Guido Huys was een geboren en getogen Lokeraar, en er terecht fier op. Hij zag er het levenslicht op 30 januari 1938. Hij groeide samen met drie zussen op in de schaduw van de toren van de Laurentiuskerk, op de Markt waar vader een bekende kleermaker was. Na zijn humaniorastudies vatte hij in Drongen en vervolgens aan het Grootseminarie te Gent zijn priesterstudies aan. Hij werd priester gewijd op 8 juni 1963. Daarna was hij actief als priester-leraar in Sint-Antoniuscollege te Ronse en het Heilige Maagdcollege te Dendermonde. Hij combineerde zijn opdrachten binnen het onderwijs met parochiedienst als zondagsonderpastoor te Schorisse en naderhand te Opwijk. Maar als bezige bij was priester Guido ook bijzonder actief in sportmiddens, niet enkel als bezieler en trainer van de Basketbalspelers van het College in Dendermonde maar ook op diocesaan en interdiocesaan niveau.
In 1985 werd hij Diocesaan Inspecteur Rooms-katholieke Godsdienst voor het basisonderwijs in de Regio Waasland, en in de zomer van 1986 werd hij pastoor te Daknam. Een mijlpaal in zijn verdere priesterleven; gedurende meer dan 25 jaar zou hij er als de pastoor van de bloeiende wijngaard met zijn mensen leven, delend in hun vragen en hun noden, maar ook in hun vreugde en geloof. Als pastoor van Daknam was hij open en gastvrij voor mensen, bij een tas koffie of bij een goed glas wijn. Velen die bij hem langs kwamen, hielden aan hun bezoek een goed gevoel over. Zijn totem bij de scouts was ‘zorgzame woudduif’. Die totem was pastoor Guido op het lijf geschreven, en hij bleef scout in hart en nieren tot op hoge leeftijd. Ook bleef hij met de scouts-vrienden verbonden in lief en leed. Hij kon genieten van het leven. Hij kon genieten van al wat goed en mooi is, zeker van een lekkere maaltijd en een goed glas wijn. Hij genoot van mensen en van gastvrijheid.
Meer dan 55 jaar is hij als priester de hem toevertrouwde mensen voorgegaan op de weg naar God, de weg van het gebed en de viering van de sacramenten. Pastoor Guido had een groot Godsvertrouwen, ook toen het moeilijker ging in zijn leven, ook toen de weg van het loslaten en de weg van de lichamelijke aftakeling kwam. Tot hij op 16 januari 2019 alles uit handen gaf, en zijn eigen leven teruggaf aan de Heer die zijn Schepper en Meester is. In het huis van de Vader zijn veel kamers, lazen we in het evangelie bij zijn uitvaart. Ook voor Pastoor Guido is daar een kamer gereed. Geen kamer in de kliniek, geen kamer in een woon-zorg-centrum, zelfs geen kamer meer in de pastorie van Daknam. Pastoor Guido heeft nu zijn kamer in het volle leven, waarin God hem opgenomen heeft. Daar kan hij nu meer dan ooit genieten van het leven, van mensen, van wat mooi en goed is, van Daknam. En wij mogen dankbaar zijn en met Guido verbonden blijven. Wij mogen nagenieten van wat we met hem mochten beleven. Vanuit onze gelovige verbondenheid vertrouwden wij op zaterdag 26 januari het leven van Pastoor Guido met velen toe aan onze God, bij wie leven geen einde kent.
(Gunter Maes, met dank aan E.H. Luc Maes voor zijn homilie uit de uitvaartliturgie)
