Heilige Laurentiusparochie Lokeren-Moerbeke

Onze diakens

icon-icon-artikel

Gepubliceerd op vrijdag 8 september 2017 - 8:06

Niet om gediend te worden maar om te dienen

In onze parochie van Lokeren en Moerbeke kennen we drie diakens. Enkele weken geleden moesten we afscheid nemen van Jan. We herdenken hem eervol in een mooi getuigenis. Daarna getuigen André en Chris over hun diaconale opdracht. Tot slot stelt Bert zich voor. Hij is in opleiding tot diaken en staat op de drempel van een leerrijke en boeiende stageperiode.

Denkend aan diaken Jan Reyniers
Het was begin november 2003 dat ik Jan Reyniers de eerste keer ontmoette, samen met andere geëngageerde vrijwilligers van de H. Hartparochie van Lokeren-Heiende. Jan was toen nog maar zes weken diaken gewijd. In de katholieke kerk zijn er drie ambten waartoe mannen gewijd worden door de bisschop, bisschoppen, priesters en diakens . Elk ambt heeft zijn eigenheid. Wat de eigenheid is van een diaken zit reeds duidelijk in de naam. Een diaken is geroepen tot diaconie of dienstbaarheid. Bij Jan was dat duidelijk. Hij wou dienstbaar zijn aan mensen in een parochie en dekenaat als medewerker van de pastoor en de deken.

Toen Jan diaken werd was hij gehuwd en was hij vader. Zijn eerste taak lag dus in zijn gezin en dat trof mij hoe hij met elk van zijn kinderen begaan was. Hun opvoeding, hun studiekeuze, hun ontplooiingskansen lagen hem na aan het hart. En de zeven kleinzonen maakten hem intens gelukkig. In zijn studentenjaren had Jan zijn universitair diploma behaald van licentiaat in de handels- en financiële wetenschappen. Hij was een tijd leraar en werd later directeur van het Instituut Sint-Anna en de Hotelschool in Lokeren. De leerlingen uit kansarme gezinnen kregen bij hem bijzondere aandacht.

Als christen heeft Jan zich laten vormen in de leerschool van Jezus Christus. Zo leerde hij wat zachtmoedigheid is en nederigheid van hart. Met die gezindheid ging hij om met de mensen op de verschillende gebieden waar hij dienstbaar was. De doop- en vormselcatechese, de dienst van de liturgie, de zondagshomilie, het toedienen van het doopsel, het bezoek bij zieken, de medewerking aan de voedselbedeling van de Toevlucht enz. het gebeurde allemaal vanuit die gezindheid. Hij stelde zichzelf niet vooraan. In verschillende vzw’s van het dekenaat maakten we dankbaar gebruik van zijn boekhoudkundige bekwaamheid. Diaken Jan was in de parochies een zeer loyale medewerker.

De laatste vijf jaar was Jan ziek. De ziekte overheerste hem meer en meer. Hij bleef verder doen alles wat hij kon en had het moeilijk het een na het andere te moeten loslaten. Zijn onwankelbaar godsvertrouwen en de permanente steun van zijn echtgenote en zijn gezin waren zijn grote kracht om zijn ziekte te doorleven. Hij werd nu een voorbeeld in het dragen van zijn ziek-zijn.

Met grote dankbaarheid voor wie Jan met ons geweest is hebben wij zijn dode lichaam neergelegd in de aarde. Hij zal nu een groot verhaal worden voor zijn gezin, familie en allen die met hem leefden. Het wordt een verhaal van liefde en dienstbaarheid, een verhaal dat ons voert tot bij Jezus en Hij brengt ons bij de Vader.

Herman Dewulf, pastoor-deken emeritus

Van links naar rechts zien we Chris Geerts en ‘diakenkoppel’ Lieve De Waele & André De Boever

Tot uw dienst in Zijn Naam
Sedert 20 maart 2017 ben ik (her)benoemd aan het (nu nieuwe) dekenaat Lokeren. Bovendien ben ik lid van de door de bisschop aangestelde dekenale ploeg per 4 september 2016. In mijn toevertrouwde opdracht zijn de specifieke accenten te vinden in het domein van de ‘verkondiging’ en heel in ’t bijzonder wat de vormsel- en doopcatechese in de (nieuwe) parochie van Lokeren en Moerbeke betreft. Heel concreet mag ik de coördinator én getuige zijn van het vormselgebeuren in onze parochie (op de 5 verschillende catecheseplaatsen). Samen met een enthousiaste ploeg pastoraal bewogen catechisten willen we vorm geven aan wat het betekent om hier ter plekke christen te worden voor twaalfjarigen en hun ouders.

