SAMEN OP WEG VOOR BURKINA FASO
‘Samen op weg gaan’, wordt gemakkelijk gezegd, maar wat als je dat ook echt doet? Op zaterdag 25 maart hebben we dat samen met de vormelingen van Moerbeke ondervonden.
Een tiental jaar geleden gingen de vormelingen telkens bloemen verkopen voor het goede doel, met name Broederlijk Delen. Ze dienden met de andere kinderen van hun catechesegroepje in een aantal Moerbeekse straten van deur tot deur te gaan om te vragen of de mensen bloemen wilden kopen. Best wel een opdracht: jezelf en alle schroom overwinnen om iets te vragen, en dan nog voor een ander.
In feite is er niet zo veel veranderd. Alleen dienen we nu familie en bekenden aan te spreken om ons te sponsoren voor een wandeltocht van 10 kilometer. We kregen daarvoor een kaart, waarop we nauwkeurig moeten noteren wie ons voor hoeveel sponsort. Die kaart mochten we samen met het ingezamelde geld inleveren op ons startpunt: de Moerbeekse volksdansweide. Ondertussen is het al enkele jaren geleden dat op de weide op de hoek van Keizershoek en … Keizershoek, rechtover de plaats waar nu alleen een stuk van de schoorsteen nog herinnert aan Jeugdherberg Francipany, een meiboomplanting plaatsvond. De Moerbeekse volksdansgroep Toon&Tine vond daar zijn oorsprong, en de weide wordt onder ‘ingeweiden’ nog steeds ‘de volksdansweide’ genoemd.
Van daar trokken we langs de rand van het natuurreservaat ‘Heidebos’ richting Kruisstraat. Het weer viel enorm mee, we kwamen dus enorm veel wandelaars tegen. De groep kweet zich voorbeeldig van zijn taak. Anders dan andere jaren maakte bijna geen enkele jongen gebruik van de mogelijkheid om de meisjes te bekogelen met sparrenappels. En op een enkele vormeling na (M/V) klom bijna niemand in een boom, onderweg. Maar voor de rest was er veel plezier, werden er leuke gesprekken gevoerd, liepen sommigen zich het hart uit het lijf om nadien ergens te blijven plakken, en bekeken anderen de wandelende groep liever van op wat afstand. Af en toe werd het lint wel heel lang gerokken. Op een paar plekken hielden we halt om even te rusten en te luisteren naar een tekst, die een van de catechisten voorlas. Chris vroeg op het laatste wat al die teksten gemeen hadden? Vooral het feit dat we ons geven, in feite iets wat we ook volop aan het doen waren. Zoals vaak bij dergelijke tochten eindigde het met wat gemengde gevoelens: enerzijds blij dat we het allemaal gehaald hadden, anderzijds spijt dat het al voorbij was.
Maar onze namiddag was nog niet voorbij: met de wagen of met de fiets trokken we naar De Palster, waar enkele vriendelijke moeders en catechisten pannenkoeken aan het bakken waren. Enkele kinderen en de catechisten van de Koewacht vervoegden ons om ze op te smullen. Nadien was het tijd voor de viering, wel wat speciaal, want het was naamopgave en kruisjesmis. In de kerk namen we eerst alle liedjes door. Het alleluja, alleluja scheerde de hoogste toppen qua enthousiasme. Het is ook heel meeslepend: terwijl we zingen klappen we mee, net zoals we ook al mochten doen op de Bavodag. Priester Herbert vertelde ons in het begin van de viering al dat we samen 768,37 euro bijeenbrachten om de mensen in Burkina Faso beter te helpen boeren.
Het thema van de viering was: ‘Samen op weg naar Jezus’. Dat is precies wat we nu al een half jaar doen:: wekelijks in ons catechesegroepje stilstaan bij hoe Jezus anderen gelukkig wilde zien, klaarstond om anderen te helpen of hen te vergeven wanneer ze iets mispeuterd hadden. Nu zijn we bezig met de gemeenschap die we vormen, de kerk waar we binnenkort tijdens het vormsel volwaardig lid van worden. We leren dat het kerkgebouw genoemd is naar de groep van gelovigen die er geregeld samenkomt om te vieren en mekaar te ontmoeten in gebed. We zongen: ‘kijk eens om je heen, je bent niet alleen’. We waren ook niet alleen, vele gezinsleden, peters en meters waren ook aanwezig. Het doet deugd er niet alleen voor te staan, net als tijdens onze wandeltocht. Stel je voor dat we die 10 kilometer helemaal op ons eentje hadden moeten stappen. Daar zou geen einde aan gekomen zijn. Een speciaal moment was toen we een voor een geroepen werden bij onze naam, “ja hier ben ik” antwoordden, en bij priester Herbert een houten kruisje mochten ontvangen. Dat kruisje gaan we allemaal dragen tijdens de vormselviering, binnen anderhalve maand. Hoe verschillend de mooie kleren ook mogen zijn die bij de meesten al in de kast liggen voor die grote dag: dat kruisje bindt ons en maakt ons tot een groep, een groep die ontdekt heeft dat het samen beter lukt om bergen te verzetten en anderen te helpen om hun kruis te dragen.
