Vlak voor zijn dood, wanneer hij voor het laatst met zijn leerlingen aan tafel is, spreekt Jezus nog een bijzonder gebed uit. Hij beseft dat hij naar zijn Vader terugkeert, dat hij straks niet meer in de wereld is. Maar de mensen aan wie hij Gods woord heeft doorgegeven blijven in de wereld. Ze blijven in de wereld en toch zegt Jezus dat ze niet bij de wereld horen, zoals Hij niet bij de wereld hoort. Jezus hoort niet bij de wereld want de Vader is in hem, en Jezus is in de Vader. Maar evenzo bidt Jezus nu dat ook de mensen die in Hem geloven allen één mogen zijn met de Vader en de Zoon en dat de liefde waarmee God Hem liefhad ook in ons allen mag zijn. Dit gebed van Jezus laat zien hoezeer wij God ter harte gaan, hoezeer wij door God bemind zijn.
Het is omdat we ons samen bemind weten door God, dat in de week van de eenheid christenen van diverse pluimage samenkomen om dank te zeggen voor die eenheid in Gods liefde. Naast de christenen van onze katholieke parochiekerken is er bij ons in Lokeren ook een groep christenen van de evangelische kerk De Brug.
Op een ontmoetingsavond vorige week dinsdag (23 januari) hebben we zo met de christenen van hier gezongen en gebeden. We vroegen onze God van Eenheid dat religie wereldwijd wat minder een bron van conflict zou zijn. We vroegen onze God van Vrede dat wereldleiders het symbolische Jeruzalem wat meer konden loslaten in plaats van enkel voor de eigen groep te claimen. We vroegen onze God van het Woord opdat we in onze razendsnelle communicatie- en beeldmaatschappij een manier vinden om de boodschap te begrijpen en over te brengen naar mensen van vandaag. We vroegen onze God van Liefde kracht om onze naaste lief te hebben en open te staan om de vreemdeling te verwelkomen.
Na de gebedsdienst konden we nog napraten bij een lekker broodje in de dekenij.
Tijdens deze gesprekken komt dan wel eens aan bod hoe zij en wij ons christelijk geloof vieren. Bij hen is een kerk geen gesubsidieerd historisch erfgoed maar gewoon een gebouw met een multifunctionele ruimte waar ze samenkomen. Muzikale begeleiding is geen orgel maar een groep muzikanten. Geen tekst- en zangblaadjes maar een projectiescherm. Geen vooraf voorbereide voorbeden en intenties maar spontaan uitgesproken voorbeden vanuit de vierende gemeenschap. Geen omhaling, maar wel concrete engagementen zoals bedeling van voedselpakketten. Niet enkel een voorganger die zijn bijbelteksten kent, maar ook heel wat beslagen gelovigen. Niet napraten op de stoep, maar bij een tas koffie aan de bar in de multifunctionele ruimte.
Onze katholieke eredienst is slechts één verschijningsvorm hoe mensen hun christelijk geloof vieren, één die steunt op lange culturele tradities. Sommige van onze gewoontes en tradities dreigen met de verdere vergrijzing van onze geloofsgemeenschap ook onder druk komen te staan. Misschien als we ze te hard willen vastklampen dreigen ze ons ooit als zand te ontglippen.
Zonder het kind met het badwater weg te gooien, zullen we misschien toch moeten zoeken om niet enkel stil te staan bij onze verworvenheden maar ook vandaag op zoek te gaan hoe we ons christelijk geloof gestalte geven.
Deze week van de eenheid gaf ons daar alvast een unieke gelegenheid voor: een mooie ervaring van verbondenheid tussen christenen die zich samen bemind weten door God.
Peter Bourgonjon
