Links en rechts is Mathias al eens voorgesteld. Hieronder geven we hem het woord. Als seminarist voor ons bisdom is de zogenaamde weekendstage een onderdeel van de opleiding om priester te worden. Doorheen een vijftiental weekends mag zo een weekendstagiair meeleven met de priester(s) van de parochie waar hij dan verblijft. Wie hij is, wat hem drijft … je kan het hier lezen.
We wensen Mathias alvast veel verrijkende ervaringen in onze parochie van Lokeren-Moerbeke.
Kom mee en je zult het zien …
De grote drukte van de voorbije feestdagen ligt nu grotendeels achter ons. De kerstversiering verhuist langzamerhand weer voor een jaartje naar de zolder en ook de wijzen die een bezoekje brachten aan het kind Jezus, zijn ondertussen terug naar hun thuisland vertrokken. De lijstjes met goede voornemens zitten nog vers in ieders geheugen en ik deel graag een van mijn goede voornemens met jullie: het komende jaar wil ik proberen om de boodschap van Kerstmis, over een nabije God die liefde is, elke dag te beleven. Hoe kan ik, en bij uitbreiding, hoe kunnen wij christenen dit proberen te doen? Het is zeker geen eenvoudige opdracht, maar het evangelie van komende zondag kan ons er alvast bij helpen. Jezus nodigt ons uit om Hem te volgen wanneer wij Hem echt willen leren kennen en zijn leerling willen zijn. Het is een roepingsverhaal gericht tot ieder van ons.
‘Roeping’?
Zelf heb ik de term ‘roeping’ heel lang als iets mysterieus ervaren en als ik rond mij kijk besef ik dat dit voor veel mensen nu nog zo is. Als seminarist voor het bisdom Gent ervaar ik heel sterk hoe ‘een roeping’ tot op vandaag bijna exclusief verbonden wordt met de persoon van de pastoor. Dat is heel goed te begrijpen, maar eigenlijk niet helemaal terecht. Priesters en religieuzen zijn zeker niet de enige die geroepenen zijn of worden door Christus. In het gekende evangelieverhaal van de goede Herder, kunnen we lezen hoe Jezus zegt dat Hij zijn schapen kent en Hij hen bij hun namen roept (Joh 10,3). Ik vind dit een heel sterk woord omdat zo blijkt dat Jezus al zijn leerlingen persoonlijk kent en aanspreekt. Een roeping is bijgevolg iets uniek, het is iets tussen de christen als individu en Christus zelf. Net daarom bestaan er heel wat verschillende soorten roepingen. Mensen kunnen geroepen zijn tot het zich inzetten voor de lokale geloofsgemeenschap, tot het geven van catechese, een leven als gehuwde, een leven als kloosterling(e), een leven als priester, … Eén element hebben al deze verschillende vormen gemeen, namelijk als gelovigen zijn we allen geroepen om lief te hebben.
Gaandeweg ontdekken
Het evangelieverhaal van de goede Herder helpt mij om mijn persoonlijk roepingsverhaal te begrijpen en het in het juiste kader te plaatsen. Het verhaal maakt duidelijk dat het God zelf is die ons doorheen de persoon van Jezus aanspreekt. Hij is altijd de eerste die spreekt en dit doet Hij niet op een of andere spectaculaire manier. Als ik naar mezelf kijk kan ik niet zeggen dat ik plots ‘een stem’ heb gehoord of ‘het licht heb gezien’. Ik heb mijn roeping gaandeweg ontdekt, stap voor stap. Doorheen het beluisteren en lezen van de Bijbel, ontmoetingen met mensen, kleine gebaren en gebeurtenissen die mij hebben laten beseffen dat God mij iets te zeggen heeft, dat Hij iets van mij vraagt.
Het ‘roepen’ van God alleen is niet voldoende om van een roeping te kunnen spreken. Even belangrijk is ons persoonlijk luisteren naar wat Hij nu eigenlijk vraagt. Dit vraagt geduld want God schreeuwt niet, Hij zegt niet wat wij nu precies moeten doen. Nee, Hij nodigt ons uit te luisteren en in alle vrijheid de vragen die Hij ons stelt te overwegen. Hij geeft ons de tijd om dit te doen en ook ik heb zeker mijn tijd genomen om alles rustig te bekijken.
