Onze parochie in Lokeren-Moerbeke kent heel wat leerkrachten. Voor hen – en zovele kinderen – start komende maandag, 3 september, een nieuw schooljaar. We laten hen hierover even mijmeren als afronding van de zomervakantie.
Mijmeringen over verbondenheid
Ondanks het feit dat leerkrachten met enkele jaren op de teller wel voldoende ervaring hebben met de start van een nieuw schooljaar, blijft 1 september hoe dan ook altijd een spannende en symbolische dag. Het is steeds weer opnieuw beginnen en het geeft toch altijd wel wat ‘kriebels in de buik’. Ik hoop vooral dat het nieuwe schooljaar er één mag worden waarin leerkrachten en leerlingen elkaar ‘vinden’. Samen bouwen aan toekomst voor kinderen en jongeren door steeds opnieuw bij te leren in een sfeer van respect voor elkaar en verbondenheid met elkaar. Zo groeit er vertrouwen en dat is een ideale voedingsbodem om op verder te werken. Die verbondenheid, dat respect en vertrouwen wens ik alle leerkrachten, secretariaatsmensen, directies, onderhoudsmensen, kortom, alle personeelsleden, ook onderling toe!
Bjorn Haegeman
Mijmeringen over verdieping
Bij het begin van een nieuw schooljaar kijk je altijd een beetje weemoedig terug naar de voorbije vakantie, maar ook met een frisse 'goesting' naar het nieuwe schooljaar. In de loop van de vakantie zijn nieuwe ideeën naar boven geborreld en die wil je nu in de praktijk brengen. Uitproberen, meegeven, beleven en ervaren. Je kijkt terug uit naar de kinderen, hun vakantieverhalen willen horen, hun fijne momenten willen delen, maar ook als ze het moeilijk hadden, er weer willen zijn voor hen. Dit nieuwe schooljaar starten we met een 4-tal schoolvieringen op zondag (en dus niet op school tijdens de week), verspreid doorheen de loop van het jaar: nieuwsgierig naar hoe het verlopen zal, zin om ze mee te krijgen, te enthousiasmeren – niet alleen de kinderen, maar ook hun gezin, hun familie. Zin om mensen in beweging te krijgen. Ook de nood voelen om de kinderen weer rust te brengen, stilte en gebed, nabijheid, waar ze vaak in een drukke vakantie niet toe gekomen zijn.
Martine Vervaet
Mijmering over nieuwe uitdagingen
Vanaf 3 september wacht mij een nieuwe uitdaging: na meer dan 30 jaar klastitularis te zijn geweest, waarvan meer dan 20 jaar in het eerste leerjaar, word ik nu zorgleerkracht. Ik zal in de klas collega’s gaan ondersteunen, kinderen met moeilijkheden bijstaan en sterke leerlingen meer uitdaging bieden. Ik start met dubbele gevoelens: enerzijds vind ik het jammer om geen klas meer te hebben omdat je toch een nauwe band krijgt met leerlingen en hun vorderingen van nabij kunt volgen en begeleiden, anderzijds bieden zich nu allicht nieuwe mogelijkheden aan. Heel wat kinderen hebben immers nood aan extra, specifieke zorgen. Ook kan ik mentor zijn voor jonge leerkrachten. Het jaarthema op onze school is: “Ja, natuurlijk!” Ik hoop om dit schooljaar dit thema méér te laten zijn dan alleen “natuur ontdekken, zorg voor het milieu”. Ik wil proberen om leerlingen en leerkrachten te laten aanvoelen dat er ook een “gelovige” bril is waarmee je naar de natuur kunt kijken. De reis naar Assisi heeft me nog meer geïnspireerd om, in het spoor van Franciscus, te komen tot respect, verwondering, dankbaarheid, stilte, gebed, liefde voor de natuur en mens. Hiervoor wil ik me dit schooljaar speciaal inzetten, samen met mijn collega’s van de Pastorale Werkgroep. Ik wens iedereen die betrokken is bij het nieuwe schooljaar een goede start en een deugddoend, verrijkend schooljaar met veel enthousiasme!
