De Paastijd is traditiegetrouw een periode waarin we heel wat kinderen en jongeren en volgende stap laten zetten in hun geloof. Het is de tijd van de eerste communievieringen en de vormselvieringen. De lente- en zomermaanden zijn ook de maanden waar er meer gedoopt wordt dan in de andere seizoenen van het jaar. Heel wat “nieuw leven” in onze kerk dus. Maar ook voor ons, gedoopten en gevormden, is dit hopelijk een periode ver-nieuw-d leven.
Initiatie: thuiskomen
Onze Kerk kent zeven sacramenten waarin God op uitzonderlijke wijze aanwezig komt in ons leven. Er zijn de sacramenten die zorgen voor heling, heil en eenheid in ons leven: de ziekenzalving en het sacrament van de verzoening. Lijden en geslagen wonden worden “hersteld” door nabijheid en barmhartigheid. Er zijn de sacramenten die een levenskeuze ondersteunen: het sacrament van het huwelijk en het sacrament van de wijding. Maar vooreerst zijn er die sacramenten waardoor wij thuiskomen in het geloof. Door het doopsel worden we opgenomen in de geloofsgemeenschap in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. In het sacrament van het vormsel, bevestigen we wat ons geloof is. En in de eucharistie vieren we dankbaar telkens opnieuw dat God ons nabij is en blijft in zijn Woord, in de tekenen van Brood en Wijn, in de gemeenschap waar wij thuis mogen komen.
Thuiskomen: elke keer opnieuw
Dat initiëren of thuiskomen in het geloof is niet iets van onze kindertijd alleen. Wel integendeel. Hoe lang of hoe recent het ook geleden is dat we de initiatiesacramenten ontvangen hebben. Wat van belang is, is dat we beseffen dat we elke eucharistie opnieuw worden uitgenodigd, zoals die eerste keer, om “ja” te zeggen op de roepstem van de Heer. Aan de kinderen in de eerste klas wordt in deze weken terecht gezegd dat Jezus hun vriend wil zijn en dat zij – als teken daarvan – mogen aanschuiven aan de tafel van de Heer en deelgenoot worden (communiceren) aan zijn leven. Maar die uitnodiging is dus niet enkel voor de kinderen. Ze geldt elke keer opnieuw ook voor ons. Het is onszelf klein weten tegenover het grote mysterie van de eucharistie dat we nooit helemaal zullen begrijpen of bevatten.
Anderen laten thuiskomen: écht Kerk zijn!
Elke keer eucharistievieren is daarom als een nieuwe keer, een eerste keer de Heer ontmoeten. Samen eucharistie vieren is dus een oprechte uitnodiging om steeds opnieuw thuis te komen in het geloof, in de gemeenschap, bij God. Het is beseffen dat ons ‘groeien in geloof’ nooit af is, maar dat we samen, gesterkt door dit sacrament, moedig verder de weg mogen gaan – ons leven lang. En juist omdat die initiatie eigenlijk nooit af is, is het van cruciaal belang dat ze gebeurt in de gemeenschap waar we doorgaans samenkomen voor de zondagse eucharistie op zaterdagavond of zondagmorgen. Thuiskomen in het geloof doe je immers in een gemeenschap die leeft en draagt, die begeleidt en aanwezig is. Het is de Kerkgemeenschap op haar best en haar mooist.
Anderen laten thuiskomen: loont het de moeite?
Er is daarom bewust gekozen om de vormselvieringen en de eerste communievieringen zoveel mogelijk in de zondagsvieringen te laten gebeuren. We rekenen op een aanwezigheid van de getrouwe gemeenschap die op die dag samen met de priester voorgaat, getuigt in gelovig samen zijn. Samen met de catechisten, samen met de betrokken scholen, proberen we de viering zo kindvriendelijk mogelijk – maar ook zo gemeenschapsvriendelijk mogelijk te maken. Dat is een moeilijke maar geen onmogelijk evenwichtsoefening. En de ene keer zal het wat beter lukken dan een andere keer. Belangrijk is dat de getrouwe gemeenschap op die momenten niet afhaakt, maar – we herhalen het graag – mee voorgaat in geloof en toont wat de vreugde van het evangelie, de vreugde van het geloof is. Het kan de start zijn van een nieuwe kerkervaring die anderen aanspreekt omdat men voelt: ik mag hier komen zo vaak of weinig als ik wil. Als ik er ben, heb ik een plaats en voel ik me thuis. Wie bijvoorbeeld in de voorbije weken een doopviering van een eerste communicant meevierde, ervoer wat het betekent om dat sàmen – in gemeenschap te mogen doen! Dàt is die nieuwe parochie en Kerkgemeenschap van morgen. Daar willen we aan bouwen – steeds opnieuw.
Een warme oproep dus om in de komende weken trouw op post te zijn en mee te vieren met al die kinderen en jongeren zodat zij een mooie kerkervaring mogen opdoen.
