Het is wellicht niemand ontgaan dat de afgelopen jaren, jaar, maanden meermaals bij de kerkbezoekers – en bij uitbreiding bij iedereen die zich betrokken voelt bij de Heilige Laurentiusparochie – de bezorgdheid geuit werd omtrent de toekomst van de frequentie en de plaats van de misvieringen op zaterdag en zondag.
Deze moeilijke oefening was één van de opdrachten binnen de parochieploeg van de Heilige Laurentiusparochie. Als lid van de parochieploeg wil ik hier dan ook mijn verantwoordelijkheid opnemen en een aantal duidingen geven bij de uiteindelijke beslissing – die ingaat de 1e zondag van de advent 2022 – en die ik jullie vandaag in naam van deken Geert en de ganse parochieploeg meedeel.
We mogen niet blind zijn voor de realiteit van vandaag:
- enerzijds het dalende aantal kerkbezoekers
- en anderzijds de toekomst van het aantal beschikbare voorgangers, organisten, verantwoordelijken …
Dus om de kerngedachte ‘aan de viering van de Eucharistie mogen we niet nalaten voortdurende zorg te besteden’ te behouden, dringt een nieuwe organisatie van de vieringen zich op.
Immers, week na week komt de Heer ons tegemoet en wij willen in de viering van de eucharistie, in die liefdevolle ontmoeting van de Heer en van elkaar, niemand loslaten.
Toch even schetsen wat voorafging aan onze beslissing:
We blikken bijvoorbeeld eens terug naar de aanstellingsviering van deken Geert in 2016. In de homilie zei bisschop Luc Van Looy toen dat we een mijlpaal gingen zetten naar de toekomst toe. En hij verwees hiervoor naar woorden van paus Franciscus die ervoor pleit dat we een missionaire Kerk zouden zijn. Franciscus stelt dat we om echt bezig te zijn met die missionaire Kerk, de comfortabele gewoontes van “we hebben het altijd zo gedaan” moeten durven loslaten. Concreet voor onze grote Heilige Laurentiusparochie kan dit betekenen dat we moeten loskomen van het idee dat het altijd zo geweest is dat er in elk kerkgebouw in het weekend wel een eucharistieviering was en dat het onze voornaamste opdracht zou zijn om dat zo te behouden. Niet het aantal vieringen is de voornaamste zorg maar wel dat we vanuit ons geloof een Kerk zijn die naar mensen probeert te gaan, naar de armsten en kleinsten het eerst.
Bij het begin van de parochieploeg werd ons gevraagd om steeds het belang van onze volledige grote nieuwe parochie voor ogen te houden en niet enkel barricadestrijders te zijn voor het behoud van één van onze oude kerkplekken.
Een van de manieren hiervoor was - je zou het misschien niet direct verwachten in een kerkelijk milieu – de vraag om eens vreemd te gaan. Om eens te gaan proeven van een andere… … viering wel te verstaan. Op die manier konden we in de parochieploeg mekaar wijzen op de lokale rijkdom die iedere kerkplek in zich droeg. Maar eigenlijk is dit vreemdgaan maar een relatief gegeven. Als christen mogen we op iedere plek thuiskomen waar we samen eucharistie vieren en waar we bij het waardevolle van onze christelijke boodschap kunnen stilstaan. Of dit nu onze vaste stek is of niet maakt niet veel uit om deel te zijn van de gemeenschap van christelijk gedoopten met een zelfde opdracht. Soms kan de boodschap in een ander, fris kader zelfs weer wat meer uit de verf komen.
Ook jullie willen we eigenlijk uitnodigen om in de periode tot de advent al eens vreemd te gaan naar een andere viering in onze grote parochie. Laat het een beweging zijn naar mekaar toe. Laat het een zoektocht zijn hoe we de vrijwilligers van de verschillende kerkplekken aansluiting bij mekaar kunnen laten vinden. Elke viering in onze grote parochie kan ook die van u zijn als lid van die zelfde gemeenschap.
Verder was er natuurlijk ook een kerkenbeleidsplan waarin we ons naar onze lokale overheden geëngageerd hebben om de kostenstructuur van onze grote nieuwe parochie te milderen in overeenstemming met de niet te ontkennen realiteit van een kleiner wordende verhouding van het aantal kerkbezoekers tov de hele bevolking.