Ineke Bosch
Voor sommigen is het een bijzondere start van het schooljaar. Geert start aan een verdiend pensioen … Bob start aan het laatste jaar van zijn schoolloopbaan
Mijmeringen over evoluties
Op 3 september begint de schoolgaande jeugd aan een nieuw schooljaar. Wij wensen hun alvast een succesrijke periode toe! Maar er zijn ook leerkrachten die op deze datum aan hun pensioen beginnen. Ik heb het geluk om bij dit legioen te horen. Men heeft me gevraagd om enkele ervaringen neer te schrijven bij deze voor mij belangrijke gebeurtenis. Hier ga ik dan:
Ik begon mijn carrière in het gezegende jaar 1976, het jaar van de lange hete zomer… Ik kon beginnen in het Sint-Teresiacollege te Eksaarde, een school met uitsluitend internen, die voor een groot deel uit West-Vlaanderen kwamen. Iedereen moest een hele week op school blijven, ook al woonden enkele dorpelingen tegenover de school. Het leerlingenaantal bedroeg toen zowat 150 en de leerkrachten - ongeveer 10 mannen – zorgden voor de pedagogische begeleiding. Vrouwelijke leerkrachten waren toen nog niet aan de orde!
Wat ik me nog herinner uit mijn eerste werkjaar: ik was in het bezit van een rekentoestel, dat toen zowat 3.990 Belgische frank kostte, een gigantisch bedrag voor een beginnende leerkracht … Wij moesten alle resultaten zelf uitrekenen en dan doorbellen naar de collega’s die titularis waren van een bepaalde klas. Het gaf me ineens een groot Eurovisiesongfestivalgevoel, zoals bijvoorbeeld het afkondigen van: “Belgium: six points …”
Intussen is de technologie omtrent het lesgeven enorm geëvolueerd, maar toch wil ik jullie de beginperiode omtrent het verspreiden van lesmateriaal kenbaar maken. Toen ik begon les te geven, waren we in het bezit van een “stencilmachine” die in staat was om met methylalcohol maximum 50 exemplaren door te geven. Je moest wel elk exemplaar één voor één via een draaiende beweging door het toestel insteken. Wie geluk had en een beetje handigheid bezat, kon daar dus 50 blaadjes met blauwe inkt en met een “geurige” alcoholreuk aan zijn leerlingen doorgeven. Achteraf gezien een unieke periode!
En zo heb ik doorheen zowat 40 jaar heel veel evoluties doorgemaakt, de ene al succesrijker dan de andere. Ik heb me gedurende al die jaren nooit verveeld en altijd nuttig gevoeld om onze jeugdige schoolgangers iets bij te brengen. Ik ben blij dat ik in het Sint-Teresiacollege 42 jaar onafgebroken mocht lesgeven!
Geert Defauw
Mijmeringen over wat komt … dit jaar en daarna …
Elk jaar, eind augustus, begint het bij mij altijd te kriebelen. Van spanning of ik er wel klaar voor ben en ook of het dit jaar opnieuw zal lukken. Ik vergelijk het graag met de spanning bij acteurs voor de première van een toneelstuk. Die spanning moet er zijn, anders wordt het niets … Routine is uit den boze, want ook voor de leerlingen die ik voor mij krijg is alles nieuw: ik geef les aan eerstejaars in het secundair onderwijs. Ook voor hen is het dus uitkijken in spanning, met een gezonde nieuwsgierigheid, maar ook wat angst voor het onbekende.
Die angst proberen wij in het Sint-Lodewijkscollege weg te nemen met een driedaags verblijf in Westmalle reeds in de eerste volle schoolweek. Dit jaar dus op 5, 6 en 7 september. Een intensieve onderdompeling in het groepsgebeuren met de nieuwe klasgenoten en jaargenoten. We zullen dit jaar met zo’n 280 leerlingen en een 20 collega’s deze ontmoetingsdagen vorm geven. Vermoeiend, maar zeer de moeite waard!
Dit jaar kriebelt het nog wat erger dan vroeger: het wordt mijn laatste actieve schooljaar voor het pensioen. Alles voor de laatste keer: de cursussen voorbereiden, de activiteiten in goede banen leiden, de lessen verzorgen en boeiend proberen te maken, overleggen met collega’s en directies … Met dit keer nog meer drang om het allemaal perfect te laten lopen, zodat ze achteraf niet kunnen zeggen: “Hij was aan het uitbollen…”
Na vele jaren op verschillende plaatsen les gegeven te hebben kijk ik nu toch wel voldaan achterom met een beetje schrik over wat het zal worden na de actieve loopbaan … Niet dat ik niet zou weten wat te doen, maar de dagelijkse routine zal toch anders zijn… En de collega’s zal ik zeker missen.
Bob Van Lancker