In memoriam Zuster Emmanuelle
Een grote vrouw is van ons heengegaan ….
Onverwacht maar zéker niet onvoorbereid is Zuster Emmanuelle uit ons midden overgegaan naar het Vaderhuis. Zuster Emmanuelle, in de wereld geboren als Godelieve Wiels, zag het levenslicht op 13 augustus 1936 te Zele-Heikant. Zij zou daar samen met twee broers gelukkig opgroeien. In het voetspoor van haar tante, die lid was van de Congregatie van de Zusters der Heilige Engelen, werd ook zij lid van de Congregatie, en verbond zich door professie op 3 april 1960 aan de Congregatie, voor een gegeven leven: Godgewijd en mensen-toegewijd. Trouw aan psalm 16 die gebeden wordt bij de inkleding van een kloosterling: God is mijn erfdeel, Hij is mijn dronk uit de beker. Op 7 maart 2021 is zij teruggekeerd naar haar Schepper en Heer die zij haar hele leven zou trouw heeft gediend, na een ziekbed dat geen dag heeft geduurd. Moge zij door Hem met liefde en tederheid worden ontvangen.
Klein van gestalte als ze was, was ze groot in de zorg. Gedurende veertig jaar heeft ze samen met Zuster Gabriël en onder de leiding van Moeder Alberta tot die overleed, werkzaam geweest in het Bisschoppelijk Kasteel te Belsele. In dit Kasteel werden oudere en hulpbehoevende priesters opgevangen en met de beste zorgen omgeven naar lichaam en ziel. Zuster Emmanuelle nam de lichamelijke zorg zeer ter harte. Hygiëne en netheid voerde zij hoog in het vaandel. Maar toch wilde zij vooral dat de rustende priesters zich thuis zouden voelen in Belsele. Ook het overleg met artsen en paramedici nam zij zeer ter harte. Geen zorg was haar teveel, ook niet als oudere priesters al eens de neiging hadden om ietwat eigengereid of eigenzinnig in het leven te staan. Zij had daar begrip en respect voor. Zij woonde niet in het Bisschoppelijk kasteel, neen, zij wàs het Bisschoppelijk Kasteel.
Het viel haar dan ook zwaar wanneer zij na veertig jaar trouwe dienst, naar het Hoofdhuis in de Brugstraat te Lokeren moest komen omdat zij door de medezusters gekozen was tot Algemeen Overste van de Congregatie, nadat de termijn van Zuster Lutgardis ten einde was gekomen. Meer dan twintig jaar zal zij deze opdracht ter harte nemen. En zij heeft dat weer op haar eigen weergaloze manier gedaan: met heel veel zorg, liefde en barmhartigheid. Eén van haar grote aandachtspunten was de zorg voor de huiselijkheid van het leven van de zusters: zelden heb ik verzorgder tafels gezien dan die welke Zuster Emmanuelle verzorgde bij de hoogfeest van Kerstmis, Pasen en de aartsengel Michaël (patroon van de Congregatie). Van jubilea maakte zij echt een feestdag voor de jubilaris maar evenzeer voor de familie en de andere leden van de Congregatie. Een verzorgde liturgie, een mooie receptie en een feestelijke maaltijd. Zij had graag mensen feestelijk rond zich, ook de familieleden van de zusters waren altijd welkom. Zij besteedde ook aandacht aan de viering van verjaardagen met taart en een kleine attentie, waarlijk een minderheid in kloosterland. Een attentie was er ook bij Pasen en Kerstmis. Werkelijkheid groots.
En in de zorg voor de hulpbehoevende zusters spaarde zij zich niet om zelfs ’s nachts op te staan om te gaan kijken of de zuster geen hulp nodig had, niet in bed moest gedraaid worden, … Zij heeft zich werkelijk volledig gegeven . Zij was geen overste maar allereerst de dienares van allen. Maar had ze in de school van de Heer Jezus niet geleerd dat wie de grootste wil zijn dienaar van allen moet worden.
Zij durfde het ook aan om de kloostergebouwen die niet meer aangepast waren aan de noden van deze tijd (daterend uit 1932) en aan de zorgen van een ouder wordende congregatie goeddeels af te breken en te vervangen door 13 mooie gelijkvloerse zorgflatjes. Waarlijk van durf getuigend om die beslissing te nemen. Zij kon daarbij rekenen op de steun van trouwe raadgevers.
Tot slot wil ik ook wijzen op haar zorg voor de Kloosterkapel (daterend uit 1934). Zij stond erop dat er mooie en verzorgde bloemen in de kapel waren. Zij vernieuwde de liturgische gewaden, allemaal tot meerder eer en glorie van haar Grote Meester. En zij kon genieten van de gevierde liturgie, en ook als ze er mooie foto’s van kon maken. Zoals het op de wand van het koor van de Kloosterkapel staat: Angeli Te laudant, de engelen loven U, Heer, onophoudelijk.
Emmanuelle was haar kloosternaam, naar de Heiland zelf met wie zij de weg van haar leven en kloosterleven zo innig is gegaan. Emmanuel betekent: ‘God met ons’, wel zij was er voor de zusters en voor ons medewerkers in het klooster. Niets was haar teveel.
Voor haar mogen wij bidden met de woorden uit het laatste bijbelboek, de Apocalyps: Zalig de doden die sterven in de Heer. Ja waarlijk, zegt de Geest, en mogen hun daden hun vergezellen.
Moge de Heer tot Zuster Emmanuelle zeggen: uitstekend goede en trouwe dienares. Ga binnen in de vreugde van uw Heer.
Zuster Emmanuelle, nu gij in het koor van de Engelen en Aartsengelen staat, hou niet op voor ons te zorgen, over ons te waken en spreek voor ons ten beste.
Heilige Michaël, wees zuster Emmanuelle nu genadig en bid met en voor haar, en door Christus onze Heer.
