PRIESTER REYNALDO, één jaar in ons midden, tijdens de zomermaanden op reis naar zijn thuisland – zijn indrukken …
Sinds 3 september heb ik mijn eerste jaar ervaring als priester in België achter de rug. Toen ik wist wat mijn opdracht als priester zou zijn, probeerde ik mij voor te stellen hoe dat zou zijn, maar alles wat ik mij had voorgesteld verzonk in het niets met wat God op mijn levenspad had voorzien.
De eerste dagen in België verliepen een beetje chaotisch: regelen van verblijfsdocumenten, zoeken naar een school waar ik het Nederlands kon leren en wachten op de beslissing in welke parochie ik zou worden ingezet. Ondertussen bezocht ik de grote steden als Brugge en Brussel, maar Gent leek mij het meest te bevallen.
Vanuit het bisdom Gent kreeg ik te horen dat ik in Leuven Nederlands zou gaan studeren en dat ik in de weekends in de parochie Lokeren-Moerbeke zou worden ingezet. De eerste maanden speelden zich dus af tussen Gent, Leuven en Lokeren en op elke plaats voelde ik mij als een gezegend en gelukkig man.
In Leuven woonde ik in het Heilige Geestcollege en ik voelde letterlijk de kracht van de Heilige Geest die me hielp om van elke dag te genieten. In Gent woonde ik in het seminariehuis, in de onmiddellijke buurt van de Sint-Baafskathedraal en het bisdom Gent werd dan ook mijn opdrachtgever. Op beide plaatsen ontmoette ik heel lieve en vriendelijke mensen die hun hart openstelden voor mij.
Momenteel woon ik op de dekenij in Lokeren. Lokeren was een echte zegen voor mij. Ik voelde mij er onmiddellijk thuis. De mensen waren vriendelijk en ontvingen mij met een lach en met een “Hola, como estas?” Er was nog één probleem en dat was de taal, maar door mijn intense studie kan ik de taal al wat beter begrijpen en kan ik al min of meer een gesprek voeren met de mensen die ik ontmoet.
Deze zomervakantie reisde ik naar Mexico om mijn familie te bezoeken. Ik heb er enorm van genoten. Ik ontmoette er mijn vrienden, mijn familie, mensen van mijn oude parochie en collega’s priesters. Ik werd er hartelijk ontvangen en zag er Gods hand in.
Maar aan alles komt een eind en ik moest weer afscheid nemen van vrienden en familie in Mexico. Mijn afscheid viel me niet zo zwaar als een jaar geleden omdat ik me al in Lokeren thuis voel. Ik beschouw elke man en vrouw als mijn vader of moeder, elke jongere als mijn neefje of nichtje, elke oudere als mijn grootouders. Elke persoon die ik ontmoet maakt deel uit van het verhaal dat God via mij aan het schrijven is.
