Een naam voor onze nieuwe parochie : HEILIGE LAURENTIUS
Sinds december 2019 gingen we op zoek naar een naam voor onze nieuwe parochie Lokeren Moerbeke.
Sint-Laurentius is de patroonheilige van de stad Lokeren. In het wapenschild van Lokeren staan een rooster (cfr. Laurentius) en een raap (cfr. landbouw).
De Lokerse feesten (kermis) worden altijd gehouden tijdens de eerste week van augustus omdat 10 augustus de sterfdag is van Laurentius. Het is belangrijk om deze link te blijven onthouden.
Bovendien is Laurentius ook de patroonheilige van de turfstekers. Moerbeke heeft een turfspade in zijn wapenschild. De turfwinning in Moerbeke was historisch belangrijk. Laurentius is dus zowel voor Lokeren als Moerbeke een inspirerende heilige die ons verbindt.
Vandaag kan hij ons inspireren om te getuigen van ons geloof in woord en vooral in daden: diaconie, met bijzondere aandacht voor de armen.
Om even bij stil te staan …
Op 10 augustus is het altijd feest te Lokeren en wel omwille van het patroonsfeest van de stad en van de dekenale kerk. Wij vieren die dag immers het hoogfeest van de heilige diaken en martelaar Laurentius. En in de toekomst zullen wij die dag met nog meer vreugde vieren nu onze parochie Lokeren-Moerbeke ook Sint-Laurentius als patroon, voorspreker en vooral voorbeeld heeft. Hij was van in de vroege Kerk één van de grote heiligen: zijn naam werd opgenomen in het eerste eucharistische dankgebed en de heilige Kerkvader Augustinus wijdde niet minder dan 5 van zijn homilieën aan hem. Die andere grote Kerkvader, Ambrosius, dichtte voor hem meerdere lofhymnen.
Hij leefde in de derde eeuw in Rome, ten tijde van hevige christenvervolgingen. Uit zijn Vita (beschrijving van een heiligenleven) weten we dat hij rond het jaar 225 geboren werd in Spanje. Later werd hij één van zeven diakens die Rome rijk was voor de zorg voor de armen, weduwen en noodlijdenden. Hij was de aartsdiaken, dit wil zeggen dat hij verantwoordelijk was voor de kerkelijke administratie, maar ook voor het beheer van de giften en gelden bestemd voor de ondersteuning van de behoeftigen. In het jaar 257 verbiedt keizer Valerianus I de christenen om samen te komen voor de liturgie, hij sluit hun gebedshuizen en ontneemt hen het recht hun doden op eigen christelijke kerkhoven te begraven. Paus Sixtus II draagt in 258 toch de eucharistie op in de catacomben, maar wordt verraden. Op 6 augustus wordt hij, samen met vier van de zeven diakens waaronder Laurentius, gevangen genomen. Behalve Laurentius worden ze allen onmiddellijk hierop gedood (hun feestdag is 7 augustus). Laurentius wordt nog niet gedood omdat keizer Valerianus hoopt van hem –als aartsdiaken- eerst de rijkdommen van de kerk te krijgen. Hij eist de gouden en zilver vaten, het geld ten behoeve van armen, de kostbare handschriften. Valerianus heeft veel geld nodig om zijn rijk te beschermen tegen de invallen van de Germanen.
Laurentius suggereert om het gevraagde te mogen gaan ophalen, dan gebruikt hij de tijd zinvol om alle rijkdommen uit te delen aan de armen en behoeftigen. Vervolgens gaat hij met een grote groep armen en behoeftigen terug, en verklaart –wijzend naar de stoet mensen:
Ziedaar de schatten van de Kerk
Dit leidt tot zijn geseling en tot zijn verbranding op een rooster. Al brandde zijn lichaam, nog vuriger brandde zijn hart van liefde. Vandaar dat hij tot op vandaag wordt afgebeeld met een rooster. Zijn afsterven, en geboorte in de eeuwigheid bij de Vader, heeft op 10 augustus 258 plaats: wie zijn leven bemint verliest het, maar wie zijn leven in deze wereld loslaat zal het ten eeuwigen leven bewaren (Joh. 11,25). Al is het historisch niet zeker dat hij verbrand is maar misschien eerder onthoofd omdat zijn hoofd apart van zijn lichaam wordt bewaard, en zou dit volgens recent onderzoek het gevolg kunnen zijn van een schrijffout in een martyrologium. Daar staat niet: passus est (hij heeft geleden), maar assus est (hij is verbrand). Keizer Constantijn de Grote bouwde, onmiddellijk na de Constantijnse vrede (313) die het christendom erkende en vrijheid gaf, op zijn graf aan de Via Tiburtina de grote en mooie basiliek San Lorenzo fuori le Mura, nog altijd één van de zeven hoofdkerken van Rome (waar ook de heilige Pius IX ligt begraven).