Dat ook jonge ouders mogen en kunnen proeven van het kerkgebeuren en de eerste stap voor hun kind zetten in die geloofsgemeenschap mag ik als doopheer en begeleider van doopgesprekken ervaren n.a.v. het doopselsacrament. Evenzeer behorend tot de ‘verkondiging’ is de homilie (of preek). Met de nodige zorg proberen we de Bijbellezingen van de zondag op het concrete leven te leggen: Wat betekent dit stukje evangelie ? Het is voor mij telkenmale een ware uitdaging om dit schroomvol in de liturgie binnen te brengen.

Een tweede accent van mijn werkterrein situeert zich in het domein van de diaconie. Met enkele geestdriftige medewerksters werken we in de plaatselijke ziekenzorgkern (Sint-Laurentius en Sint-Antonius) voorstellen en initiatieven verder uit. Mogelijks kunnen we dit verruimen. Concreet gezien is onze kernvraag hoe we zieken en ouderen bereiken en de band met onze geloofsgemeenschap kunnen behouden of versterken ? Door o.a. een gezamenlijke bijeenkomst in de kersttijd met een tafelmoment en animatie in woord en beeld, op de ‘ziekenzondag’ brengen vrijwilligers de mensen naar de kerk voor de zondagseucharistie, op zon- en hoogdagen wordt communie aan huis gebracht...

Dit zijn hoopvolle en unieke momenten om mee te mogen maken, om mee te bouwen aan Zijn Rijk dicht bij ons. Ik vergeet hierbij nooit de Bijbelfrase die ik koos bij mijn zendingsviering, nu 20 jaar geleden: “De Mensenzoon is niet gekomen om gediend te worden, maar om te dienen.” (Marcus 10, 45)

Chris Geerts

Alles wat je voor de minsten van je broeders hebt gedaan, dat heb je voor Mij gedaan.
Als diaken mogen aanwezig zijn in de WZC, tussen zoveel oudere, ook zieke en hulpbehoevende mensen is vaak een leerschool van geduld, geloof en vertrouwen. Blijvend naar hun verhalen luisteren over de “tijd van toen”, maar evenzeer naar zovele pijnlijke gebeurtenissen uit het verleden, naar de ontelbare keren dat ze afscheid hebben moeten nemen van zoveel dierbaren en geliefden; één moeder verloor 8 van haar 9 kinderen! Het zijn en blijven vaak beklijvende momenten. Soms kan je niet anders dan stil luisteren, inlevend aanwezig blijven en zeker niet weglopen; nog maar eens luisteren! Doorheen alles ook mogen getuigen van de zorgzame en blijvende aanwezigheid van Jezus. Soms ontroerend om mee te maken hoe dankbaar mensen zijn bij het ontvangen ven de H. Communie, soms na zovele jaren! Een kruisje op het voorhoofd, herinneringen aan de tijd van voorheen! Momenten van dankbaarheid, van gebed, van vertroosting, vertrouwen en bemoediging op die moeilijke geloofsweg.

Ontelbare keren “Dank je wel” horen en vooral “Ge moet niet te lang wachten, kom maar snel weer terug”. Redenen genoeg om de Heer dankbaar te zijn om zijn onnutte dienaar te mogen zijn bij zijn zo lieve en kwetsbare mensen, waarin Hij ons zijn gezicht blijvend toont.

André De Boever

Ter kennismaking
Rond deze tijd volgend jaar word ik in Gent gewijd tot permanent diaken. Er werd mij gevraagd mij even aan u voor te stellen. Ik ben Bert Schelfaut, getrouwd met Evy en papa van Marieke en Laura. Oorspronkelijk kom ik uit Sinaai, een gehuchtje ten noordoosten van Lokeren, u allicht niet geheel onbekend. Toch is Lokeren een vertrouwde omgeving voor mij want ik heb er enige jaren school gelopen aan het VTI. Tijdens de middag ging ik dan graag wandelen, gewoon langs de oever van de Durme, of door de steegjes van de binnenstad. Je moet in Lokeren niet ver stappen om veel verscheidenheid te ontdekken. In de omgeving, in de natuur en in mensen … Evy en ik waren dan ook blij dat we in 2013 een woning konden kopen in Daknam, en vooral dat de woning zo een mooie tuin heeft. Het maakt ons gelukkig als gezin dat onze kinderen hier zo goed onthaald worden op school en ze al even goed groeien als onze spruiten en kolen.

Bert Schelfaut