Dankwoord van priester Herbert.
De voorbije weken werd ik door velen aangesproken.
“Is het waar dat u weg moet” …
“Ja, dat is waar” …
“Dat is toch snel dat ze u afpakken” …
Het is een begrijpelijke reactie en ook ik vind het snel dat ik Lokeren en Moerbeke moet verlaten. Hoewel: vanaf zomer 2016 met de oprichting van de nieuwe dekenaten en de komst van Geert als deken, ben ik mijn tijd in Lokeren en Moerbeke als “extra tijd” gaan beschouwen. Tegen elk van mijn verwachtingen in mocht ik – nadat ik twee jaar zondagsonderpastoor was en vooral moest studeren – aanblijven als onderpastoor en mij hier in Lokeren en Moerbeke inzetten voor de opbouw en de uitbouw van de nieuwe parochie.
De voorbije 2,5 jaar heb ik me daar hard voor ingezet, in het volle vertrouwen van en samenwerking met deken Geert. Ik heb daarbij steeds het gemeenschappelijke belang van de nieuwe parochie als geheel voor ogen gehouden, veel meer dan individuele belangen van verengingen, personen, heilige huisjes of kerkgebouwen. Het gaat naar mijn aanvoelen immers niet om de gebouwen of individuen maar wel om het leven dat daarbinnen gebeurt als één gemeenschap, de roeping die ons tot Godsvolk maakt. Harde keuzes werden voorbereid, moeilijke keuzes werden genomen. Het is mij niet altijd of door iedereen in dank afgenomen.
Ik legde de lat hoog, voor wie meewerkte maar ook voor mezelf. Dat ik daardoor mensen heb gekwetst en misschien ontmoedigd, besef ik en dat spijt me ook, maar nogmaals: voor mij staat en stond steeds het algemeen belang van die éne nieuwe parochie in Lokeren én Moerbeke voorop. Die gemeenschap waar ik zo hard in geloof, over oude grenzen heen, zoekend naar een nieuwe manier van bestaan in een harde tijd waarin geloven onder vuur ligt … de voorbije jaren hebben we dit met succes gedaan en daar mogen we nederig fier over zijn.
Laat het vooral een stimulans zijn voor de toekomst en blijf dit doen in de toekomst: bouw verder op het fundament dat Christus zelf is, hoopvol kijkend naar de dag van morgen. Blijf vertrouwen op de Heer die onverwacht en onvermoed ons meer nabij is dan we durven dromen! Want …
Brandde ons hart niet, wanneer we samen de Goede Week vierden?
Brandde ons hart niet, wanneer we samen mooie vieringen hadden zoals de tv-missen, de startviering, de Maria-bedevaart, ziekenzalving, gezinsviering, instapviering, …?
Brandde ons hart niet, wanneer we elkaar mochten ontmoeten rond de adventskaars of “ten huize van” in de veertigdagentijd?
Brandde ons hart niet, wanneer we mochten voelen dat het Christus zélf was, àl die keren bij wie wij te gast mochten en mogen zijn. Laten we ons altijd richten op Hem!
Onze kerkgemeenschap in Lokeren-Moerbeke staat vandaag steviger in de steigers dan gisteren. En morgen mag ze nog steviger in haar schoenen staan. Ik heb daarom op dit moment maar een wens: sla de hand aan de ploeg met velen, zoals het evangelie oproept, en maak de Kerk waar, maak het evangelie waar – zoals we de voorbije tijd steeds hebben gedaan. Wij allen zijn gedoopten en daardoor geroepen en gezonden om God aanwezig te stellen in de toekomst. Zoals ik in de homilie reeds liet verstaan: de Kerkgemeenschap is vooreerst en voor alles een gemeenschap van gedoopten, geen priesterkerk, wij – priesters – nemen dan wel een eigen plaats in, vooreerst zijn we met u gedoopten in Godsnaam. Daarom deze oproep: maak de Kerk waar in de komende tijd, getuig van de evangelische vreugde, leef in Gods kracht en werkzame Geest.
Genoeg gepreekt, tijd om af te ronden en – zoals zo vaak – dankjewel te zeggen.
Dank, Geert, voor de jaren samen. Hoe verschillend we ook zijn, ik – de uitbundige jonge herder die immer vooruit wil … jij – de iets minder jonge herder maar steeds bedacht op wie achterblijft en groot vertrouwen aan mij gaf … We hebben veel van elkaar geleerd en dan vooral uit het verschil en de complementariteit tussen ons. Dankzij jou kijk ik wat vaker en wat meer achterom en kan ik beter relativeren als dat nodig is.
Dank, Gunter, voor je immer wijze raad bij ingewikkelde kwesties en andere vraagstukken.
Veel dank, Martine, voor alles. 2,5 jaren waren we elkaars steun en toeverlaat in goede en kwade dagen. Om het met de woorden te zeggen van deken Dewulf: je bent een gouden secretaresse in onze parochie. Ik zal je missen als collega en vriendin.
Queridos amigos, Orlando y Reynaldo. Aunque el tiempo fue corto, tuvimos la oportunidad de vivir juntos, y ha sido un placer poder conocernos. Estoy seguro que nos mantendremos en contacto. En la oración y en la celebración eucarística nos mantendremos unidos como hermanos en Cristo. ¡Gracias por los buenos momentos!
Mathias, veel succes en zegen op jouw weg met de Heer.
Dank, tot slot, u allen, telkens weer present om samen te vieren. Confraters, diakens, lectoren, misdienaars, bloemenschikkers, kerkkuisers, organisten, dirigenten, koorleden, catechisten, parochieploeg, kerkfabrieken, vzw’s, vrijwilligers in zovele verenigingen, stille krachten, luide krachten, zichtbare werkers, onzichtbare werkers, vooral zij die niet vaak genoeg bedankt kunnen worden, u allen hier aanwezig: er zijn geen woorden voor de dank die ik voel in mezelf. Hier mocht ik thuiskomen, hier mocht ik – met u – mijn geloof beleven, hier mocht ik – met u – parochie zijn. Het was mij een eer en waar genoegen uw priester te mogen zijn, al die jaren. Heel oprecht, uit het diepste van mijn hart zeg ik daarom: dankuwel.
