naar elkaar merk je als vanzelf wat God bedoelde voor zijn schepping: dat wij allemaal zusters en broeders worden van elkaar.
Als je dat begint te voelen bij elkaar, dan verandert er iets, dan begin je iets te begrijpen.
Je begrijpt dat net dát parochie vormen is: zorg dragen voor elkaar, dingen delen met elkaar. Vertrouwen op Jezus en vooral samenblijven, ook als het moeilijk gaat, thuis zijn bij elkaar. Want dat is heel bijzonder: sommige mensen hebben geen enkele plek waar ze welkom zijn of hebben enkel een plek om eenzaam te zijn. Als parochieploegleden waren wij aan het begin eenzame vreemden voor elkaar, nu zijn wij thuis bij elkaar omdat wij ondervonden hebben dat we in onze kwetsbaarheid eigenlijk allemaal dezelfde liefde delen.
Het is een grote vreugde dat die Geest van “welkom zijn bij elkaar” ook in heel onze parochie wil waaien. Niet alleen onze kerkgebouwen staan meer en meer open, ook als parochiegemeenschap groeien we naar elkaar toe in gastvrijheid en wederzijds begrip.
Dat is ook waar het proces van synodaliteit in de Kerk ons toe aanzet: onszelf niet te hoog achten maar vooral goed luisteren naar de klank van Gods Geest bij elkaar. Dan merk je vanzelf dat je echt een lid van de “ploeg” bent, dat je er bij hoort en dat je dankbaar mag zijn om al die hulp die je mag ontvangen, de vriendschap die je mag delen.
En zo staan we zes jaar verder. In het najaar wordt de ploeg vernieuwd. We hebben dat met elkaar goed overlegd. De meesten onder ons zetten hun engagement graag verder, tegelijk zetten we onze deuren open om nieuwe talenten in de groep te verwelkomen Want er staat heel wat op het agenda.
Ik doe een kleine greep uit het aanbod.
Zondag 1 september kan je alvast in je agenda noteren dat je welkom bent op onze gemeenschappelijke startviering om 10.30u in de kerk van Sint-Anna Heirbrug met nadien receptie.
Op 7 september gaan we met de ploeg naar de Roosenbergabdij in Waasmunster. Daar trekken we ons een dagje terug om samen in overleg en gebed te werken aan ons vernieuwde pastoraal plan voor de komende zes jaar.
Op 16 september start er in de dekenij alweer de vierde editie van de steeds meer gesmaakte Alpha cursus: een serie bijeenkomsten waarin je samen met anderen het gesprek aangaat over het leven en het christelijk geloof. Je bent welkom zoals je bent, of je nu wel, niet of een beetje gelooft. Er is alle ruimte om je vragen en ideeën te delen.
Paus Franciskus heeft op 21 mei aangekondigd dat 2025 een jubeljaar wordt en tegelijk vieren we de driehonderdste verjaardag van onze eigen Laurentiuskerk in Lokeren.
Diaken Bert Schelfaut