Een dubbele verjaardag (onder protest)
Sinds 1944 kent ons land de sociale zekerheid. Eens bedoeld om een antwoord te geven aan de schrijnende armoede, vooral bij de arbeiders, die door ziekte, arbeidsongeval of andere tegenslag zonder inkomen vielen.
De eerste vormen van sociale zekerheid waren tekenen van solidariteit door leden van dezelfde groep die een bijdrage leverden voor onfortuinlijke lotgenoten. Maar wie neemt het dan op voor de zieken, mensen met een beperking? Hun lotgenoten kunnen hen niet ondersteunen.
Daarom ontstaat een solidair systeem voor iedereen: de sociale zekerheid. Zowel de werkgever als de werknemer draagt een deel van het loon af om mensen in (tijdelijke) nood te lenigen.
Het systeem is er voor iedereen en iedereen kan ervan mee genieten door werkloosheidsuitkering, ziekteverzekering, pensioen, kinderbijslag, verlofstelsels en andere. Zo krijgt het bij de hele bevolking een positief karakter.
Maar al snel blijken bepaalde groepen uit de samenleving buiten de boot te vallen. Mensen die net niet voldoende verdienen om menswaardig te leven, maar teveel om een uitkering te krijgen. Mensen met een heel speciaal probleem – een uitzonderijke ziekte (denk maar aan Pia) – een extra nood aan begeleiding of opvang… Daarvoor ontstaan concrete intermenselijke initiatieven – zie de initiatieven van bijvoorbeeld De Warmste Week.
Voor andere groepen volstaat de structurele hulp niet. Zij zijn aangewezen op terugkerende initiatieven van sympathisanten via lokale of gewestelijke acties zoals bijvoorbeeld “Kom op tegen kanker”.
Deze acties spitsen zich vooral toe op de materiële noden – en dat is noodzakelijk.
Maar evenzeer is het menswaardig kunnen leven, kunnen deelnemen aan het sociaal leven, belangrijk zijn in de ogen van iemand anders van levensbelang voor mensen.
Zo krijg je ook initiatieven als “De Moazoart”, Alderande, de Kringwinkel of de Cirkel in het straatbeeld: initiatieven die mensen een waardevolle tijdsbesteding geven en hen in contact brengen met de maatschappij.
Welzijnszorg probeert reeds 50 jaar de beide invalshoeken te belichten. Een goed systeem van structurele voorzieningen is noodzakelijk, naast de blijvende Solidariteit van de ene mens naar de andere. En het evenwaardig samen leven onder elkaar. Vandaar de slogan die Welzijnszorg dit jaar opnieuw hanteert: Samen Solidair Tegen Armoede!
Welzijnszorg geeft – vaak via concrete verhalen van mensen – stem aan mensen die in armoede leven. Vaak door tegenslag (faillissement – ongeneeslijke ziekte - …)
Welzijnszorg steunt lokaal mensen die armoede helpen bestrijden – materieel of naar waardigheid – in meer dan 100 projecten in Vlaanderen. Zo ging de 20ste prijs Armoede Uitsluiten naar De Schakel in Puurs. Een Welzijnsschakel en vereniging die inzet op duurzame en structurele verbeteringen voor mensen in armoedesituaties, waar armen het woord nemen en dat al 25 jaar.
Als je bij Welzijnszorg aanklopt om steun, dan gaat het niet alleen over de centen, maar ook over de zichtbaarheid, de inzet van vrijwilligers, stem geven aan vergeten groepen of mensen.
Als je dus Welzijnszorg steunt, dan gaat het over meer dan alleen maar materiële nood, maar om menswaardig leven.
Ook in onze parochie komen de volgende weken acties ten voordele van Welzijnszorg. Kaarsenverkoop - Soep op de stoep, mogelijks nog andere. Wij willen deze acties ten zeerste aanbevelen omdat wij weten dat ze noodzakelijk zijn. Want nog steeds leeft 1 op 7 Vlamingen in armoede (onder de Europese armoedegrens). Of zoals Welzijnszorg het vorig jaar over de jongeren formuleerde: 1 op 5 loopt in de buitenbaan… maar dan de hele tijd van zijn of haar leven. Want rond de pensioengerechtigde leeftijd stijgt het risico op armoede naar 1 op 4 Vlamingen…
Onze sociale zekerheid slaagt er dus niet in om armoede uit te sluiten in onze samenleving.
Aan ons om de gaatjes te vullen, vóór mensen erin tuimelen… De mazen van het net te dichten vooraleer er mensen door de mazen vallen…
Maar uiteindelijk gaat het over keuzes maken.
Wat is voor ons prioritair?
Met wie zijn wij solidair?
Voor wie willen wij die laatste kilometer gaan…
Bob Van Lancker
