Het was nog tijdens de grote oorlog dat zuster Laurentia werd geboren in Vlimmeren op 17 augustus 1918. Op haar kamer in het klooster te Lochristi stond de gezinsfoto met 11 kinderen. Gaarne vertelde ze erover en zei erbij dat allen gestorven waren. Alleen zij was er nog. Haar ouders waren zeer goede ouders die hun kinderen een diep-christelijke opvoeding gaven. Ze leerden de kinderen werken, breken en delen, zorgen voor elkaar en voor anderen. Ze leefden hun kinderen de christelijke liefde voor. Zoals haar zuster Fientje trad ook zij als achttienjarige in de congregatie van de zusters van de Heilige Vincentius a Paulo binnen te Deinze. Trouw aan haar belofte bleef zij er 82 jaar. Ze studeerde voor kleuterleidster en kwam als jonge zuster in het klooster van Overmere en bleef er tien jaar. Na die tien jaar stuurde de overste haar naar Lokeren- Heiende. Daar schoot zij diep wortel en bleef er meer dan zestig jaar. Een blije dienstbaarheid kenmerkte haar leven. Zij wijdde haar leven aan de opvoeding van twee generaties kleuters van Heiende. Zeer velen bleef zij bij naam kennen. Zij was er heel fier over dat de latere aartsbisschop Guy De Vylder bij haar in de klas had gezeten het eerste jaar dat zij op Heiende was. Naast haar inzet voor de kleuters was zij zeer begaan met de parochie. Het kerkkoor had een bijzondere plaats in haar hart. Vele jaren was zij de dirigente. Ik heb haar gekend als de zuster die zorgde voor de sacristie en alles wat er nodig was voor de liturgie. De kerk lag er altijd net bij. De kelk en ciborie blonken, de kledij werd goed onderhouden, het linnen gewassen en hersteld waar nodig. De parochianen kwamen bij haar om een misintentie aan te vragen want zij was altijd thuis of in de kerk. Toen zij in pensioen was en er geen zusters meer waren in de school, zorgden zij nog voor zovele kleine dingen. Als overste van het klooster was zij een zegen voor haar medezusters. Ze hielden van elkaar en waren samen gelukkig. De pastoors van Heiende, die elkaar soms vlug opvolgden, konden allemaal vast op haar rekenen. De zusters waren er altijd. Ze was meer dan negentig jaar en haar been brak door een val. Het klooster werd opgeheven, zuster Laurentia werd opgenomen in het klooster van Lochristi. Ze was er zeer gaarne en keer op keer zegde zij het zo: “Ik ben hier zeer goed verzorgd, de zusters en het personeel zijn zeer goed voor mij, ik heb van niets te klagen”. Beste zuster Laurentia, om zoveel dat gij op Heiende goed gedaan hebt, zovele lange jaren zeggen wij “DANK U WEL.” Wij geloven dat gij nu verder leeft in Gods liefde geborgen.