Spreek Heer, uw dienaar luistert
Wanneer we goed hebben geluisterd en beseffen dat God iets van ons vraagt, komen we bij wat volgens mij de moeilijkste stap is in het volledige roepingsverhaal. Het geven van een antwoord. Het voorbeeld van Maria was en is voor mij een grote steun en inspiratie. Wanneer zij de woorden van de engel Gabriël heeft gehoord gaat zij niet onmiddellijk over tot een antwoord. De evangelist Lucas beschrijft haar reactie op de boodschap die zij heeft gehoord en deze is veelzeggend: ‘Hoe zal dit gebeuren?’. Vooraleer Maria een antwoord kan geven op wat zij gehoord heeft, stelt zij deze belangrijke vraag. Een vraag die met veel geduld en liefde wordt beantwoord en haar zal brengen tot het formuleren van haar ja-woord ‘Laat met mij gebeuren wat u gezegd hebt’.
De voorbije jaren heb ik ook de tijd en de vrijheid gekregen om vragen te stellen. In de eerste plaats heb ik dit proberen te doen in mijn persoonlijk gebed in verbondenheid met de Heer. Dit alles in het vertrouwen dat Hij mij zou helpen bij het ontdekken van wat Hij verwacht. Daarnaast hebben ook gesprekken thuis, met familie en vrienden mij geholpen om mijzelf beter te leren kennen en zo te zien dat het priesterschap misschien toch iets voor mij kon zijn.
Op dit punt gekomen nam ik contact op met de toenmalige rector voor de seminaristen van het bisdom Gent Lode Aerts, nu bisschop van Brugge. In het gesprek kwamen nieuwe vragen aan bod, waarna ik opnieuw de tijd kreeg om ze te overwegen. Nadien volgden nog enkele gesprekken met mijn parochiepriester. Hij heeft mij, samen met zovele anderen, geholpen bij het formuleren van een antwoord op de roepstem van de Heer. Na een periode van ongeveer 3 jaar heb ik, gesteund door familie en vrienden, de stap durven zetten naar het seminarie.
Leven en leren op het seminarie …
In september 2016 ben ik gestart met de priesteropleiding aan het Johannes XXIII-seminarie in Leuven. Ondertussen ben ik daar nu voor het tweede jaar en tijdens mijn verblijf en studies heb ik er mogen ervaren dat het instemmende antwoord dat ik gegeven heb, in geen geval een eindpunt was. Het durven antwoorden op de roepstem van God, heeft iets heel nieuws laten beginnen. Het ontmoeten van nieuwe mensen, ontdekken van nieuwe aspecten van het geloof, het verdiepen van het eigen geloofsleven, … het zijn maar een aantal aspecten die dit nieuwe begin onderstrepen.
… en in de parochie Lokeren-Moerbeke
Bij het begin van dit seminariejaar kwam daar nog een nieuwe uitdaging bij. Aan alle seminaristen wordt gevraagd om op een bepaald moment in de opleiding te starten met een weekendstage. Concreet betekent dit dat de seminarist ongeveer om de twee weken voor een weekend bij een pastoor inwoont om zo het reilen en zeilen van het parochieleven te leren kennen. In oktober mocht ik voor het eerst te gast zijn in de parochie in Lokeren-Moerbeke. Samen met deken Geert en priester Herbert krijg ik de kans om heel wat praktische zaken die bij het priesterleven horen te ontdekken. Daarnaast kreeg ik ook al de gelegenheid tot een eerste kennismaking met de catechesewerking voor het vormsel, de instapvieringen voor de eerste communie en de verloofdenwerking. Ik vind het ook bijzonder boeiend om tijdens het weekend de liturgie mee te mogen vieren in een van de kerken waar we samenkomen voor de zondagsliturgie. Het valt mij op hoe warm en goed verzorgd alle vieringen zijn, met een grote betrokkenheid van de gelovigen in de kerk. Het inspireert mij op mijn eigen weg als seminarist en motiveert mij om mij met groot enthousiasme te blijven inzetten voor de boodschap van het evangelie.
Mijn roepingsverhaal heeft mij duidelijk gemaakt dat God ook vandaag nog mensen aanspreekt. Het is mijn vurige overtuiging dat wij ons als gelovigen moeten durven inspannen om te luisteren naar de roepstem van God en de durf nodig hebben om in alle vrijheid een oprecht antwoord te formuleren.
Mathias Dick
