Op pinksterzaterdag 19 mei vierden we voor het laatst een weekendviering in de kerk van Oudenbos. Het kerkje aan de Hanusdreef vulde zich met tientallen mensen uit de buurt maar ook vanuit verschillende andere gemeenschappen van onze parochie in Lokeren en Moerbeke. Hun attente aanwezigheid was een hart onder de riem voor de wekelijkse kerkgangers, voor de vele vrijwilligers en uiteindelijk iedereen die wat verweesd achter blijft: voor elkeen die betrokken is in onze parochie blijft “de gemeenschap van Oudenbos” immers deel uitmaken van onze gemeenschap.
Niet de eerste, niet de laatste
Doordat er in Oudenbos geen weekendviering meer zal zijn, verandert er voor velen heel wat. Oudenbos is daarin echter niet de eerste kerk en zal ook niet de laatste zijn in onze parochie waar deze harde beslissing valt. Eerder gingen de gemeenschappen van Koewacht, Kruisstraat, de Paterskerk, Doorslaar, Daknam en de Spoele doorheen eenzelfde proces van rouwen en afscheid nemen. En nog steeds blijft onze geloofsgemeenschap blijft jaar na jaar krimpen … van een kentering in de geloofspraktijk merken we vooralsnog weinig. Het is dus meer dan nodig dat we de krachten bundelen om ons geloof – ànders dan in het verleden – te vieren in een gemeenschap die zich primair op Christus ent. Zoals deken Geert zei in de homilie:
“Je spreekt van kerk als je een gemeenschap hebt van mensen die God in hun hart toelaten, een gemeenschap van mensen die daar waar ze wonen teken van Gods liefde zijn. God is onder ons komen wonen niet in een gebouw maar in de liefde van Jezus Christus.”
Oefenen in de liefde
Willen we het geloof brandende houden in onze parochie van Lokeren-Moerbeke zullen we ons dus vooral moeten oefenen in de liefde die we vanuit de eucharistie (die niet meer overal en altijd gevierd wordt) uitdragen naar onze eigen buurt om daar met anderen te delen in een getuigenis van naastenliefde. “Ook in de toekomst hebben we bezielde mensen nodig, hier op Oudenbos. Mensen die vervuld zijn van Jezus’ goede Geest. We zullen ons daarvoor inspireren op het blazen van Jezus over de leerlingen; het blazen van Jezus dat kracht schenkt, de gave van de geest schenkt, bezieling schenkt”, aldus deken Geert in zijn homilie.
Gesloten?! OPEN kerk!
Hoewel in de volksmond er gesproken wordt dat de kerk van Oudenbos “gesloten” zal worden, hopen we nét het omgekeerde. Vanuit de priesters parochieploeg zijn we immers vragende partij om de kerken (regelmatig) open te stellen opdat het ware gebedshuizen mogen zijn waar mensen in stilte of met zachte muziek bij God kunnen verwijlen … een kaarsje branden … verpozen tijdens een fietstochtje … zin zoeken én vinden … Ook voor Oudenbos hopen we dat deze toekomst van een “open kerk” is weggelegd. Die vraag en opdracht is weggelegd voor de kerkfabriek die instaat voor het materiële beheer. Als “goede huisvader” is het hun verantwoordelijkheid te onderzoeken wat en hoe zoiets mogelijk is. Wij hopen alvast dat vele (pittoreske) kerkjes van onze parochie deze kans grijpen!
Bovendien blijft deze kerk een liturgische ruimte waarin schoolvieringen, uitvaarten en huwelijken plaatsvinden!
Woorden van dank
Aan het einde van de stemmige viering in Oudenbos nam de voorzitter van de kerkfabriek, Marc Alderweireldt het woord. Daarvan onthouden we vooral de woorden van dank die hij, net zoals de deken, richtte aan de zovele helpende handen voor en achter de schermen die zich in Oudenbos vele jaren (en hopelijk ook in de toekomst) verdienstelijk hebben opgesteld. De lectoren, de vrijwilligers die instaan voor het onderhoud en versiering van de kerk, organist Jo Van Eetvelde, de leden van de kerkfabriek, het koor Malaïka onder leiding van Kirstien Heirman en Simon Neyt aan de piano … en zovele anderen. Een bijzonder dankwoord werd in de homilie al gericht tot Marijke en Maaike die de wekelijkse kosterdienst voor hun rekening namen. Vele helpende handen dus – veelal in alle discretie en stilte – we mogen (moeten!) daar dankbaar voor zijn. Die dank werd ook uitgedrukt op de receptie die door de parochie werd aangeboden aan alle aanwezigen, aansluitend op de viering.
En is die dankbaarheid om wat gedeeld werd, zovele jaren, niet het mooiste souvenier?
Hoopvol kijken naar de toekomst
Zoals gezegd: Oudenbos is niet de eerste kerk en zal ook niet de laatste zijn in onze parochie waar deze harde beslissing valt. Het nemen van die beslissing is altijd moeilijk en ongewenst en komt nooit “zomaar” of “willekeurig” uit de lucht vallen. Helaas zal ook in de toekomst dit nog gebeuren, tot het tij gekeerd is. Maar laten we ons niet verbitterd maken of moedeloos bij de pakken gaan neerzitten. Christenen zijn mensen van en vol hoop. Daarom een warme oproep om hoopvol naar de toekomst te kijken: de veranderingen (en daardoor beproevingen) in onze gemeenschap te ondergaan met het rustige vertrouwen en de hoop dat er gebouwd wordt aan een gemeenschap die aangepast is aan een fundamenteel andere maatschappij en samenleving dan die van enkele decennia geleden.
We veranderen immers niet louter om de verandering maar wel om de noodzaak ook in de toekomst blijvend te kunnen spreken van een kerkgemeenschap, een parochie, een groep gelovige pelgrims in Lokeren én Moerbeke. Samen kunnen we moedig die weg gaan, daarin moeten we geloven. Elkaar steunend in moeilijke dagen, zoals bijvoorbeeld bij Pinksteren in Oudenbos. Maar ook diep dankbaar voor de mooie dingen die we samen delen in attent mede-christen zijn voor elkaar. Kijk jij hoopvol mee naar die toekomst en ga je mee op die weg? Welkom!