Ziedaar de schatten van de Kerk.
Dat is het blijvend testament van Laurentius, een blijvende en actuele oproep voor de Kerk en voor onze parochiegemeenschap, en voor ieder van ons: ons bewust te zijn dat de armen, behoeftigen, vluchtelingen, weduwen, ontheemden, … voor de Heer Jezus de échte schatten van de Kerk zijn, en dat wij die àltijd bij ons hebben. Paulus zegt het in de eerste lezing van dit feest: wie karig zaait zal karig oogsten; wie overvloedig zaait zal overvloedig oogsten (2Kor. 9,6). Dit is een hooggestemd ideaal waar wij ons iedere dag héél concreet in moeten oefenen. Dat is de hoofdopdracht van de diakens in onze Kerk tot op vandaag, maar zéker niet voor hen alleen. Ieder christen wordt hier steeds voor uitgenodigd, en samen ook als parochiegemeenschap onder zijn schutse. Nooit is men daarin afgestudeerd, nooit master of doctor, altijd blijven wij leerling van de Heer. Elke dag opnieuw moeten wij naar de leerschool, en dat is de werk-plaats met als enig handboek het leven en het evangelie van de Heer Jezus: zijn onbegrensde liefde en barmhartigheid voor de gebroken mens. Het begint met oog te hebben, het zien van de –vaak onuitgesproken- nood van ons medemensen. En daar behoedzaam en discreet mee om te gaan, maar niet minder attent en betrokken. En proberen te helende woorden te spreken, zoals ook de Heer Jezus dat deed; géén veroordelingen, proberen boven vooroordelen uit te komen, géén overdaad aan analyse van oorzaak en gevolg. Dat deed Laurentius niet: hij zag de nood, troostte en hielp.
Pretenties van bevrijding hebben vaak een haveloze mens achtergelaten zonder weg, waarheid noch leven, omdat dat éné ontbreekt –dat ook voor waar geloof zo belangrijk is- : overgave, je hart durven geven. Niet dat we ons verstand in de navolging van het Heer Jezus en van Laurentius moeten uitschakelen, maar wél moeten we ons hart durven inschakelen. Zoals de Fransen zo mooi zeggen: Le coeur a des raisons que la raison ne comprend pas (het hart heeft zijn redenen die de rede niet begrijpt).
Ziedaar de schatten van de Kerk.
In de navolging van Laurentius in zijn zorg voor de armen en behoeftigen vormen wij écht Kerk en leeft onze parochiegemeenschap. Zij tonen ons waar het op aan komt. Hoe belangrijk gebed en liturgie ook zijn, zij zijn toch maar één long van ons christen-zijn. En om daadkrachtig en gezond te leven is een tweede long zo weldadig. Die tweede long, de zorg voor de armen en behoeftigen, is ook waarachtige eredienst. Paulus zegt het ons op dit feest: De Heer heeft overvloedig gegeven aan de armen, zijn milddadigheid zal immer blijven. Dat is wat God doet, maar dat gebeurt niet zomaar, daar heeft God medewerkers voor nodig. Dat willen wij als parochiegemeenschap graag en bewust doen. Daarom vervolgt Paulus: Hij die de zaaier zaaigoed verschaft, zal de oogst van uw milddadigheid ook laten gedijen (2Kor. 9,10).
Laten wij in Laurentius’ voetstappen treden door het geloof.
Niet alleen voor de martelaren zijn de hemelse beloningen,
Maar ook voor ieder die Christus volgt
Met een trouw geloof en een volmaakte liefde.
(Augustinus, preek 303, 2)
Maar alleen als de liefde ongeveinsd is
Geeft ze een onoverwinnelijke kracht.
De gloed van Laurentius’ hart
Maakte de vlammen buiten hem eigenlijk koud.
Zijn vervolgers hebben hem alleen maar meer roem gegeven
En ons hebben ze deze dag tot een groot feest gemaakt
Omwille van zijn kostbare dood.
(Augustinus, preek 304, 4)
Aan u allen een mooi geloofsjaar met de ware schatten van de Kerk in uw hart,
Gunter Maes.
