Om even bij stil te staan

Lof en dank bij de gouden verjaardag van de priesterwijding van Deken Herman Dewulf op 4 juni 1966, en dat vieren we plechtig op 5 juni 2016.

Onder het dak van een kerk beleeft een gemeenschap vele sterke momenten van het leven. Van het doopsel van kinderen tot de liturgie van onze dierbare overledenen. Communie, vormsel, huwelijk, jubilea, wijdingen tot diaken en priester … allemaal momenten die ons leven innig raken. Maar allereerst vieren wij hier God. Hij is de eigenlijke Gastheer van dit huis en wij zijn er te gast. Een parochiegemeenschap, een geloofsgemeenschap zijn op hun paasbest als zij eucharistie vieren: eigenlijk God vieren en Hem danken omdat Hij zich laat ontmoeten in de Heer Jezus.

Vijftig jaar mag Deken Dewulf hierin voorgaan, de bemiddelaar zijn om God thuis te laten komen, en wij bij Hem. Priester zijn is geen evidentie, vandaag niet en 50 jaar geleden ook niet. Velen hebben de mond vol over ‘iets van je leven te maken. Zoek uw eigenste weg’. En Jezus zegt: ‘Ik ben de Weg’, mijn weg moet je gaan, die brengt je tot waarheid om in te leven. Anderen roepen luid ‘je ding te doen en jezelf ook graag te zien’. En Jezus zegt: ‘Wie mijn leerling wil zijn moet zichzelf verloochenen’. Wie zichzelf niet verloochent, kan niet gelukkig zijn. Zijn er juist daarom vandaag niet zoveel mensen waanzinnig ongelukkig? Als men niet neen kan zeggen tegen zichzelf, kan men dan wel ja zeggen tegen de ander? Elke heilige heeft zijn verleden, zegt de H. Augustinus ons, maar gelukkig heeft ook elke zondaar een toekomst bij God.

Een parochiegemeenschap, een geloofsgemeenschap en de gewijde voorganger hebben met elkaar gemeen dat zij zich als zonnebloemen altijd keren naar het licht. En hoe meer een zonnebloem zich keert naar de zon, hoe beter de pitten kunnen rijpen.
Hoe meer een parochiegemeenschap, een geloofsgemeenschap en haar gewijde voorganger zich keren naar de Heer, hoe beter de vruchten, de gaven van de Geest kunnen rijpen, hoe weldadiger en tastbaarder het leven wordt in deze geloofsgemeenschap.

Zonnebloemen keren zich spontaan naar de zon, mensen en gemeenschappen doen dat minder vanzelfsprekend. Zowel de stadsmens als de buitenmens heeft wat last van die vele wolken die het zonlicht versluieren … en dan zouden ook zonnebloemen soms niet weten welke kant op te draaien. En dan toch te blijven geloven! Ik ben ervan overtuigd dat dàt precies mensen ten diepste geneest en gelukkig maakt … ook al zit er veel tegen in het leven.

Vijftig jaar lang, vijftig genadejaren des Heren, mag Deken Dewulf nu al –altijd weer en altijd meer- die weldadige Zon laten schijnen over zoveel mensen in de gave van de eucharistie, in de hostie die telkens weer als de Heer Jezus zelf wordt gepresenteerd, als de onuitputtelijke zonneglans voor ons leven. Gelovige mensen richten zich altijd weer naar de Heer Jezus.

Dat doen wij ook heel uitdrukkelijk en op bijzondere wijze op 5 juni bij de viering van het gouden priesterschap van Deken Dewulf. We geven daarmee uitdrukking dat de Heer Jezus in het midden staat van zijn leven en van ons leven, aan het begin en aan het einde.

Neem het van mij aan: geloven is een goede zaak en de eucharistie vieren is meer dan naar de mis gaan. Het is de geloofsgemeenschap die de Heer Jezus ontmoet totdat Hij wederkomt.

Ik loof U, Heer, Gij die onze stem zijt,
Ik loof U, Gij die onze Geest zijt,
en omdat ons bestaan een gave is van uw liefde,
wordt heel ons leven omgevormd tot een eeuwigdurende liturgie van lofprijzing.

Vanwege heel onze dekenale gelovige gemeenschap, en van harte:
Proficiat aan de gouden jubilaris!        

Gunter Maes