Andere argumenten die meespeelden in de keuze zijn :
- het feit dat onze parochie voorlopig nog steeds 2 gemeentes en dus 2 lokale overheden telt
- dat we de parochianen graag blijvend de keuze geven tussen een viering op zaterdag of op zondag
- om ons voor te bereiden op een verder slinkend aantal priester-voorgangers waar de realiteit kan zijn dat er slechts 1 voorganger is voor alle weekendvieringen.
Met al deze mooie uitgangspunten blijft natuurlijk nog steeds de moeilijkheid bestaan welke richting we willen geven aan de weekendviering vanaf komende advent.
Dat we bij de keuze niet over 1 nacht ijs gegaan zijn, mag blijken uit het feit dat reeds in december 2017 een eerste brainstorm plaatsvond over hoe het aantal vieringen voor de toekomst er kon uitzien. Terzelfdertijd gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat tot op het laatst alternatieve scenario’s de revue zijn blijven passeren. Niet in het minst was dit omdat ook de leden van de parochieploeg de grote gehechtheid beseffen aan de oude kerkplekken. We willen dus een grote dankbaarheid uitdrukken voor zovele vrijwilligers die jarenlang het parochiale reilen en zeilen gedragen hebben.
Vanaf de eerste adventszondag 2022 vieren we eucharistie in de Heilige Laurentiusparochie op :
- Zaterdagavond 18 u – Sint-Laurentiuskerk – Markt, Lokeren
- Zondag 9 u : afwisselend Sint Antonius-Abt Moerbeke (oneven week)
en OLV-Hemelvaartkerk Eksaarde (even week)
- Zondag 10u30 : Sint-Anna kerk Heirbrug.
Veranderingen brengen twijfel, onrust met zich mee, omgaan met veranderingen is niet gemakkelijk, dat beseffen we maar al te goed. Eens we uiteindelijk onze weg gevonden hebben, is er weer rust en zien we de positieve kant want ‘Alles verandert, maar Hij blijft ons roepen aan zijn tafel.’
Alles verandert,
maar Hij blijft ons roepen aan zijn tafel …
Elk christelijk leven begint met die wondere mooie woorden: Ik doop U in de naam van de Vader, de Zoon en de heilige Geest. Amen. Telkens weer zegt de Heer tot ons: Gij zijt mijn welbemind kind. Door de doop behoort gij Mij toe. Wat een grote zegen.
God spreekt tot ons!
Spreken is het eerste middel om ontmoeting te hebben met een medemens. Wanneer mensen niet meer spreken met elkaar, dan is het einde nabij. Dan is er een einde aan leven en samenleven.
Maar God houdt niet op met tot ons te spreken. Hij blijft spreken, ook als wij het opgeven te luisteren. Hij breekt niet met ons, ook niet als wij ontrouw zijn met elkaar. En als wij Hem vluchten, dan blijft Hij ons opzoeken. Nooit dwingt Hij ons. Voor onze vrijheid heeft Hij de grootste eerbied.
Het Tweede Vaticaans Concilie zegt ons dat het hoogtepunt en de bron van ons christelijk leven de viering van de Eucharistie is.
God is liefde. Aan die liefde laat Hij ons delen. Elke keer weer als wij aanzitten aan de tafel des Heren. Telkens wij weer het Laatste Avondmaal gedenken in de viering van de heilige Eucharistie, wij vieren wat het Tweede Vaticaanse Concilie noemt: hoogtepunt en bron van ons christelijk leven.
Aan de viering van de Eucharistie mogen we niet nalaten voortdurende zorg te besteden.
Week na week komt Hij ons tegemoet.
We willen in de viering van de eucharistie, in die liefdevolle ontmoeting van de Heer en van elkaar, niemand loslaten.
Altijd opnieuw roept Hij ons om eucharistie te vieren, en gaarne gaan wij daarop in…
en ook in de Eucharistieviering zijn, naar het woord van de H. Laurentius, de armen de schatten van de kerk.
Laten wij samen als geloofsgemeenschap – verbonden in geest en hart - verder samen komen rond de Heer Jezus en Zijn Woord. Ons laten aanvuren door elk woord dat komt uit Zijn hart, door elke gave die komt uit Zijn leven.
Pastoor-deken Geert Cattrysse en de leden van de parochieploeg
